เมื่อก้าวพ้นประตูตึก ฉันจึงรู้ว่าฝนกำลังตก
มันโปรยปรายลงมาเป็นสายบางเบา เหมือนมู่ลี่สีขาวกั้นระหว่างสายตากับสิ่งรอบตัว

ฉันจงใจไม่หยิบร่มในกระเป๋าออกมากาง
แต่ตั้งใจยืนหลบฝนใต้ชายคาตึกอยู่อย่างนั้น ชื่นชมสายฝนและรับไอกลิ่นอันชุ่มฉ่ำ

...ฉันชอบสายฝน...

ทำไมถึงชอบนะ? ...ไม่รู้ซี...

ไอโฟนเริ่มเล่นเพลงถัดไป ส่งเสียงผ่านเข้ามาในหูฟัง

...ใต้ร่มคันเดียวกันวันฝนพรำ ฉันยังคงจดจำยังตรึงอยู่ในหัวใจ...

เพลง rain ของบัวชมพู ฟอร์ด
ฉันยังจำได้ ตอนเพลงนี้ดัง ฉันกำลังแอบชอบคนคนหนึ่ง

แม้จะรู้จักกันแต่ก็ไม่เคยมีโอกาสได้คุย เพราะฉันไม่รู้จะคุยอะไร
ที่สำคัญ.. ฉันไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขาด้วยซ้ำ

ครั้งแรกที่ได้คุยกัน วันนั้นเป็นวันฝนตก
มันโปรยปรายลงมาเป็นสายบางเบา เหมือนมู่ลี่สีขาวกั้นระหว่างสายตากับสิ่งรอบตัว

ฉันยืนอยู่ใต้ชายคาตึก นึกหงุดหงิดใส่ฝนที่ดันตกลงมาตอนกำลังจะกลับบ้าน
แล้วเขาก็เดินผ่านมา

"ติดฝนเหรอ" เขาหยุดทักพลางยิ้มให้
"...อือ..."

ฉันจงใจไม่หยิบร่มในกระเป๋าออกมากาง

"กำลังจะกลับบ้านเหรอ" เขาชวนคุย
"...อือ..."

ฉันได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น รู้สึกว่าปากสั่นตอนที่กลั้นใจถามกลับไป
"...แล้วพี่อินล่ะ ยังไม่กลับเหรอ"
เราคุยอะไรกันต่อสักพักที่ฉันก็จำไม่ได้แล้ว ก่อนเขาจะโบกมือให้
"ไปก่อนนะ บ๊ายบาย"

ฉันมองเขาวิ่งฝ่าฝนไปที่สนามบอล

เพลง rain ของบัวชมพู ฟอร์ด ดังมาจากที่ไหนสักแห่ง

...ไม่กี่นาทีที่เธออยู่เคียงข้างกาย ทั้งดวงใจที่มีมันชื่นฉ่ำไปหมดทั้งใจ...



ฝนที่ตกหนักขึ้นทำให้ฉันตื่นจากภวังค์
ถ้าไม่รีบกลับบ้านตอนนี้ กลัวฝนจะตกหนักขึ้นอีก

ตอนนี้เขาจะเป็นยังไงบ้างนะ... นึกแล้วก็อมยิ้มกับตัวเอง

เพลงในหูฟังยังเล่นอย่างต่อเนื่อง
...rain's falling in my heart ฉันยังคงจดจำแม้จะนานเพียงใด
จะไม่ลืมวันที่ฝนเป็นใจ ให้เราได้อยู่ใกล้กัน...

ฉันหยิบร่มในกระเป๋าออกมากางพลางก้าวฝ่าสายฝนออกไป

...ฉันชอบสายฝน...

ทำไมถึงชอบนะ? ...ไม่รู้ซี...