[นิยาย] "ฝ่ามิติยอดยุทธ" ตอนที่ 11

กระทู้สนทนา

---->ตอนที่11 “สิ้นสำนักมังกรฟ้า” (2/2)

     “ฝ่ามือมังกรทองพิสุทธิ์” ต้าหลงร้อง พลางพุ่งเข้าหาถู่หลง และกระแทกฝ่ามือ
ที่เต็มไปด้วยปราณมังกรทองอย่างรวดเร็ว เกิดเป็นมังกรทองตัวใหญ่กำลังอ้าปาก
พุ่งเข้าหาถู่หลง

“เพลงเตะมังกรดินเคลื่อนภิภพ” ถู่หลงใช้เพลงเตะ เข้ารับมือ  มีมังกรดินตัวใหญ่
มุดขึ้นมาจากพื้น งับคอมังกรทองตัวนั้นไว้  แล้วมังกรทั้งสองตัวก็สลายไป
ต้าหลงเร่งรัวฝ่ามือหมายเอาชัย  แต่ถู่หลงใช้มือ และเท้าปัดป้องได้ทั้งหมด
และเตะงัดเข้าที่ท้องน้อยของต้าหลง จนตัวลอยขึ้น

“(เคล็ดวิชาเก้ามังกร-มังกรดิน-มังกรลม-มังกรฟ้า)
สามมังกรรวมหนึ่ง :มังกรขึ้นสวรรค์” ถู่หลงเกร็งลมปราณ โดดตามขึ้นไป
มีมังกรตัวเล็กๆ ออกมาเลื้อยวนรอบแขนเขา  ก่อนจะรวมตัวกันที่ฝ่ามือ
เขาซัดฝ่ามือ เข้าที่อกของต้าหลงสามครั้งซ้อน  พลันปรากฎมังกรตัวใหญ่สามตัว
โผล่ขึ้นมาจากพื้นทีละตัว และบินขึ้นฟ้าหายไป  ทุกครั้งที่มังกรมุดขึ้นมา
จะเกิดระเบิดขึ้นที่พื้นดิน อย่างรุนแรง  จนเกิดหลุมไม่ลึกขนาดเท่ากับตัวมังกร
ตูม! ตูม! ตูม!  ต้าหลงกระเด็นลอยเคว้ง ไร้หลักร่วงลงสู่พื้น

หยางเฉินที่ยืนดูอยู่ พุ่งตัวเข้าไปรับร่างนั้นไว้

“เป็นอย่างไรบ้างศิษย์พี่” หยางเฉินถามทันที

“อ่อก... ข้ายังไหว” ต้าหลงกระอั่กเลือดตอบอย่างแค้นใจ

“ศิษย์พี่หยุดมือเถอะ กลับตัวตอนนี้ยังไม่สาย
อาจารย์ต้องให้อภัยศิษย์พี่แน่นอน” ถู่หลงพยายามเกลี้ยกล่อมอีกครั้ง

แต่ยิ่งเขาพูดก็ยิ่งเหมือนเติมเชื้อไฟในใจของต้าหลง
ยิ่งเขาได้ฟังยิ่งทำให้เดือดดาล  ต้าหลงยันตัวลุกขึ้นยืน ทันใดนั้นเขารู้สึกเจ็บแสบ
บริเวณเหนือคิ้ว  เมื่อเอามือสัมผัสดู ก็พบว่า มีเลือดไหลมาจากแผลที่อยู่เหนือคิ้ว
ลงมาอาบแก้ม
ตอนที่เกิดระเบิด  สะเก็ดหินก้อนหนึ่ง ลอยมากระแทกเข้าอย่างแรง
ทำให้เกิดแผลแตก ค่อนข้างใหญ่

“ถู่หลงงงง เจ้ากับข้าอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้แล้ววว” ต้าหลงคำรามก้อง
พร้อมกับเร่งลมปราณ ที่เหนือชั้นขึ้นไปอีก (พลังมังกรทองขึ้นที่สิบ)

