- เอกลักษณ์ของแอคอาร์ตกลับมา แต่ไม่ควรมีเยอะ

เนื่องจากงานสร้างพยายามสร้างอารมณ์ร่วมคนดูให้ไปสู่ยุคนั้น
เราจะได้ยินเลงทำนองบรรเลงสมัย 80-90 เยอะมาก ใส่เข้าให้รู้ว่านี่ละครอยู่ยุคนี้นะ
ทำให้เราพาลไปนึกถึงสมัย ดงผู้ดีกับรอยไหม ใช้ดนตรีให้อินกับบรรยากาศ
แต่ฟังไปนาน ๆ ด้วยมันเป็นทำนองมันเรื่อย ๆ ไปตามโทนละคร
ทำให้โทนละครดูเรื่อย ๆ เข้าไปอีก

- ภูธเนศ จุฑาเทพ กับ กลัฟ คุณาวุฒิ

ตอนแรกคิดว่าตัวเล็กไป จะทำให้ดูไม่ภูมิฐาน
แต่เขาทำได้ดีว่าที่คิด และทำได้ดีกว่า เกรท ในธราธร / บอม ในรัชชานนท์ อีกนะ
อย่าง เกรท ดูพยายามทำให้ดูเหมือนคุณชายคนโต
บอม ก็มีความขี้เล่น แต่มันน่าจะได้มากกว่านี้ 
แต่กลัฟสามารถควบคุม ความเป็นคุณชายที่ไม่ได้ประดิษฐ์มาก
และมีความขี้เล่นที่เป็นธรรมชาติดี ความตัวเล็กตัวน้อยมันก็มีประโยชน์ตรงนี้
ให้คะแนนเยอะตรงรอยยิ้มด้วย มันดูเป็นคนจริงใจ
แต่ยังไม่ได้สวมตัวละครนี้ได้ 100 % เลยทีเดียว
บางทีจะกังวลเรื่องการใช้ภาษาไป และยังมีท่าทางที่ยังไม่เข้าที่ในบางครั้ง

- คุณชายธราธร - ลออจันทร์  ความแตกต่างที่เหมือนกัน

ด้วยความเป็นเรื่องเปิดของละครชุดเหมือนกัน แม้จะไม่ได้มาจากคนแต่งคนเดียวกัน
แม้ทั้งสองเรื่องจะมีเรื่องราวของตัวเองมากมายเพียงใดแต่ทั้งสองเรื่อง
แต่ทั้งสองเรื่องมีหน้าที่เหมือนกันคือ แค่บอกขอบเขตกว้าง ๆ ของละคร
ธราธร บอกเงื่อนไขว่า สกุลจุฑาเทพ ต้องแต่งงานกับ สกุลเทวพรหม
ส่วนลออจันทร์  เรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดเพื่อจะบอกว่า
จุดเริ่มต้นคำสาปแช่งจากใครในสกุลเทวพรหม
และคำสัญญาของเทวพรหมกับจุฑาเทพกำลังอาจจะเป็นจริง

- ความเป็นเอกเทศ

คนดูที่ติดตามแค่ลออจันทร์ ก็สามารถดูจบแค่ลออจันทร์ได้
และถ้าใครไม่ดูลออจันทร์ แล้วดูแต่เรื่องอื่นก็ไม่ได้เสียหายขนาดนั้น
ก็ยังไม่ได้ขาดประเด็นสำคัญที่ส่วนใหญ่จะเกิดจากตอนขวัญฤทัย ใจพิสุทธิ์ และดุจอัปสร
เรียกว่า มีความเอกเทศ และโดดเดี่ยวที่เดียวสำหรับเรื่องนี้
และจงทำใจกับตัวเลขที่อาทิตย์แรกมันไม่น่าจะสวยงามเท่าไหร่นัก
เพราะเป็นช่วงอาทิตย์แรกของละครที่เปลี่ยนผ่าน
พออาทิตย์หน้าที่คงถึงตอนจับนางเอกได้สักที จังหวะละครจะได้เปลี่ยนไป

ปล. หากผู้จัดเข้ามาอ่านตรงนี้ ขอคีย์ซีนที่มีหน้าพระเอกนางเอกหน่อยนะ
เข้าใจในทุกคีย์ซีนที่นำเสนอ แต่ขอให้มีหน้าพระเอกนางเอกกันสักอันก็จะดีนะ