ผมไม่ใช่กะเหรี่ยง
แต่ผมมีแฟนเป็นสาวกะเหรี่ยงมาตลอด
ก็ต้องช้ำอยู่เรื่อยเพราะครอบครัวไม่อยากให้คบกัน
ล่าสุดผมกับผู้หญิงคนหนึ่งรักกัน ผมไปหาเค้าถึงบ้านไปหาพ่อแม่เค้า ทำงานช่วยทุกอย่าง เพื่อจะพิสูจน์ให้เห็นว่าผมรักเค้าจริงๆ แต่แฟนผมก็ไมไ่ด้อยู่บ้านนะครับไปทำงาน
แต่เมื่อผ่านไปแฟนผมเธอก็ร้องไห้และเข้ามาบอกผมว่า เราไปกันต่อไม่ได้นะ พ่อแม่ ไม่อยากให้คบกัน
ทั่งเพื่อนบ้าน และอาจารย์ที่โบสถ์ เญาติพี่น้องก็ไม่เห็นด้วย
เราคุยกันก็ร้องไห้
ผมคิดว่าเธอคงจะไม่รักผมแล้ว
ผมก็เข้าใจครับ ผมอยู่ที่บ้านเค้าหนึ่งอาทิตย์แล้วก็กลับ วันที่กลับผมกอดเค้าไว้ เพราะผมรู้ว่าเราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว
เราร้องไห้ด้วยกัน
แต่ดูเธอจะใจแข็งมาก ผมร้องไห้เยอะมาก เธอบอกว่าเราเป็นเพื่อนกันดีกว่า
เมื่อผมลงมาถึงเชียงใหม่ ผมต้องเดินทางกลับกรุงเทพ
เธอก็โทรมาหาผมแล้วก็ร้องไห้
เธอบอกว่า ปกติจะกลับมาแล้วจะเห็นผมอยู่ที่บ้าน คอยทำอาหารให้ คอยทำงานให้
แต่วันนี้ผมไม่อยู่แล้ว
เค้าบอกว่าเค้าขอโทษจริงๆชั้นรักเธอมาก
แต่เค้าต้องเชื่อฟังครอบครัว
ชั้นอยากจะหนีไปกับเธอ แต่ชั้นทำไม่ได้
หวังว่าเธอคงเข้าใจ
ผมร้องไห้ทั้งที่อยู่บนรถทัวร์
ผมนอนไม่หลับเลยครับ
เพราะจากนี้ไปเราคงไม่ได้พบกันอีก
อีกวันต่อมาผมไปเดินห้างเซนทรัลลาดพร้าวกับน้องสาว ตอนแรกก็ไม่เป็นไรครับ
น้องสาวพาเพื่อนไปด้วย น้องผมก็้เดินกับเพื่อน
ผมเดินคนเดียวมองไปรอบๆ
เห็นแต่ละคนเดินกันมาเป็นคู่ๆ
วินาทีนั้นเองครับ ผมนึกถึงภาพที่เราเคยเดินด้วยกัน
ผมอยากให้เธอมาเดินข้างผมอีกครั้ง
มันเป็นความรู้สึกที่แย่มากครับ
วินาทีนั้นน้ำตาผมก็ไหลออกมา
เธอก็โทรมา
ผมพยายามจะทำเสียงให้ปกติ ไม่อยากให้ธอรู้ว่าผมกำลังร้องไห
แต่ก็ทำไม่ได้ครับ
เธอรู้ทันทีว่าผมกำลังร้องไห้ เพราะเราคุยกันจนรู้ว่าอารมณ์ของอีกคนตอนนั้นเป็นยังไง
เธอบอกผมว่า "เธอร้องไห้ใช่มั้ย"
แล้วเธอก็ร้องอีกเหมือนกัน
ผมก็พูดกับเธอไปสารพัด ผมคิดถึงเธอมาก แต่ตอนนี้เธอก็เป็นได้แค่ภาพในความทรงจำ
เธอบอกผมทั้งน้ำตาตอนคุยโทรศัพท์ว่า "ทำไมราสองคนต้องโดนกีดกันไม่ให้รักกันด้วย"
หลังจากวันนั้นมาผมโทรหาเธอน้อยลง
เพราะเธอทำงานยุ่งเนื่องจากเป็นครู และกำลังจะสอบ
ไม่ใช่ว่าผมไม่คิดถึงเธอ ผมคิดถึงเธอมาก แต่ผมก็ไม่กล้าโทรไป เพราะกลัวเธอจะร้องไห้อีก
แต่เมื่อวานนี้ผมอยู่ที่ทำงานหลังเลิกงานคนเดียว จู่ๆความรู้สึกแบบนั้นก็กลับมาอีก ผมนั่งร้องไห้ ผมหยิบโทรศัพท์มาจะโทรหาเธอ แต่ว่าผมไม่กล้าโทรครับ
แต่เธอก็โทรมาพอดี ผมก็พยายามทำเสียงให้ปกติ แต่เธอรู้ครับ เธอก็วางไป บอกว่าจะนอนแล้ววันนี้ทำงานเหนื่อยมาก
