อ่านเรื่องย่อใน ผู้จัดการออนไลน์ มาเจอท่อนนึง คุณชายรัชชานนท์ พูดถึงความรักของตัวเอง


รณพีร์ในชุดนายทหารอากาศหล่อเหลา เพิ่งกลับมาจากกองบิน มีกระเป๋าหนังถือติดมือ วิ่งมาตามทาง เพื่อมาตามนัดในค่ำคืนวันศุกร์ กับบรรดาพี่ชายที่ห้องใต้โดมวังจุฑาเทพ
       
       แต่ครั้นมาถึง ทั้งห้องกลับว่างเปล่า ไม่มีใคร ความคุ้นชินทำให้เขาหลงเลือนว่า บัดนี้ พี่ชายทั้งสี่ ต่างมีครอบครัวกันไปหมดแล้ว นายทหารอากาศรูปงามนึกไปถึงเรื่องราวในอดีต ตอนอยู่กันครบหน้าทั้ง 5 สิงห์ รณพีร์จดจำได้ว่า ธราธร นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ ยิ้มแย้มกับเขา
       “ชายพีร์เป็นไงบ้างเรา เมื่อไหร่จะเลิกเป็นพ่อมาลัยลอยไปลอยมาสักที”
       รัชชานนท์ถามกวนๆ
       “น้องสะใภ้คนสุดท้องของจุฑาเทพอยู่ที่ไหนนะครับ ฉันอยากเห็น”
       “คุณชายพีร์เคยรู้จักความรักมั้ยครับ” ปวรรุจเย้าแหย่ขำๆ
       รณพีร์ทอดถอนใจ
       “มันเป็นเรื่องยากสำหรับผมนะครับ ความรักมันเป็นอย่างไรครับ”
       พวกพี่ๆนั่งพูดคุยกันเรื่องรักคืออะไร ทุกคนมีความสุข ที่ได้พูดถึงความรักของตัวเอง มีแต่รณพีร์คนเดียว หน้างงที่สุด เขาพูดอะไรกัน...ไม่รู้สึกมีส่วนร่วมด้วยเลย...
       ปวรรุจ พูดถึงความรักกับเขาว่า...
       “ความรักสำหรับพี่...พี่ว่าพี่เหมือนคนบ้า เวลาเขายิ้ม พี่ยิ้มกว่าเขาอีก แต่ถ้าเขาโกรธ พี่จะใจหายวูบเลย ในหัวคิดแต่ว่า ถ้าเขาโกรธเราไม่หาย เราต้องตายแน่ๆ”
       “ส่วนความรักสำหรับพี่ เหมือนพี่...” รัชชานนท์นิ่ไปนิดคิดๆ “อืม...ไม่มีอะไรขาด ไม่มีอะไรเกินสำหรับคนอื่นอาจมากไป น้อยไป แต่คนนี้ มันพอดีไปหมด พอดีสำหรับเรา”
       “หา...”
       รณพีร์ทึ่งว่าขนาดนั้นเลยหรือ พุฒิภัทรพูดขึ้นบ้าง
       “ของพี่”
       รณพีร์หันมามองพี่ชายตาโต
       “เฮ้ย...คุณหมอก็มีกับเขาด้วยหรือ”
       “พี่เคยเชื่อในหลักเหตุผล แต่ความรักเป็นเรื่องเดียวที่หาเหตุผลไม่ได้”
       “โห”
       รณพีร์มองไปทีละคน พี่ชายทั้งสี่ยังนั่งยิ้ม ตาเคลิ้ม เมื่อคิดถึงคนรักของตน รณพีร์เป็นคนเดียวในห้องที่หน้ายุ่งต่อไป