กินหมาก(รวมถึงพลู ปูนแดง และสีเสียด) จะกินแล้วบ้วนน้ำหมากทิ้ง จนหมากคำนั้นจืดจึงคายกากทิ้งและ ทำคำใหม่ ผู้ที่กินหมากสมัยก่อนเชื่อว่าทำให้ฟันทนทาน แม้แก่เฒ่าก็ไม่ต้องพึ่งฟันปลอม และมีเทรนด์ที่เชื่อว่า ฟันที่สวยคือฟันที่ดำเหมือนลูกหว้า (คูหนังพี่มากฯประกอบ) นั่นคือเหตุผลที่ยกมาบอกเล่า แต่ที่จริงที่ผู้กินหมากไม่รู้จะบอกเชิงวิชาการว่าอย่างไรคือ ความนิยมในกากินหมากเกิดจากการที่หมากมีสาร alkaloid ทำให้รู้สึกมีความสุข หัวใจเต้นเร็ว สมองตื่นตัว

ส่วนเมี่ยง ทำจากใบชาพื้นเมืองภาคเหนือ เรียกว่าใบเมี่ยง นำมาหมักให้เกิดรส(ตามที่มีผู้ตอบไปแล้ว)มีสารpolyphenol / phenolic compond และมีคาเฟอีน อมแล้วป้ออุ้ยแม่อุ้ยบอกว่าไม่ทำให้ง่วงนอน คึกคัก เหมือนดื่มชา กาแฟ และเครื่องที่ห้ามไม่ให้ดื่มเกินวันละ 2 ขวดทั้งหลาย ใช้วิธีอม แล้วดูดน้ำจากเมี่ยงที่มีรสตามชอบกลืนลงคอ ไม่บ้วนทิ้งเหมือนหมาก พอจืดก็คายกากทิ้งเช่นกัน

ส่วนที่เข้าใจผิด คำถามคือเมี่ยงคำนั้น เกิดจากการนำใบไม้เช่นชะพลู ทองหลาง และอื่นๆ เช่นใบคะน้ามาห่อยำเนื้อสัตว์เรียกเมี่ยงคะน้า ยำปลาทูมาห่อใบผักเรียกเมี่ยงปลาทู  เป็นการเรียกตามเมี่ยงคำ คือการนำใบผักมาห่อให้แล้วเคี้ยวกิน ไม่เกี่ยวกับเมี่ยงที่ใช้อมให้สมองใสแต่อย่างใด