แต่หลังจากนั้นเธอก็โทรกลับมาร้องไห้อีกครับ
เราก็คุยกันเหมือนเดิม
แต่หลังจากนี้ไป ผมต้องเข้มแข็ง ผมไม่อยากให้เธอต้องร้องไห้ เพราะผมอีก
เธอมีหน้าที่การงาน ผมก็มี เธอเหนื่อยผมก็เหนื่อย ผมคิดถึงเธอมาก เธอก็คงเหมือนกัน
แต่วันนี้เราไมได้อยุ่ในฐานะนั้นแล้ว
ผมได้แต่ถามตัวเองว่าทำไม เพราะผมไม่ใช่กะเหรี่ยงหรอครับ
แต่ผมก็ไม่โทษใคร ผมพยายามพิสูจน์ตัวเอง
ผมเข้าใจว่าใครก็อยากผมสิ้งดี
ถึงวันนี้ผมกับเธอจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่เราก็รักกัน
ผมก็หวังว่าพ่อแม่ครอบครัวญาติพี่น้องเค้าจะให้โอกาศผมสักอีกสักครั้ง ก็ได้แต่หวังครับ
ผมจะปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น ทุกวันนี้ผมเข้าใจเรื่องวัฒนธรรมดีครับ ผมพยายามฝึกพูดภาษากะเหรี่ยง
ฟิตร่างกายเพื่อจะทำงานหนักๆได้ เพราะผมยังหวังว่าซักวันผมกับเค้าก็มีโอกาศได้กลับมาอีก
อย่างมีความหวัง
ขอโทษทุกท่านด้วยนะครับ เหมือนมาระบาย แต่ก็อยากเล่าให้ทุกท่านฟังนะครับว่า
การที่เรารักใครสักคนให้ใช้เวลา ทุกอย่างอย่างเต็มที่ อย่าเสียดายเพราะยังมีคนอีกมากที่รักกันแต่ต้องเลิกและไม่ได้อยู่ด้วยกัน
ขอบคุณทุกท่านครับ
เรื่องจริง "รักกันให้เหมือนวันแรกที่คบกันเพราะอย่างมีคนอีกมากที่รักกันแทบตายแต่ไม่มีโอกาสได้อยู่ด้วยกัน"
แต่ผมมีแฟนเป็นสาวกะเหรี่ยงมาตลอด
ก็ต้องช้ำอยู่เรื่อยเพราะครอบครัวไม่อยากให้คบกัน
ล่าสุดผมกับผู้หญิงคนหนึ่งรักกัน ผมไปหาเค้าถึงบ้านไปหาพ่อแม่เค้า ทำงานช่วยทุกอย่าง เพื่อจะพิสูจน์ให้เห็นว่าผมรักเค้าจริงๆ แต่แฟนผมก็ไมไ่ด้อยู่บ้านนะครับไปทำงาน
แต่เมื่อผ่านไปแฟนผมเธอก็ร้องไห้และเข้ามาบอกผมว่า เราไปกันต่อไม่ได้นะ พ่อแม่ ไม่อยากให้คบกัน
ทั่งเพื่อนบ้าน และอาจารย์ที่โบสถ์ เญาติพี่น้องก็ไม่เห็นด้วย
เราคุยกันก็ร้องไห้
ผมคิดว่าเธอคงจะไม่รักผมแล้ว
ผมก็เข้าใจครับ ผมอยู่ที่บ้านเค้าหนึ่งอาทิตย์แล้วก็กลับ วันที่กลับผมกอดเค้าไว้ เพราะผมรู้ว่าเราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว
เราร้องไห้ด้วยกัน
แต่ดูเธอจะใจแข็งมาก ผมร้องไห้เยอะมาก เธอบอกว่าเราเป็นเพื่อนกันดีกว่า
เมื่อผมลงมาถึงเชียงใหม่ ผมต้องเดินทางกลับกรุงเทพ
เธอก็โทรมาหาผมแล้วก็ร้องไห้
เธอบอกว่า ปกติจะกลับมาแล้วจะเห็นผมอยู่ที่บ้าน คอยทำอาหารให้ คอยทำงานให้
แต่วันนี้ผมไม่อยู่แล้ว
เค้าบอกว่าเค้าขอโทษจริงๆชั้นรักเธอมาก
แต่เค้าต้องเชื่อฟังครอบครัว
ชั้นอยากจะหนีไปกับเธอ แต่ชั้นทำไม่ได้
หวังว่าเธอคงเข้าใจ
ผมร้องไห้ทั้งที่อยู่บนรถทัวร์
