มีเพื่อนสนิทชาวต่างชาติคนนึงค่ะ เป็นคนน่ารักมาก หน้าตาดี ฉลาด อ่อนโยน ใจดีมีน้ำใจกับทุกคน แรกๆที่รู้จักกัน เราก็เริ่มรู้สึกชอบเขาแล้วค่ะ แต่มารู้ภายหลังว่าเขาชอบผู้ชายด้วยกัน เพราะเขาเล่าให้เราฟังเองเรื่องความสัมพันธ์กับคนรักเก่า ตอนนั้นก็อึ้งและเสียใจไปพักนึง แล้วก็พยายามสั่งตัวเองให้ทำใจ เป็นเพื่อนเขาและเคารพในสิ่งที่เขาเป็น แต่เอาเข้าจริงแล้ว ยิ่งคบกันนานวันเข้า เราก็ยิ่งผูกพันยิ่งรักมากขึ้น อยู่ด้วยกันแล้วมีความสุข สบายใจ ไม่รู้เคยรู้สึกกันไหมนะคะ เวลาอยู่ใกล้ใครสักคนที่ทำให้เรารู้สึกเย็นใจมาก มากเหมือนกำลังอาบน้ำใสๆเย็นๆในธารน้ำตกอยู่ตลอดเวลา (เว่อร์ไปไหมคะ แต่รู้สึกคล้ายอย่างนั้นจริงๆ บรรยายไม่ค่อยจะถูกค่ะ) อีกทั้งช่วงที่ผ่านมาเรามีปัญหาชีวิตหลายเรื่อง เขาก็เป็นที่พึ่งพิงเคียงข้างทุกครั้งที่มีทุกข์ร้อนไม่สบายใจ ต้องบอกก่อนว่าเขาไม่ใช่เกย์ที่ออกสาวนะคะ คิดว่าคนส่วนใหญ่ดูไม่รู้เลยว่าเขาเป็น เพราะบุคลิกท่าทางก็เป็นผู้ชายที่สุภาพเรียบร้อยทั่วไป เราสองคนก็คบกันมาเป็นเพื่อนสนิท เป็นพี่ชายน้องสาวได้เกือบสองปีแล้วค่ะ ไปไหนมาไหนด้วยกันจนคนเอาไปลือว่าเดทกันอยู่ คนส่วนใหญ่ที่ไม่ใช่เพื่อนสนิทไม่รู้เรื่องรสนิยมทางเพศของเขาค่ะ เพราะเขาเองก็ไม่ได้เปิดเต็มที่ ไม่เคยบอกพ่อแม่ด้วยซ้ำ (แต่พ่อแม่จะรู้หรือเปล่าเขาเองก็ไม่แน่ใจนะคะ)

ในทางทฤษฎี เราเข้าใจดีทุกอย่างว่าเขาเป็นเกย์ ไม่มีทางชอบผู้หญิงแบบชู้สาว แต่ในทางปฏิบัติ ความรู้สึกของมนุษย์ซับซ้อนกว่านั้น แม้แต่ตัวเราเองยังไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเลยว่าจะเอายังไงแน่ เรานั่งเม้าท์เรื่องผู้ชายกะเขา ไปเที่ยวบาร์เกย์ด้วยกัน ชี้ชวนกันดูผู้ชายหน้าตาดีเป็นที่สนุกสนาน และเราก็ไม่ได้รู้สึกฝืนใจอะไรกับการทำอย่างนั้น แต่ในอีกมุมหนึ่ง เขาก็เป็นผู้ชายที่เรารัก รักแบบที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะรู้สึกได้กับผู้ชายอีกคน  จนในที่สุดเราก็ต้องสรุปให้ตัวเองว่า เราชอบเขาเพราะเขาเป็นนาย A นั่นแหละ ไม่ได้ชอบเพราะเป็นผู้ชายแท้หรือเป็นเกย์ ที่ผ่านมา ขอสารภาพว่า มีหลายครั้งที่เราแสดงออกทางการกระทำ ทำซุปให้ทานตอนไม่สบาย วันเกิด วันวาเลนไทน์ เราก็เตรียมของขวัญพิเศษให้ ช่วงเขางานยุ่ง เราก็ทำข้าวกล่องเบนโตะไปให้ถึงที่ทำงาน จัดเสียสวยงามจนเขาหยิบไอโฟนมาถ่ายรูปเก็บไว้ ทุกครั้งที่ทำอะไรแบบนี้ให้ เรารู้สึกเหมือนเขาก็พอรู้ว่าเรามีอะไรๆอยู่ แต่เขาไม่เคยพูดตรงๆและไม่เคยทำท่ารังเกียจหรือไม่สบายใจอะไรเลย เราเป็นเพื่อนที่ใกล้ชิดกันจนรู้จักรู้ใจกันดี แทบไม่มีเรื่องลับระหว่างกัน มีเรื่องแอบชอบเรื่องเดียวนี่แหละค่ะที่ทำให้ตัวเรารู้สึกค้างๆคาๆกำกวมหน่วงๆยังไงชอบกล

อีกไม่นาน เราจะต้องจากกันไปอยู่คนละเมืองแล้วค่ะ คงแทบไม่มีโอกาสได้เจอกันอีก ทำให้เริ่มคิดอยากจะพูดความในใจไปตรงๆ ด้วยความสัตย์จริงไม่ได้หวังจะเปลี่ยนแปลงเขาหหรือพยายามทำให้เขามารักเลยสักนิดค่ะ  เพราะสนิทกันมากพอจนรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ เพียงแต่... ไม่รู้สิค่ะ แค่อยากจะบอกออกไป รู้สึกเหมือนเป็นอะไรบางอย่างที่ต้องสะสางก่อนจาก... แต่ใจหนึ่งก็ยังกล้าๆกลัวๆ ลังเลอยู่ว่า คำพูดคำนั้นจะทำให้เขาอึดอัดไหม จะทำให้มิตรภาพที่สวยงามของเราสั่นคลอนหรือเปล่า ต่อให้เราบอกเขาว่าเราแค่อยากพูดไม่ได้หวังอะไรก็เถอะ

ทุกท่านมีความเห็นว่ายังไงบ้างค่ะ จะทำตามใจตัวเองไปเลยดีไหมคะ  อยากฟังความเห็นจากทุกเพศเลยค่ะ ผู้หญิง ผู้ชาย เกย์ และอื่นๆ ช่วยสงเคราะห์ชะนีอกหักทีเถอะค่ะ

ขอบคุณทุกท่านที่อ่านมาถึงบรรทัดนี้นะคะ

//ขออนุญาตแท็กห้องแป้งด้วยนะคะเพราะปกติเข้าห้องนี้บ่อยค่ะ ขอโทษที่อาจไม่ค่อยถูกนะคะ