วันนี้ ท่ามกลางการประชุมใหญ่ระดับโลก
ต้องเดินหลบไปมุมสงบ หันหน้าเข้าข้างฝาและร้องไห้

งานหนัก งานใหญ่ ไม่เคยบ่น
แต่ลูกสาวโทรมา แม่จ๋า หนูอ้วก และท้องเสียทั้งวัน
ถามไถ่ได้ความว่า พ่อให้หนูทานนม ซึ่งหมดอายุไปหลายวันแล้ว
ตั้งแต่แม่ต้องเดินทางมาปฏิบัตราชการไกล ห่างลูกมาสิบวันแล้ว

เจ็บใจ เมื่อใครบอกว่า จะเลิกกับพ่อเด็กทำไม  เขาไม่ได้เป็นอื่น
แต่ปวดใจกว่า เพราะต้องฝากแก้วตาดวงใจ ไว้ในมือคนที่ไม่ใส่ใจสิ่งใด นอกจากโลกส่วนตัวของตัวเอง

ไม่อยากเป็นคนเก่ง แค่อยากเป็นแม่ที่ดีของลูก  
น้ำตานี้ ไม่มีใครเข้าใจ  ขอกำลังใจจากห้องชานเรือน
มีใครสักคนจะเข้าใจหัวอกบ้างไหม

พิมพ์ไป ร้องไห้ไป