ให้เผลอไผลใจคะนึงใครหนึ่งนั้น
ในความจริงความฝันล้วนฝันถึง
แว่วเพลงหวนชวนหวามยามรำพึง
เหมือนรักตรึงตราอยู่มิรู้จาง

โลกสวยงามยามพิศสนิทเพี้ยง-
เช่นรักเคียงหัวใจไม่ไกลห่าง
สายลมรักทักทายไม่วายวาง
ส่งวางข้างหมอนหนุนอุ่นละไม

เพลงของเราเก่าก่อนเหมือนย้อนกลับ
ยามโสตรับแทรกซ้อนเหลืออ่อนไหว
หวานละมุนอุ่นอาบวาบหวิวใจ
ซึ้งทรวงในเมื่อสดับมารับเรียง

รัญจวนแจ้งแห่งจิตนิมิตหมาย
อย่ากลับกลายคลายถวิลยามยินเสียง
ให้หวนหาอาทรอ้อนรักเคียง
อย่าเป็นเพียงเพลงร้างห่างชื่นชู

จะห้ามใจไม่รักหรือจักห้าม
จะห้ามความคิดถึงตราตรึงอยู่
จะปิดบังหัวใจไม่รับรู้
ก็ยิ่งดูเหมือนทำร้ายทำลายใจ

หากมีใครไหนอื่นมายืนข้าง
คงอ้างว้างระทมตรมหมองไหม้
ฟังเพลงรักเหมือนเพลงลาด้วยอาลัย
หรือทำได้ลืมความหลังครั้งคู่เคียง...


บังเอิญได้ฟังเพลงหนึ่งที่สะดุดความรู้สึกด้วยมีความหลังร่วมกันกับ " คนข้างๆ "

จึงเป็นที่มาของกลอนบทแรก และเป็นบทเดียวที่เขียนจากความรู้สึกจริงๆ

บทที่ตามมา ยืนยันว่าเป็นบทสมมุติ กลอนพาไปทั้งสิ้น

หวังว่า ยามฝนพรำๆเช่นนี้ คงจะสร้างสุนทรีย์ในอารมณ์ให้คนผ่านหน้ากระทู้บ้างไม่มากก็น้อย

ขอบคุณผู้เข้ามาอ่าน ร่วมกระทู้ และเป็นกำลังใจให้สาวน้อยค่ะ..