ผมอั้นตดลูกใหญ่มาตั้งแต่กลางเรื่อง แต่ก็ต้องเก็บงำไว้ลึก ๆ  

เพราะทั้งที่นั่งซ้ายและขวาต่างก็มีสาว ๆ นั่งกับกลุ่มเพื่อน

แต่ให้ตายสิ ลมปราณที่วิ่งเข้าวิ่งออกอยู่ภายในลำใส้มันช่างปั่นป่วนมิใช่น้อย

สารภาพว่าสุดจะทัดทานจริง ผมต้องหาอาศัยจังหวะที่เหมาะสมปลดปล่อยมันออกมา

ฉากแอคชั่นท้ายเรื่องตัวโกงกำลังต่อสู้กับพระเอกอย่างดุเดือด ! เสียงปืนเสียงระเบิด

ดังกระหึ่มรอบทิศทาง ผมจะปล่อยโอกาสอันดีนี้ต่อไปได้เช่นไร ...

ผมเริ่มขมิบปลายลำใส้เพื่อปรับจังหวะ ให้เหมาะสมกับบริมาณก๊าซลูกใหญ่ โดยใช้จิตใต้สำนึก

เป็นส่วนควบคุมการถ่ายเทปริมาณก๊าซ (หากว่าเราสามารถปรับจนถึงจุด Balance แล้วเสียงย่อมเงียบสนิท)



เอาล่ะ ระบบทุกอย่างพร้อมแล้ว ผมเริ่มกระบวนการปลดปล่อยก๊าซให้เป็นอิสระ

(ผรูดด......)

"อาาาห์ ฟินจริง ๆ" ในเวลาแบบนี้ ไม่มีอะไรฟินไปกว่าการปลดปล่อยก๊าซให้ออกไปสู่โลกภายนอก

ผมรู้สึกได้ถึงความเป็นอิสรภาพแห่งลำไส้ใหญ่ ยิ่งปล่อยมากยิ่งรู้สึกโล่ง เบาสบายตรูด

แม้ผมจะเปิดวาล์วมากขึ้นจนมีเสียงนิด ๆ แต่ฉากแอคชั่นดุเดือดท้ายเรื่องก็กลบเสียงจนไม่มีใครได้ยิน

เอาล่ะ ผมตัดสินใจเบ่งเพื่อปลดปล่อยลมปราณลูกสุดท้าย...

. . .

ในจังหวะเดียวกัน ตัวโกงยิงกระสุน 9 มม. กระสุนวิ่งแหวกอากาศเข้าหาพระเอก

พระเอกโยกตัวหลบทันราวกับปาฏิหารย์ ถ้าคุณเคยดูคงทราบดีว่าฉากที่นี่ลักษณะ

กระสุนแหวกอากาศแบบนี้จะไม่มีเสียง จากที่ยิงกันสนั่นกลายเป็นโรงหนังเงียบกริบ

ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับการปลดปล่อยอิสรภาพแห่งลำใส้ใหญ่ของผมพอดี


พรืดดดดดดดด !!!!!!!!!!!