วันหนึ่งในช่วงปลายเดือนเมษายน รุ่นน้องคนหนึ่งของผมนำคลิปจาก Youtube คลิปหนึ่งมาแปะไว้ที่หน้า wall ของผม



ทันทีที่เห็นชื่อคลิป ผมรู้ทันทีว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น .... “paradox กำลังจะมีคอนเสิร์ตใหญ่!!” นับจากนั้น วินาทีแรกแห่งการเตรียมตัวไปดูคอนเสิร์ตใหญ่ของวงดนตรีที่ผมติดตามมาอย่างยาวนานก็เริ่มนับหนึ่งอย่างช้าๆ

ครั้งแรกในชีวิตที่ผมได้ยินเพลงของ paradox เกิดขึ้นโดยบังเอิญในสมัยประถม เมื่อรุ่นพี่มัธยมที่กลับรถโรงเรียนคันเดียวกันกับผมร้องเพลงเพลงหนึ่งออกมา ผมจับใจความมันไม่ได้ชัดเจนนัก รู้แต่ว่าเพลงนั้นเกี่ยวกับนักมายากลที่เสกอะไรให้หายไปสักอย่าง แล้วเรื่องนี้ก็เลยผ่านไปโดยที่ผมไม่ได้สนใจมันมากมายนัก

ครั้งที่สอง เกิดขึ้นตอนที่ผมอยู่มัธยมต้นแล้ว เป็นอีกครั้งที่ผมได้ยินเพลง paradox ผ่านการร้องของคนอื่น ซึ่งเป็นกลุ่มเพื่อนร่วมชั้นของผมเอง ที่ร้องเพลงอยู่ในห้องเรียนว่า “น้องเปิ้ลน่ารัก น้องเปิ้ลน่ารัก” ผมนึกอยู่ในใจว่า เพลงทั้งเพลงจะมีแต่คำนี้จริงๆ เหรอ มันฟังดูไม่เหมือนเพลงทั่วๆ ไปเลย  หลังจากนั้น ยังมีอีกเพลงที่เพื่อนผมร้องแล้วผมยิ่งตกตะลึงเข้าไปใหญ่ว่า เรื่องราวแบบนี้มันเอามาเขียนเป็นเพลงได้จริงๆ เหรอเนี่ย ... เพลงนั้นมีเนื้อร้องว่า “ไถลกับพื้นดินแดงแห้งผาด ไถลกับฟ้าสีครามแห้งผาด เลือดกระจาย น้ำกระจาย นอนเกลือกกลิ้งบนทางที่ผ่าน ร้องตะโกน ร้องคำราม มันเจ็บลึกที่เธอไม่รู้ ไม่เชื่อ ไม่เข้าใจ”

หลังจากนั้น ผมเริ่มติดตามผลงานของ paradox เรื่อยมา และโอกาสแรกที่น่าจะได้ไปดูคอนเสิร์ตใหญ่ของ Paradox ครั้งแรกก็วนมาถึงอย่างรวดเร็วโดยไม่น่าเชื่อ ในปี 2546 คอนเสิร์ตใหญ่ครั้งแรกของ paradox ถูกจัดขึ้นโดย Fat Radio ใช้ชื่อว่า Paradox Circus แต่ผมต้องพลาดมันไปอย่างน่าเสียดาย เนื่องจากตอนนั้นผมยังเป็นแค่เด็กมัธยมที่เรียนอยู่ต่างจังหวัด ถึงแม้การเดินทางจะห่างจากกรุงเทพเพียงแค่ชั่วโมงเดียว แต่ด้วยอะไรๆ หลายอย่างที่สิบปีที่แล้ว กับปัจจุบันนี้มันต่างกันมาก ทั้งวิธีเดินทาง ทั้งการติดต่อสื่อสาร ทำให้ผมตัดสินใจที่จะยอมแพ้กับมัน แล้วตั้งตารอชม VCD คอนเสิร์ตเอาดีกว่า


