ส่งขึ้นจากโลกวุ่นวายกว่าเพราะจรวดที่ส่งไปมีขนาดใหญ่โตมาก มากกว่า 90% ของตัวจรวดเป็นถังเชื้อเพลิง
ที่ต้องใช้เชื้อเพลิงมากเพราะความเร็วที่จะหลุดจากแรงดึงดูดของโลกสูงมากกว่า 10,000 กิโลเมตร/ชั่วโมง วิศวกรจึงออกแบบให้จรวดมี 3 ท่อน ท่อนแรกใหญ่ที่สุดเพราะต้องส่งตัวจรวดทั้งหมดขึ้นจากพื้น
หลังจากเชื้อเพลิงท่อนแรกหมด (ซึ่งตอนนี้จรวดเหลือมวลไม่ถึงครึ่ง) ก็สลัดตัวจรวดท่อนแรกทิ้ง จุดเครื่องยนต์จรวดท่อนที่สอง พาขึ้นสู่วงโคจร ทิ้งจรวดท่อนที่สอง จุดจรวดส่วนท่อนที่สาม เพื่อเดินทางไปดวงจันทร์ ถึงตอนนี้ก็ดับเครื่องยนต์ได้เพราะมีในอวกาศไม่มีแรงเสียดทาน อาศัยเพียงความเฉื่อยของการเคลื่อนที่ เหมือนเราปล่อยให้รถไหลลงจากเนิน ยานก็เดินทางตามเส้นทางไปเรื่อยๆ ตอนนี้ทั้งจรวดก็เหลือแค่ยานบังคับการ (command module) กับยานลงจอด (lunar module)
พอใกล้ถึงดวงจันทร์ก็ติดเครื่องยนต์อีกทีเพื่อลดความเร็วเข้าวงโคจรรอบดวงจันทร์
หลังจากปล่อยยานลงจอดและปฏิบัติภารกิจบนดวงจันทร์เสร็จ ยานลงจอดก็ติดเครื่องยนต์เพื่อกลับขึ้นมาพบกับยานโคจร ทิ้งส่วนฐานของยานไว้บนดวงจันทร์ เมื่อนักบินอวกาศย้ายมาอยู่ที่ยานบังคับการแล้ว ก็ทิ้งยานลงจอดเหลือแต่ยานบังคับการเดินทางกลับโลก
พอกลับมาเกือบถึงโลก ก็ทิ้งส่วนเครื่องยนต์เหลือแต่ส่วนหัวของยานกลับมาที่พื้นโลก

ที่ต้องทิ้งชิ้นส่วนเครื่องยนต์จรวดและถังเชื้อเพลิงก็เพราะมันไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว กลายเป็นมวลส่วนเกิน พวกชิ้นส่วนใหญ่ๆ ก็จะตกลงมาเสียดสีกับชั้นบรรยากาศของโลกเผาไหม้ไปหมด