คืออย่างนี้ ผมยิ่งอ่านซ้ำ ยิ่งรับไม่ได้ละครับ แบบว่า ผมรู้สึกว่า เราอ่อนแอถึงขนาดเด็กม.ต้นมาให้กำลังใจผมเลยหรอเนี้ย ผมแทบช็อกกับเหตุการณ์นี้มากๆเลยละ ตอนคุยเก็บอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ มันกลายเป็นอย่างนี้ได้ไง
บทสนานาเป็นมาอย่างที่เห็นเนี้ยแหละ
ผม: ดีครับ เป็นไงบ้าง เปิดเรียน
เด็ก: งานเยอะมากเลยครู
ผม: ผ่านแค่2 วันเปิดเรียนเองนะ ครูไม่อยากจะเชื่อเลย อาจารย์ที่โรงเรียนจะใจร้ายอย่างนี้ละครับ
เด็ก: 555 กลุ้มตั้งแต่วันแรกเลยครู
ผม:และเข้ากับเพื่อนใหม่ได้หรือเปล่าละ คงไม่เหมือนครูใช่ไหมละ
เด็ก: 555 เข้าได้ค่ะ ที่(ชื่อโรงเรียน)มีครูใจดีกว่าครูอีก ไม่อยากจะเชื่อเลย
ผม: จริงหรอ
เด็ก: ค่า
ผม: ครูว่่าใจดี แบบสุดๆแล้ว นะเนี้ย
เด็ก: มีครูใจดีกว่าครูเยอะเลยใจดีเวอร์อ่ะ ส่วนมากจะมีครูดุเยอะกว่าอ่ะ มีครูหลายแบบเลย มีครูตลกด้วย
ผม: เค้าดูแลเด็กบ้างหรือเปล่าละครับ
เด็ก: ดูค่าดูเป็นอย่างดีเลย
ผม: ครูก็สงสัยว่าครูเชาว์ใจดี และครูเค้าใจดียังไงละ
เด็ก: เด็กที่ติวเตอร์ไม่มีใครสอบเข้าเลยนอกจากหนู แบบการบ้านให้นิดเดียวหรือไม่มีเลยชอบคุยตลกไม่ถือตนว่าเป็นคุณครูกับนักเรียนเล่นกับ  นักเรียนเหมือนเป็นเพื่อนกันเลยครู
ผม: ครูก็เป็นนะ เพียงแต่ว่า ครูเองก็อยากสอนให้ดี แต่เรื่องเล่น ครูก็เล่นได้ แต่ครูพยายามให้รู้จักเวลาเท่านั้นเอง
เด็ก: แต่ครูคนนี้ดีหลายอย่างเลยนะ

ตอนนี้ยังไม่เท่าไรนัก ต่อจากนี้บทจะเปลี่ยนแล้วละ พิมพ์แอบเศร้าไปละครับ

---

ผม:ดีอย่างไรบ้าง เล่าให้ครูฟังได้มั่ยละ ครูจะได้ปรับจุดดีของครูเค้ามาให้ตัวเองบ้าง ละครับ
เด็ก: เวลาสอนก็คุยเล่นไปด้วยเพื่อไม่ให้เด็กเครียดและไม่ทำหน้าซีเรียสเกินไปไม่พูดมากเป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วสนุกไม่คุยแต่เรื่องตัวเองมากเกินไปเทคแคร์เด็กตลอด ส่วนเนื้อหาไม่ควรยากเกินไปและไม่ง่ายเกินไป เวลาอธิบายควรอธิบายนิดเดียวเพื่อไม่ให้เด็กเบื่ออธิบายพอให้เด็กเข้าใจอธิบายค่อยๆเป็นค่อยไปไม่รีบร้อนเพราะจะทำให้งงหรือสับสน และสอนจบไม่ควรถามว่าใครไม่เข้าใจบ้างเพราะถามไปก็ไม่มีใครยกควรถามว่าใครไม่เข้าใจให้รีบบอกเพราะจะไม่สอนหรือทบทวนอีกแล้ว เด็กก็จะกล้าถามกล้าตอบมากขึ้น