“เคล็ดวิชาเก้ามังกรขั้นสูงสุด มังกรดิน-มังกรน้ำ-มังกรลม-มังกรไฟ-มังกรไม้-
มังกรทอง-มังกรฟ้า-มังกรเงา” เขาประกาศเรียกมังกรแปดตัวออกมา
พันวนไปวนมารอบแขนทั้งสองของเขา

“หึ... ข้าจะให้เจ้า ได้เห็นฝ่ามือขั้นสูงสุด ของสำนักเราก่อนตาย
รู้หรือไม่ว่า ทำไมเคล็ดวิชาสำนักเรา ถึงถูกเรียกว่าเก้ามังกร  ทั้งที่มีปราณมังกร
แค่แปดตัว...” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน พลางก้าวเดินเข้าหาถู่หลง

“นั่นก็เป็นเพราะว่า... นี่คือตัวที่เก้ายังไงล่ะ”

     (แปดมังกรรวมหนึ่ง :ฝ่ามือเจ้ามังกร) เขาพูด พร้อมพุ่งตัวกระแทกฝ่ามือออกไป
มังกรทั้งแปดตัว วิ่งไปรวมกันอยู่ที่ฝ่ามือ  และพุ่งออกไป กลายเป็นมังกรยักษ์สีสันแปรปวน
ตัวใหญ่หน้าตาดุร้าย

(เคล็ดเก้ามังกร-มังกรดิน-มังกรลม-มังกรไฟ) ถู่หลงถอยหลังไปสามก้าว เพื่อตั้งหลัก
และเกร็งลมปราณเตรียมรับมือ

“สามมังกรรวมหนึ่ง :ฝ่ามือร้อยศิลามังกร” เขาร้องขึ้น
พลางกระแทกฝ่ามือลงพื้น  ศิลาดินแผ่นใหญ่จำนวนมาก พุ่งขึ้นมาจากพื้น
ตูม! ตูม! ครืน! ครืน! หลังจากปราณมังกรของเขา เคลื่อนตัวผ่าน แต่ก็ไม่อาจต้านทาน
ฝ่ามือเจ้ามังกรไว้ได้

ต้าหลงยังตรงทะลุศิลาที่ขวางกั้น  เข้ามาพร้อมฝ่ามือและมังกรยักษ์  ถู่หลงยังไม่ตัดใจ
(มังกรลม-มังกรเงา) “สองมังกรรวมหนึ่ง :มังกรคู่เคลื่อนเมฆา” เขาเอ่ยขึ้น
และวาดมือเป็นวงกลม  พร้อมกันนั้น ปราณมังกรทั้งสอง ที่เรียกออกมา ก็รวมตัวกัน
กลายเป็นมังกรลมตัวใหญ่  และลอยวนเป็นรูปวงกลม ตามการวาดมือของเขา

เกิดเป็นม่านลมปราณ หมุนวนด้วยความเร็วสูง  ภายในวงกลมนั้นมีมังกรเงา
เลื้อยวนไปมาอยู่ ด้วยความเร็วเท่าๆ กัน กับการหมุนของกระแสปราณ

“ศิษย์พี่หยุดเถอะ” เขายังพูดซ้ำ ก่อนที่ต้าหลง จะปะทะกับมังกรคู่เคลื่อนเมฆา

“เหอถู่หลง ตายซะเถอะ!” ต้าหลงคำราม ปราณทั้งสองเข้าปะทะกัน

เปรี้ยง! “!?” เขาทั้งตกใจ และแปลกใจ  ทันทีที่มังกรยักษ์ เข้าสู่ม่านลมปราณ
กลับมีมังกรยักสีดำษ์อีกตัว  พุ่งสวนกลับมากระแทกเขา เปรี้ยง! ต้าหลง
กระเด็นถอยหลังไปถึงเจ็ดก้าว

อนุภาพของมัน  ทำให้เขากระอั่กเลือดออกมา  ทางด้านถู่หลง ก็ถูกเจ้ามังกร
ที่ฝ่าม่านลมปราณเข้ามา  ทำให้ตัวเล็กลงจากเดิม กระแทกเข้าอย่างจัง
เขากระเด็นจนไปชนผนังของสำนักทะลุ  ล้มกลิ้งไม่เป็นท่า และกระอั่กเลือดออกมา

