Last Summer ฤดูร้อนนั้น ฉันตาย
ฤดูร้อนที่ไม่มีเธอ
มีหนังไม่กี่เรื่องที่เราดูแล้วจะรู้สึกดำดิ่งไปกับฉากจบของมันได้ยาวนานข้ามคืน
Last Summer เป็นหนึ่งในหนังไม่กี่เรื่องนั้น
ความจริงตอนแรกเราแทบจะไม่สนใจหนังเรื่องนี้ด้วยซ้ำ เพราะหน้าหนังผีๆ กับเรื่องวัยรุ่นซึ่งเรารู้สึกว่ามันเลยวัยเราไปแล้วประมานหนึ่ง แต่พออ่านบทวิจารณ์หลายๆ ชิ้นเข้า เราก็เริ่มสนใจมันมากขึ้น
สิ่งที่เราสนใจจากคำพูดต่างๆ จากสื่อคือเสียงชมในส่วนดราม่าของหนัง ไม่ใช่แค่เรื่องวัยรุ่นแล้ว แต่เป็นผู้คนที่อยู่รอบๆ อย่างเพื่อน, คนรัก ไปจนถึงครอบครัว
เราชอบนะที่หนังมีตัวละครอย่างสิงห์, มีน, จอย, สบาย หรือติ่ง
เป็นตัวละครแบบที่อาจเป็นเพื่อนพี่น้องของเรา หรือแม้แต่ใครซักคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเรา จับต้องได้ และสัมผัสถึงความรู้สึกกดดัน พรั่งพรู ความอยากจะเป็นคนสำคัญของพวกเขาได้
อาจเป็นเพราะเราเคยเป็นวัยรุ่น ผ่านวันเวลาที่เคยดิ้นรนเป็นที่สนใจของคนรอบข้างมาแล้ว
ดิ้นรนจนต้องเจ็บปวดน่ะ อาจเป็นคำที่ใช้บอกสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวละครทั้งห้าคนได้
เรื่องเกิดขึ้นในวันเที่ยวทะเลของเพื่อนสี่คน คนหนึ่งตายทำให้อีกสามคนที่เหลือต้องหาทางแก้ไขปัญหาเพื่อแต่ละคน จะยังดำเนินชีวิตต่อไปได้อย่างปกติที่สุด
เทียบกับชีวิตจริงเรา อาจไม่ต้องถึงขั้นเพื่อนตาย แต่แค่ใครซักคนในกลุ่มหายหน้าไป จากความผิดพลาดบางอย่าง เราคิดว่าคนทั่วไปก็น่าจะรู้สึกถึงอารมณ์ตรงนั้นได้
อารมณ์ที่เราทุกคนต่างแบกรับความรู้สึกผิดในใจลึกๆ ไว้ ไม่อยากให้ใครรับรู้
พอเป็นวัยรุ่น ตัดสินใจเอง เลยแบกรับความผิดพลาด แล้วพยายามแก้ไขด้วยตัวเองจนนำไปสู่อะไรที่พลาดยิ่งกว่า
เรื่องเพื่อนก็อย่างหนึ่ง เรื่องคนรักก็อย่างหนึ่ง เราไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่เราทำให้เขา เป็นสิ่งที่เขาเองต้องการรึเปล่า? หรือเป็นแค่ความคาดหวังที่เราวาดภาพไว้ให้แก่คนใกล้ตัว สวมใส่ให้เ้ขาโดยที่เ้จ้าตัวไม่รู้เรื่องด้วย
ถึงจังหวะหนึ่งหนังปล่อยให้ตัวละครวัยรุ่นทั้งหมดต้องอยู่ในภาวะอ้างว้าง โดดเดี่ยว เผชิญความจริงที่เจ็บปวดตามลำพัง เราว่านั่นเป็นจังหวะที่น่ากลัวที่สุดของหนัง น่ากลัวกว่าผีตัวไหนในเรื่องด้วยซ้ำ
เมื่อคนรัก, เพื่อนรัก หรือแม้แต่คนในครอบครัวทอดทิ้งหรือจากเราไป
แล้วเราจะใช้ชีวิตตามลำพังได้อย่างไร ในหนทางที่มีแต่ความมืดมิดรออยู่ข้างหน้า..