เมื่อถึงเวลาที่แผ่นบันทึกการแสดงสดออกวางจำหน่าย ผมไม่รอช้าที่จะไปซื้อแล้วนำมาเปิดดูว่า ผมพลาดอะไรไปบ้าง ภาพที่ผมเห็นจาก VCD แผ่นนั้นมันเกินจะบรรยายมากๆ การแสดงคอนเสิร์ตในสมัยนั้น ปกติแล้วก็มักจะมีเพียงแค่นักดนตรี เวทีสวยๆ เพลงฮิตๆ เล่นไป 2-3 ชม. เป็นอันจบ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นใน Paradox Circus นั้นทำลายทุกทฤษฎีการจัดแสดงดนตรีที่ผมเข้าใจลงอย่างราบคาบ บนเวทีมีตุ๊กตาลมตัวมหึมาที่ชื่อ “ป้าอ้วน” อยู่ ทำหน้าที่เป็นจอฉายกราฟฟิคที่เปลี่ยนไปตามเพลงในเวลาเดียวกัน บนเวทีไม่ได้มีแต่นักดนตรี แต่มีตัวประหลาดวิ่งพล่านเต็มไปหมด มีทั้ง รถเข็นศพ / ภราดรเสื้อแดงออกมาตีเทนนิส / หุ่นยนต์ / ซอมบี้ / แอ๊บโดมิไนเซอร์ ไหนจะการแต่งองค์ทรงเครื่องของมือเบสอย่างพี่สองที่มาพร้อมกับผมสีชมพูแปร๋น / ชุดนักเรียนหญิงญี่ปุ่น / หมวกกันน็อคจูปาจุ๊บ / ฯลฯ

หลังจากนั้น ผมเริ่มสะสมทุกผลงานของ paradox ในทุกอัลบั้มเท่าที่หาซื้อได้ ทั้งเทป ซีดี วีซีดีคาราโอเกะ คอนเสิร์ต ชุดพิเศษ รวมฮิต เรียกได้ว่าไม่ว่าจะมีอะไรออกมา ผมต้องหาซื้อมาให้ได้ทั้งหมด (แต่ชุดใต้ดินทั้งหลาย จนปัญญาจริงๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งอัลบั้มแรก Lunatic Planet ที่ได้ข่าวว่า ณ ปัจจุบันนี้ ราคาที่อาจจะมีคนปล่อยก็ยังอยู่ที่เกือบครึ่งหมื่น)

ยิ่งเวลาล่วงเลยไป paradox ยิ่งเติบโตอย่างแข็งแรงมากขึ้นเรื่อยๆ จากวงที่เรียกได้ว่าเป็นอินดี้ยุคแรกๆ ของเมืองไทย ไม่มีใครรู้จัก เล่นงานไหนได้เล่นวงแรกๆ ตลอดเพราะวงดังๆ มักจะเล่นท้ายสุด จนมาถึงปัจจุบันนี้ที่กลายมาเป็นวงดนตรีแถวหน้าของไทย มีแฟนๆ รอดูแน่นขนัดทุกงาน จากที่เล่นวงแรกๆ กลายมาเป็นวงปิด แถมมีโอกาสทำเพลงประกอบภาพยนตร์ที่กลายมาเป็นเพลงชาติประจำผับและร้านคาราโอเกะอย่างเพลง “เธอที่รัก” (ประกอบภาพยนตร์วัยอลวน) อีกทั้งสารพัดเพลงประกอบฯ อย่าง ซักซี้ด / ไม่มีเธอ (กล่องดวงใจ) / ฯลฯ ก็ยิ่งทำให้ชื่อของ paradox กระจายสู่ตลาดได้ง่ายขึ้น ประกอบกับโชว์ที่แปลกและไม่มีใครเหมือน แจกทุกอย่างที่ขวางหน้า ก็ยิ่งทำให้มีคนรอติดตามคอนเสิร์ตของ paradox มากขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุด เวลาผ่านไปสิบปีนับจากคอนเสิร์ตใหญ่ครั้งแรก ก็ถึงเวลาที่ paradox จะมีคอนเสิร์ตใหญ่ของตัวเองเป็นครั้งที่สองเสียที