“อ่อก... อาจารย์  ขั้นที่ห้า ต้านศิษย์พี่ไว้ไม่ไหวแล้ว  ข้าจะทำยังไงดี” เขาบ่นพึมพำ
พลางยันตัวเองลุกขึ้น  แต่ยังไม่ทันพักหายใจ

“ถู่หลง... ลิ้มรสซะนี่คือวิชาใหม่ที่เหนือกว่าเก้ามังกร” ต้าหลงตามมาติดๆ
พลางเงื้อดัชนี

“ดัชนีสี่ฤดู-ฤดูร้อน :เพลิงตะวันผลาญ” เขาร้องขึ้น

พร้อมกับยิงปราณอัคคีออกไป  ดวงตะวันลูกใหญ่ ลอยเข้าไปในร่างถู่หลง
เกิดเส้นเลือดปูดพอง จำนวนมาก  ราวกำเลือดของเขา กำลังเดือดปุ่ด

“อ้ากกกกก...อ่อก” เขาร้องขึ้นอย่างเจ็บปวดสาหัส
พร้อมกับกระอั่กเลือดออกมาจำนวนมาก

     (พลังมังกรทองขั้นสิบ) อาจารย์เหอ โดดเข้ามาพยุงตัวถู่หลงขึ้นนั่ง
และเกร็งลมปราณทันที

(เคล็ดเก้ามังกรขั้นสูงสุด-มังกรน้ำ) “ปรับลมปราณซะ เคล็ดวารีพิสุทธิ์” เขาเอ่ย
และกระแทกฝ่ามือเข้าใส่ถู่หลง เปรี้ยง! ที่กำลังถูกเผาไหม้จากภายใน

“อ่อก” เขากระอั่กเลือดอีกครั้ง

“หึ... เป็นห่วงกันจริงๆ นะ  ลืมไปแล้วหรือ ว่าลูกท่านอยู่ทางนี้” ต้าหลงเอ่ยขึ้น
แววตาเลื่อนลอย  เขาสะท้านหัวใจ ที่เห็นบิดาตน  พยายามช่วยถู่หลงสุดกำลัง

“เพลิงตะวันผลาญ เผาไหม้จากภายใน  กระบี่อัคคีเล่มเล็กๆ นับพันนับหมื่น
ที่อยู่ในดวงตะวันจำลอง  จะตัดเฉือนเส้นเอ็น และชีพจรในร่าง
มันสายไปแล้วล่ะท่านพ่อ
และหากจะมีทางช่วยมันได้  ข้าจะขัดขวางท่านทุกทาง!...

ดัชนีสี่ฤดู-ฤดูฝน :พิษพิรุณ” เขากล่าว และยิงดัชนีใส่ทันที
ปราณน้ำลูกใหญ่ลอยออกมา พร้อมกับแตกตัวออกเป็นเม็ดเล็กๆ ราวกับเม็ดฝน มีสีม่วงคล้ำ
หากสังเกตุดีๆ เม็ดฝนนั้นคือ  ปราณกระบี่เล่มเล็กๆ นับไม่ถ้วนนั่นเอง

(เคล็ดเคลื่อนเมฆา) อาจารย์เหอถอนมือออกข้างหนึ่ง  พร้อมเกร็งลมปราณอีกสาย
เพื่อรับมือ

เขาวาดมือเป็นวงกลม  เกิดม่านลมปราณ เช่นเดียวกับมังกรคู่เคลื่อนเมฆา  ที่ถู่หลงใช้
ก่อนหน้านี้  แตกต่างเพียงขนาด  ซึ่งของอาจารย์ กลับเล็กกว่า  แต่เพียงพอ
ที่จะรองรับพิษพิรุณ ที่ซัดมาทั้งหมด

เช่นเดิม  เมื่อปราณดัชนีของต้าหลง เข้าไปในม่านพลัง  มังกรดำตัวเดิม
ก็ออกมาจากม่านนั้น  พร้อมกับกลายร่าง เป็นพิษพิรุณสีดำ
และพุ่งเข้าหาเขา  ด้วยความเร็วสูง
อีกด้านหนึ่งของม่านพลัง  ไม่มีสิ่งใดปรากฎออกมาเลย

