ที่จริงผมก็รู้นะครับ ว่าคงไม่มีใครคุยได้ ตลอดเวลาที่ต้องอยู่คนเดียวหรอก วันนี้ผมรู้สึกว่ามันไม่ไหวแล้วละ อยากไปเที่ยวบ้าง แต่ครอบครัวเค้าก็ไม่อยากให้ไปไหนเพราะกลัวอันตราย ซึ่งเค้ารู้ดีว่าผมโดนหลอกง่ายมากๆ หลอกนิดเดียว ทำดีนิดหน่อยก็เชื่อไปไกลแล้ว ช่วงปิดเทอมผมก็มีงานสอนพิเศษทำอยู่เสาร์-อาทิตย์ แต่เหลือเวลาตั้ง 5 วัน ก็อยู่กับบ้าน เปิดคอมเล่นเฟส ก็เบื่อเพราะคุยได้แค่วัน2 วันเท่านั้น เค้าก็เลิกคุยเพราะผมคุยกับเค้าไม่ได้ อันที่จริงเพื่อนหรือพี่ๆ ในพันทิปที่แอดเข้าเฟส คุยไปนานๆเค้าเริ่มไม่ชอบ เค้าบอกว่าน้องเชาว์เอาแต่พูดเรื่องซ้ำๆ บ่นแต่เรื่องเดิมๆ น่ารำคาญ ผมก็ไม่คุยก็ได้ พอนานๆ คือว่า ผมฟังเพลงไม่เป็น ดูหนังก็เบื่อ จึงเริ่มคุยกับเด็กประถมที่สอนพิเศษเค้านั้นแหละ ผมรู้ดีว่าไม่ควรคุยกัน เพราะฐานะเราต่างกัน เวลาคุยชอบคุยเหมือนเด็กๆคุยกัน มันมาจากความบกพร่องของผม แต่ไม่อดไม่ไหวนี่นา อยากคุย อยากมีเพื่อนบ้างนะ ผมเริ่มอิจฉาคนอื่นที่ได้ทำงานดีๆ มีเรื่องลงเฟสได้ตลอดนะครับ หรือแม้กระทั้งจะโทรคุยกับแม่ แม่ก็บอกว่าไม่ว่าง ไม่ว่าง ไม่มีเวลาคุยแก้เหงาเลย

อยากรู้จังเลยว่าถ้าเกิดพี่ๆที่เป็นคุณแม่ที่ห้องชานเรือน จะต้องอยู่คนเดียวเป็นเดือน ไม่มีเพื่อน ไม่มีใครคุย มีคอมเป็นเพื่อนแก้เหงาจะรู้สึกเหงาบ้างไหมครับ ผมก็แค่ระบายไปเรื่อยๆ แค่อยากทำให้ตัวเองรู้สึกว่า ตัวเองยังมีตัวตนอยู่บ้าง เคยไปปรึกษากับนักจิตวิทยาแล้ว เค้าก็บอกว่า ผมเป็นเด็กที่มีความภาคภูมิใจต่ำถึงต่ำมาก เพราะที่เชาว์เล่ามา พูดแต่ความหมดหวัง ไร้เพื่อน ไร้มิตร ทั้งๆก็มีเพื่อนอยู่ เชาว์เข้าใจคนอื่นไม่เป็นจริงๆนะ แม้กระทั้งเพื่อนผมก็บอกว่า เชาว์ชอบมองแง่ลบมากๆ เข้าขั้นสุดๆแล้ว ผมก็อยากคุยกับเพื่อนได้ แต่ไม่มีเรื่องคุย เพราะผมอยู่แต่บ้าน วันๆก็เห็นแต่ห้องสี่เหลี่ยมเดิมๆเท่านั้นเอง

ผมก็ขอโทษด้วยและกันที่อาจจะทำให้ใครรำคาญนะครับ ผมแค่อยากระบายสิ่งที่ตัวเองรู้สึกอยู่เท่านั้นเองนะครับ ถ้าผมไม่ได้ทำอาจจะซึมเศร้าคิดอะไรแย่กว่าที่เขียนก็เป็นได้นะ ขอเถอะ