สำหรับครูเชาว์ถ้าเด็กดื้อครูจะต้องดุบ้างถ้าเด็กไม่ฟังครูก็ต้องโกรธเด็กและบอกว่าจะไม่เล่นด้วยไม่สอนอีกแล้ว
วิธีนี้อาจจะได้ผลบ้าง
ครูเชาว์ลองเอาไปใช้ดูละกัน
ผม: ที่จริงครูเชาว์ก็อยากทำให้เด็กชอบนะ และก็ต้องเชื่อฟังด้วย ครูพยายามหาวิธีสอนที่ดีที่สุดอยู่
เด็ก: ครูลองใช้วิธีหนูดูสิอาจจะได้ผลนิดหน่อย
ผม: แต่การอธิบาย เทคนิคของครูชอบสอนแบบเล่าเรื่องละ ครูก็ใช้วิธี เล่าเรื่องต่างๆละครับ เพียงแต่วิชาครูเป็นวิชาวิทนย์และเลข มันยากอยู่ที่จะประยุกต์กับเนื้อหานะครับ
เด็ก:  ครูก็อย่าเล่าเรื่องเยอะเล่าแค่นิดเดียวเพราะเด็กอาจจะพูดล้อเลียนหรือไม่ตั้งใจเรียนเพราะเบื่อเด็กต้องการความสนุกมากกว่าการเคร่งเครียดและทำอะไรน่าเบื่อ เลขก็เอาพอให้เด็กเข้าใจ ไม่ต้องเน้นเนื้อหาเยอะ
ผม: ก็นะครูจะลองดู ส่วนวิทย์ เนื้อหาม.ต้นเยอะมาก ครูอ่านยังเครียดเลย ยากด้วย ครูพยายามหาวิธีประยุกต์กับเรื่องเล่าครู ทำให้ไม่น่าเบื่อละ
เด็ก: ครูก็ต้องรู้สึกสนุกกับการเรียนการสอนและการอ่านมันจะทำให้ไม่เครียดมันจะเป็นส่วนนึงที่ทำให้เด็กเห็นว่าครูตั้งใจมากแค่ไหนและทำให้เด็กมีความสนใจอยากเรียนมากยิ่งขึ้น
แต่ถ้าครูเองไม่เข้าใจกับเนื้อหที่ครูจะสอนเด็กก็จะไม่เข้าใจเพราะครูเองก็ไม่เข้าใจ
ครูจะต้องอ่านให้ตัวเองเข้าใจและสนุกไปกับการอ่านด้วย
ผม: ก็ใช่นะ ครูนั่งอ่านตลอดเลยละ ครูก็เวลาสอน พยายามจะไม่เครียดนะ แต่ก็รู้นะ เวลาเด็กมันดื้อและครูคุมไม่อยู่
เด็ก: ครูก็ต้องพยายามอ่านให้เข้าใจที่ครูไม่เข้าใจเพราะครูไม่สนุกไปกับการอ่านด้วยถึงตั้งใจแค่ไหนก็ไม่เข้าใจ ครูก็ต้องโกรธเด็ก
และบอกว่าครูจะไม่สอนไม่คุยและไม่เล่นด้วยอีกแล้วถ้าไม่ตั้งใจเรียนกัน จะทำให้เด็กกลัวครูจะไม่เล่นด้วยอาจจะทำให้ตั้งใจเรียนมากขึ้น
ผม: และถ้าไม่ได้ผลละ
เด็ก: ครูจะต้องมั่นใจสิว่าได้ผล ถ้าไม่ได้ผลก็มาบอกหนูเดี๋ยวหนูช่วยคิด นี่หนูเริ่มจะงงแล้วว่าใครเป็นครูและใครเป็นนักเรียน
ผม: นั่นสิ ครูเริ่มงงกับตัวเองเหมือนกัน