“ข้าช่วยท่านเองศิษย์พี่ใหญ่  หมัดมังกรถล่มปฐพี” หยางเฉิน
ซึ่งลอบไปอยู่ด้านหลังอาจารย์เหอ  ระหว่างที่กำลังรับมือกับพิษพิรุณ  ตะโกนบอกต้าหลง
ที่กำลังรับมือกับพิษพิรุณดำ ที่ย้อนกลับมาหาตัวเอง

เขากระโดดลอยตัวขึ้น และทุ่มตัวชกออกไปเต็มเหนี่ยว  ด้วยปราณมังกรดิน
เข้าใส่อาจารย์เหอ แบบไม่ให้พักหายใจ  แต่อาจารย์เหอพลิกข้อมือ ตวัดแขนกลับมา

(เคล็ดมังกรไม้-ไม้ยืนต้น) ใช้ฝ่ามือ รับหมัดมังกรถล่มปฐพี ได้อย่างทันท่วงที
ด้วยไม้ยืนต้น

เปรี้ยง! ตูมมม! เสียงปะทะฝ่ามือ ดังสนั่น  พร้อมกับเสียงระเบิด  พื้นดินที่อาจารย์เหอ
และถู่หลงอยู่  แตกและยุบตัวลงเป็นวงกว้าง

“อั่ก..” อาจารย์เหอกระอั่กเลือด  ส่วนหยางเฉิน กระเด็นปลิวไปไกล

“อาจารย์... หยุดมือเถิด  ข้าพอไหวแล้วครับ” ถู่หลงกล่าว
ด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงอย่างแผ่วเบา

“ฟังนะ ถู่หลง  ข้าเปิดประมิติเอาไว้  หากเจ้าลุกไหวแล้ว  รีบรุดไปยังห้องของอาจารย์
นำของที่จำเป็น และทรัพย์สินให้ได้มากที่สุด  คอยดูแลประตูไว้ อย่าให้ใครเข้าใกล้
ข้าจะรีบตามไป” อาจารย์เหอพูด พลางถอนมืออีกข้างหนึ่งออก
และรีบปรับลมปราณทันที
(เคล็ดเก้ามังกร-มังกรลม :มังกรลมพิสุทธิ์) ถู่หลงเดินลมปราณ ลงมาที่เท้า
และหายวับไปราวกับสายลม

     “ถึงกับสมรู้ร่วมคิด  กล้าพาคนจากพรรคมาร มาเหยียบถึงสำนัก
เจ้าลูกทรพี...

ศิษย์สำนักข้าทุกคน จงฟัง  ทหารหลายร้อยกองทัพ  จะมาถึงในอีกสองชั่วยาม
หากใครห่วงชีวิต  จงรีบหนีไปให้ไกลที่สุด  ข้าขอยุบสำนักตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป
ไม่มีสำนักมังกรฟ้าแล้ว ยุติการหั้มหั่นแย่งชิงซะ” บรึ้ม! พูดจบอาจารย์เหอ
ก็ซัดปราณออกไปทันที  ตำหนักต่างๆ ที่อยู่ล้อมรอบตำหนักมังกรขาว
ทลายลงในพริบตาเดียว

ศิษย์ในสำนักทุกคนรวมถึง คนในพรรคมารหยุดมือลง  ทุกคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
ก่อนที่จะออกวิ่งกันอลหม่าน  ไม่นานนัก คนที่อยู่ในลานของตำหนักมังกรดิน ก็เหลือเพียง
อาจารย์เหอ ต้าหลง หยางเฉิน และคนจากพรรคมาร  ที่เหลืออยู่ราวๆ แปดสิบคน...

>>>>> เนื่องจากความยาวเนื้อเรื่อง เกินกำหนดตัวอักษร  ขอโพสต่อด้วยคอมเม้นนะครับ<<<<

ขอขอบพระคุณทุกท่านที่สละเวลาอ่านครับ