ผมลองสรุปอย่างนี้
คนที่เลื่อมใสในพระพุทธศาสนามีหลากหลาย
1-เลื่อมใสพุทธศาสนาในพระพุทธเจ้า แต่หากเรื่องใดยังไม่พบเห็น (นรก สวรรค์) ขอยังไม่เชื่อ ขอเก็บไว้ ปฏิบัติอย่างอื่นไปก่อน ไว้เมื่อมีโอกาสที่ได้ประสบเอง จะเชื่อเรื่องนั้น
2-เลื่อมใสพุทธศาสนาในพระพุทธเจ้า แต่หากเรื่องใดยังไม่พบเห็น (นรก สวรรค์) เชื่อแต่ไม่ขนาดที่มั่นใจ จนยืนยันเอยปากกับผู้อื่น
3-เลื่อมใสพุทธศาสนาในพระพุทธเจ้า แต่หากเรื่องใดยังไม่พบเห็น (นรก สวรรค์) เชื่อเพราะเชื่อมั่นในพระพุทธเจ้าว่าซื่อตรงต่อพระองค์เองและต่อเรา ตนเองก็แสดงต่อผู้อื่นว่าเชื่อด้วย
4-เลื่อมใสพุทธศาสนาในพระพุทธเจ้า แต่หากเรื่องใดยังไม่พบเห็น (นรก สวรรค์) เชื่อเพราะประสบผลบางอย่าง จากการปฏิบัติบ้างของตน หรือ ประสบกับบางสิ่งที่พระพุทธเจ้าตรัสเรื่องฤทธิ์ อภิญญา มรรค ผล เชิงประจักษ์จากกัลยาณมิตรเช่นพระสงฆ์บางรูป แล้วอนุมานเรื่องนรกสวรรค์หรือสิ่งอื่นๆที่เป็นอุตริมนุษยธรรม ว่าน่าจะจริง แล้วเชื่อ
5-เลื่อมใสพุทธศาสนาในพระพุทธเจ้า เรื่องนรก สวรรค์ เชื่อเพราะตนปฏิบัติจนได้ฤทธิ์เอง เห็นเอง ด้วยตนเอง


เจตนาเพื่อการอยู่ร่วมกันด้วยดีต่อกันในสังคม
การยอมรับกันเคารพ ให้มีหลายมุมสำหรับคนหลายแบบ
การสามัคคีในหมู่พุทธบริษัทครับ
เพราะเหลือคนที่สนใจศึกษาพุทธธรรมจริงน้อยเต็มทีแล้วครับ