นี่แหละสิ่งที่เรารู้สึกกับ Last Summer กลายเป็นหนังที่ทั้งผีและคนต่างก็โดดเดี่ยว เปราะบาง เจ็บปวด
สำหรับเรา มันเป็นหนังที่สะเทือนใจเรามากที่สุดเรื่องหนึ่งของปีนี้เลย
[CR] Last Summer ฤดูร้อนนั้น ฉันตาย - ความอ้างว้างของคนที่ยังอยู่
ฤดูร้อนที่ไม่มีเธอ
มีหนังไม่กี่เรื่องที่เราดูแล้วจะรู้สึกดำดิ่งไปกับฉากจบของมันได้ยาวนานข้ามคืน
Last Summer เป็นหนึ่งในหนังไม่กี่เรื่องนั้น
ความจริงตอนแรกเราแทบจะไม่สนใจหนังเรื่องนี้ด้วยซ้ำ เพราะหน้าหนังผีๆ กับเรื่องวัยรุ่นซึ่งเรารู้สึกว่ามันเลยวัยเราไปแล้วประมานหนึ่ง แต่พออ่านบทวิจารณ์หลายๆ ชิ้นเข้า เราก็เริ่มสนใจมันมากขึ้น
สิ่งที่เราสนใจจากคำพูดต่างๆ จากสื่อคือเสียงชมในส่วนดราม่าของหนัง ไม่ใช่แค่เรื่องวัยรุ่นแล้ว แต่เป็นผู้คนที่อยู่รอบๆ อย่างเพื่อน, คนรัก ไปจนถึงครอบครัว
เราชอบนะที่หนังมีตัวละครอย่างสิงห์, มีน, จอย, สบาย หรือติ่ง
เป็นตัวละครแบบที่อาจเป็นเพื่อนพี่น้องของเรา หรือแม้แต่ใครซักคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเรา จับต้องได้ และสัมผัสถึงความรู้สึกกดดัน พรั่งพรู ความอยากจะเป็นคนสำคัญของพวกเขาได้
อาจเป็นเพราะเราเคยเป็นวัยรุ่น ผ่านวันเวลาที่เคยดิ้นรนเป็นที่สนใจของคนรอบข้างมาแล้ว
ดิ้นรนจนต้องเจ็บปวดน่ะ อาจเป็นคำที่ใช้บอกสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวละครทั้งห้าคนได้
เรื่องเกิดขึ้นในวันเที่ยวทะเลของเพื่อนสี่คน คนหนึ่งตายทำให้อีกสามคนที่เหลือต้องหาทางแก้ไขปัญหาเพื่อแต่ละคน จะยังดำเนินชีวิตต่อไปได้อย่างปกติที่สุด
เทียบกับชีวิตจริงเรา อาจไม่ต้องถึงขั้นเพื่อนตาย แต่แค่ใครซักคนในกลุ่มหายหน้าไป จากความผิดพลาดบางอย่าง เราคิดว่าคนทั่วไปก็น่าจะรู้สึกถึงอารมณ์ตรงนั้นได้
อารมณ์ที่เราทุกคนต่างแบกรับความรู้สึกผิดในใจลึกๆ ไว้ ไม่อยากให้ใครรับรู้
พอเป็นวัยรุ่น ตัดสินใจเอง เลยแบกรับความผิดพลาด แล้วพยายามแก้ไขด้วยตัวเองจนนำไปสู่อะไรที่พลาดยิ่งกว่า
เรื่องเพื่อนก็อย่างหนึ่ง เรื่องคนรักก็อย่างหนึ่ง เราไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่เราทำให้เขา เป็นสิ่งที่เขาเองต้องการรึเปล่า? หรือเป็นแค่ความคาดหวังที่เราวาดภาพไว้ให้แก่คนใกล้ตัว สวมใส่ให้เ้ขาโดยที่เ้จ้าตัวไม่รู้เรื่องด้วย
ถึงจังหวะหนึ่งหนังปล่อยให้ตัวละครวัยรุ่นทั้งหมดต้องอยู่ในภาวะอ้างว้าง โดดเดี่ยว เผชิญความจริงที่เจ็บปวดตามลำพัง เราว่านั่นเป็นจังหวะที่น่ากลัวที่สุดของหนัง น่ากลัวกว่าผีตัวไหนในเรื่องด้วยซ้ำ
เมื่อคนรัก, เพื่อนรัก หรือแม้แต่คนในครอบครัวทอดทิ้งหรือจากเราไป
แล้วเราจะใช้ชีวิตตามลำพังได้อย่างไร ในหนทางที่มีแต่ความมืดมิดรออยู่ข้างหน้า..
นี่แหละสิ่งที่เรารู้สึกกับ Last Summer กลายเป็นหนังที่ทั้งผีและคนต่างก็โดดเดี่ยว เปราะบาง เจ็บปวด
สำหรับเรา มันเป็นหนังที่สะเทือนใจเรามากที่สุดเรื่องหนึ่งของปีนี้เลย