เวลาผมมามหาลัย หลายวิชาต้องเรียนกับรุ่นน้อง บางทีเดินสวนกันผมก็อาย ไม่กล้าสบตา ไม่กล้ายิ้มให้ กลัวคนอื่นเค้าจะหาว่าหยิ่ง ไม่กล้ามาคุยด้วย ไม่กล้าผูกมิตรด้วย ที่จริงไม่มีอะไรผมแค่รู้สึกอายๆ แต่การเรียนมันต้องพึ่งพาอาศัยกัน บางทีเข้าสายไปนิดก็หยิบชีทไม่ทันแล้ว ก็ต้องมียืมซีร็อกส์บ้าง ก็หลายอย่างครับ คนที่เรียนมหาลัยน่าจะรู้กันต้องมีเพื่อนนั่นแหละ หลายวิชาก็เรียนกะน้องแต่ไม่กล้าจะยิ้มให้ ไม่กล้าจะสบตาซึ่งเป็นการผูกมิตรขั้นเบื้องต้นเลย บางทีก็อยู่ห่างกันระยะไม่ใกล้ไม่ไกล ซัก100เมตร จะให้ยิ้มให้ สบตา ค้างแบบนั้นทั้ง100เมตรเลยรึเปล่า ถ้ายิ้มให้แปปเดียวแล้วไม่สบตาต่อเดินหน้าตรงต่อไป แต่ก็ยังอยู่ในระยะห่างกันอยู่ กว่าจะเดินสวนกันไปได้ก็ระยะทางยาวพอประมาณ ผมควรทำอย่างไรดีครับ ทำตัวไม่ถูก ถ้าจะไม่คบรุ่นน้องเลยก็ไม่ได้ ในใจไม่ได้คิดไม่ดีหรอกครับ แค่ขี้อายและไม่รู้จะต้องทำตัวยังไง ให้ยิ้มหน้าบานตลอด100เมตรคงยาก