เด็ก: แต่จะพึ่งหนู หนูก็จะช่วยเต็มที่เลยค่ะ
ผม: ก็นะ ครูเองก็ไม่ได้เหมือนครูทั่วไป คนเป็นครูเด็กพิเศษ อันนี้เอริ์นน่าจะเข้าใจนะครับ แน่นอนว่า ครูก็ทำในสิ่งที่เด็กประถมเค้าทำได้อยู่เลย  (คือผมเป็นเด็กพิเศษ)
เด็ก: ค่า เด็กพิเศษไม่จำเป็นว่าจะไม่รู้เรื่องแต่เด็กพิเศษสามารถเปลี่ยนเป็นเด็กเก่งได้เหมือนกันถ้าพยายามและไม่ย่อท้อตอนนี้ครูอย่าเพิ่งย่อท้อสิคะทุกอย่างมีทางแก้เสมอ
ผม: ใช่ครับ ครูพยายามที่จะเข้มแข็งขึ้นมา แต่มันรู้สึกท้อแท้ หลายครั้ง
เด็ก: ครูต้องสู้ๆเข้าสิอย่ารู้สึกท้อแท้ไม่งั้นทุกเรื่องครูก็จะทำไม่สำเร็จถ้าครูยังเป็นแบบนี้ ห้ามย่อท้อเด็ดขาด
ผม: คือ เอริ์นอาจจะไม่เข้าใจสิ่งที่ครูเป็ฯอยู่นะครับ เอริ์นพอรู้ไหมว่า ครูเป็นอะไรละ
เด็ก: ก็เป็นอะไรก็ได้ที่ครูเป็นอยู่ไงคะ ไม่ว่าครูจะเป็นอะไรครูก็ห้ามย่อท้อเด็ดขาด สู้ๆ ครูอย่าแบ่งแยกกันสิคะยังไงก็มีมือมีเท้าเหมือนกันยังไงก็ต้องทำได้ ครูจะต้องเชื่อมั่นในตัวเอง
ผม: คือ ถ้าทุกคนคิดเหมือนเอริ์น ครูคงไม่ลำบากอย่างนี้หรอก คนอื่นแบ่งแยกครูจะตาย อย่างเพื่อน เกลียดครู ไม่ให้ครูร่วมกลุ่ม เพราะครูเป็นแบบนี้
เด็ก: ถ้าเขาไม่ตั้งใจเรียนก็ปล่อยเค้าไปสิคะสอนคนที่ตัิงใจเรียนดีกว่าจริงไหมคะ ถือว่าเราตั้งใจแล้ว เค้าไม่ตั้งใจเรียนก็เรื่องของเค้า เพราะเค้าไม่อยากฉลาดเหมือนคนอื่น เพื่อนไม่ให้ครูร่วมกลุ่มก็ไม่เป็นไรขาดเพื่อนก็ไม่เห็นตายซะหน่อย

---

เอาแค่นี้ก่อน เพราะถ้าต่อไป มันหนักกว่านี้ แน่นอนละครับ ยิ่งอ่านยิ่งเศร้าใจ เราอ่อนแอขนาดถึงกับเด็กมานั่งสอน ให้กำลังใจเราเลยหรือนี่ พยายามที่จะเข้มแข็งนะ แต่ทำไม่ให้สักที ครูที่มหาลัยเค้าไม่ห่วง แต่ผมห่วงตัวเอง ถ้าอาการมันหนักขนาดนี้ ผมคงอยู่ในสังคมไม่ได้แน่เลยนะ ทำไงดี ทำไงดี ผมไม่รู้จะทำไงดี ถึงรู้ว่าบ่นในที่นี่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ แต่ถ้าไม่เป็นผมก็คงไม่เข้าใจหรอก คืออ่อนแอมากๆจริงๆ