ผมนอนไม่หลับเลยครับ
เพราะจากนี้ไปเราคงไม่ได้พบกันอีก
อีกวันต่อมาผมไปเดินห้างเซนทรัลลาดพร้าวกับน้องสาว ตอนแรกก็ไม่เป็นไรครับ
น้องสาวพาเพื่อนไปด้วย น้องผมก็้เดินกับเพื่อน
ผมเดินคนเดียวมองไปรอบๆ
เห็นแต่ละคนเดินกันมาเป็นคู่ๆ
วินาทีนั้นเองครับ ผมนึกถึงภาพที่เราเคยเดินด้วยกัน
ผมอยากให้เธอมาเดินข้างผมอีกครั้ง
มันเป็นความรู้สึกที่แย่มากครับ
วินาทีนั้นน้ำตาผมก็ไหลออกมา
เธอก็โทรมา
ผมพยายามจะทำเสียงให้ปกติ ไม่อยากให้ธอรู้ว่าผมกำลังร้องไห
แต่ก็ทำไม่ได้ครับ
เธอรู้ทันทีว่าผมกำลังร้องไห้ เพราะเราคุยกันจนรู้ว่าอารมณ์ของอีกคนตอนนั้นเป็นยังไง
เธอบอกผมว่า "เธอร้องไห้ใช่มั้ย"
แล้วเธอก็ร้องอีกเหมือนกัน
ผมก็พูดกับเธอไปสารพัด ผมคิดถึงเธอมาก แต่ตอนนี้เธอก็เป็นได้แค่ภาพในความทรงจำ
เธอบอกผมทั้งน้ำตาตอนคุยโทรศัพท์ว่า "ทำไมราสองคนต้องโดนกีดกันไม่ให้รักกันด้วย"
หลังจากวันนั้นมาผมโทรหาเธอน้อยลง
เพราะเธอทำงานยุ่งเนื่องจากเป็นครู และกำลังจะสอบ
ไม่ใช่ว่าผมไม่คิดถึงเธอ ผมคิดถึงเธอมาก แต่ผมก็ไม่กล้าโทรไป เพราะกลัวเธอจะร้องไห้อีก
แต่เมื่อวานนี้ผมอยู่ที่ทำงานหลังเลิกงานคนเดียว จู่ๆความรู้สึกแบบนั้นก็กลับมาอีก ผมนั่งร้องไห้ ผมหยิบโทรศัพท์มาจะโทรหาเธอ แต่ว่าผมไม่กล้าโทรครับ
แต่เธอก็โทรมาพอดี ผมก็พยายามทำเสียงให้ปกติ แต่เธอรู้ครับ เธอก็วางไป บอกว่าจะนอนแล้ววันนี้ทำงานเหนื่อยมาก
แต่หลังจากนั้นเธอก็โทรกลับมาร้องไห้อีกครับ
เราก็คุยกันเหมือนเดิม
แต่หลังจากนี้ไป ผมต้องเข้มแข็ง ผมไม่อยากให้เธอต้องร้องไห้ เพราะผมอีก
เธอมีหน้าที่การงาน ผมก็มี เธอเหนื่อยผมก็เหนื่อย ผมคิดถึงเธอมาก เธอก็คงเหมือนกัน
แต่วันนี้เราไมได้อยุ่ในฐานะนั้นแล้ว
ผมได้แต่ถามตัวเองว่าทำไม เพราะผมไม่ใช่กะเหรี่ยงหรอครับ
แต่ผมก็ไม่โทษใคร ผมพยายามพิสูจน์ตัวเอง
ผมเข้าใจว่าใครก็อยากผมสิ้งดี
ถึงวันนี้ผมกับเธอจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่เราก็รักกัน
ผมก็หวังว่าพ่อแม่ครอบครัวญาติพี่น้องเค้าจะให้โอกาศผมสักอีกสักครั้ง ก็ได้แต่หวังครับ
ผมจะปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น ทุกวันนี้ผมเข้าใจเรื่องวัฒนธรรมดีครับ ผมพยายามฝึกพูดภาษากะเหรี่ยง
ฟิตร่างกายเพื่อจะทำงานหนักๆได้ เพราะผมยังหวังว่าซักวันผมกับเค้าก็มีโอกาศได้กลับมาอีก
อย่างมีความหวัง
ขอโทษทุกท่านด้วยนะครับ เหมือนมาระบาย แต่ก็อยากเล่าให้ทุกท่านฟังนะครับว่า
การที่เรารักใครสักคนให้ใช้เวลา ทุกอย่างอย่างเต็มที่ อย่าเสียดายเพราะยังมีคนอีกมากที่รักกันแต่ต้องเลิกและไม่ได้อยู่ด้วยกัน
ขอบคุณทุกท่านครับ