จริงๆก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ
แค่อ่านกระทู้ของหลายๆห้อง หลายๆแบบ ทั้งเด็กมีปัญหาครอบครัว มีปัญหากับเพื่อน พ่อแม่ไม่เข้าใจ
ปัญหาประเภทไม่รู้จะทำอะไรยังไงดี ตามหาฝันไม่เจอ จนถึงปัญหาคุณแม่ไม่เข้าใจคุณลูก ฯลฯ
ก็เลยอยากเอาประวัติชีวิตของเราเองมาแฉ...เพื่อเป็นอุทาหรณ์ หรือเป็นแนวคิด แนวทางให้ทั้งน้องๆวัยเรียน จนถึงวัยคุณแม่

..................................................................

ฝั่งคุณพ่อ
ลูกคนกลาง เกิดในครอบครัวคนกรุง ฐานะปานกลาง ค่อนข้างเข้มงวด
ปู่เป็นตำรวจ บังคับลูกหลาน ให้เรียนสูงๆ บังคับพ่อเราให้เรียนสายวิทย์
แต่พ่อเราอยากเป็นนักดนตรี....พ่อเราหัวดี เรียนเก่ง หน้าตาดี
แล้ววันนึงถูกใช้งานให้ซ่อมของที่บ้าน พ่อไม่ยอมซ่อม
จนย่ามาขอร้องอีก ก็เลยซ่อม สรุป โดนไฟลวกแขน ผิวเละเทะตั้งแต่อกมาถึงศอก
สาวติดตรึม...พ่อขอมาเรียนราม เรียนเกี่ยวกับอิเล็คโทรนิคส์น่ะ

พ่อเราเล่นดนตรีเก่ง เก่งภาษา ชอบอ่านหนังสือ ชอบคิดแหวกแนว
จนที่บ้านไล่ให้ไปอยู่หอ....

.......................................................................

ฝั่งคุณแม่
ลูกคนเล็ก ที่ไม่เคยได้รับการตอบสนองจากครอบครัว
เพราะ เป็นเหมือนลูกหลง (อันนี้แม่เล่าให้ฟัง+เคยได้ยินยายด่าแม่เราบ่อยๆ)
เกิดมาในครอบครัวค่อนข้างยากจน อยู่ต่างจังหวัด
ที่บ้านคาดหวังให้เป็นครู พยาบาล หรือทำงานธนาคาร (ตามค่านิยม)
แต่แม่เราหัวไม่ไป เรียนไม่ค่อยเก่ง ชอบเย็บปักถักร้อย ทำอาหาร
แอบไปเรียนหัตถกรรม ก็โดนยายไปเหวี่ยงจนต้องลาออก
แล้วมาเรียนสายวิทย์ ตามค่านิยม สุดท้ายต้องถูๆไถๆเรียนให้จบ
แล้วก็โดนส่งมาเพื่อให้เรียนวิทยาลัยครู แต่แม่แอบเรียนรามแทน
แม่บอกว่าเรียนครูไม่ไหว (เรียนการโรงแรม และการท่องเที่ยวของราม ประมาณนั้น)

แม่เราเป็นพวกขี้กังวล น้อยใจ ใจบุญ โลว์เทค แต่ทันคน

..................................................................................

สองคนนี้มาเจอกันที่ราม คบกัน แล้วก็อาจจะไม่ดีที่ต้องพูดว่า แม่ท้องเราตอนอายุ 20 และยังเรียนไม่จบทั้งคู่

.....................................................................................

((เดี๋ยวจะยาว ขอต่อเรื่องที่คอมเม้นต์นะคะ))