ใ จ เ ค ย ร้ า ว . . ค ง แ ก ร่ ง ค ล้ า ย หิ น ผ า

ก่ อ กำ แ พ ง ปิ ด กั้ น . . ไ ม่ ห วั่ น ไ ห ว

แ ต่ แ ล้ ว เ ธ อ . . แ ท ร ก ซึ ม ต ร ง ก ล า ง ใ จ

เ กิ ด เ ป็ น รั ก ม า ก ม า ย . . ไ ม่ รู้ ตั ว







ไม่เป็นไร.. หากเป็นได้แค่รักในจินตนาการ

                              เกือบครึ่งชีวิต.. เคยผ่านร้อน ผ่านฝน ผ่านหนาว รู้จักความรักในหลากหลายรูปแบบ เริ่มต้นจากได้รู้จักจนหลงใหล ตกอยู่ภายในภวังค์แทบถอนตัวไม่ขึ้น เป็นความรู้สึก ‘รัก’ เฉกเช่นผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเคยหวังและเคยมี อยากให้ ‘รัก’ อยู่กับเราไปตลอดกาล แม้รู้ดีมันเป็นไปไม่ได้ในความจริง ความรู้สึกมากมาย สุข ทุกข์ เศร้า สมหวัง คาดหวัง เลิกหวัง ชินชา ทุกอย่างมันมาจาก ‘รัก’ ในความหมายของผู้หญิงอย่างเธอ


                              การมีความรัก หรือผิดหวังในรัก มักเป็นเรื่องปกติ ซึ่งใครหลายคนหรือแทบทุกคนต้องเคยเจอะเจอมาก่อน ยังจำกันได้หรือเปล่ากับความรักครั้งแรก เกิดขึ้นเมื่อไหร่ เกิดขึ้นกับใคร บางคนอาจจำฝังใจ บางคนอาจลบลืมไปหมดสิ้น เธอก็เป็นคนหนึ่งซึ่งไม่ค่อยเข้าใจความหมายของคำว่ารักครั้งแรกเท่าไหร่ ไม่รู้มันเกิดขึ้นตอนไหน แค่ความรู้สึกดีๆ ที่มีให้กับบุคคลต่างเพศ นั่นหรือเปล่า ‘ความรัก’ ช่วงเวลานั้นไม่เคยจริงๆ ที่คิดจะใส่ใจ


                              เมื่อเวลาผ่านไป.. การเรียนรู้และประสบการณ์ในชีวิตมีมากขึ้น ความรักวิ่งเข้าหาและมีมอบให้อยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะรักรูปแบบไหน ครอบครัว เพื่อนฝูง หรือคนรัก แต่ความรักซึ่งจีรังยั้งยืนสำหรับเธอคงจะมีแค่สองแบบแรก นั่นคือ ครอบครัวและเพื่อนฝูง ความรักในแบบสุดท้ายมันไม่เคยเป็นอย่างที่คิด เพราะไม่เคยสมหวัง เจอแต่ความล้มเหลว จนในที่สุดมันกลับกลายเป็นความกลัว และไม่คิดอยากมีความรักอีก


                              ทุกวันนี้.. หลายคนอาจมองเห็นความรักเป็นเรื่องสวยงาม เป็นสิ่งที่อยากไขว่คว้ามาครอบครอง หรือมีความหมายในอีกหลายแง่มุม แต่สำหรับเธอมันเพียงแค่ ‘ความชินชา’ จนไม่อยากใส่ใจ ใครหยิบยื่นความรักให้ ขอรับไว้ภายใต้เส้นกั้นบางๆ ของคำว่าเพื่อน หรือคนรู้จัก ก็นับว่าดีที่สุดแล้วสำหรับเธอ อาจดูเหมือนเป็นเรื่องโชคดีสำหรับเธอ แต่คงเป็นเรื่องโชคร้ายสำหรับใครต่อใครซึ่งมอบความรักให้แก่เธอ นั่นคือทั้งหมดของความคิดที่มี


                              แต่แล้วความเปลี่ยนแปลงก็เริ่มต้น.. เมื่อความรู้สึกบางอย่างภายในจิตใจดึงดูดให้เข้าใกล้ใครบางคน โดยไม่รู้เลยว่าใครคนนั้นเดินเข้ามานั่งอยู่ในความคิดตั้งแต่เมื่อไหร่ และเกิดขึ้นมาได้อย่างไร รู้ตัวอีกทีใครคนนั้นก็ควบคุมสมองให้คิดถึงอยู่ตลอดเวลา แต่จิตใต้สำนึกมันสั่งสอนว่า ‘เจ็บแล้วควรจำ’ ความรักแท้จริงไม่เคยมีตัวตน เธอจึงเลือกที่จะหยุดทุ่มเท และ บอกตัวเองอย่าคาดหวัง เพื่อหัวใจจะได้ไม่บอบช้ำอีกครั้ง


                              ความรักของเธอในวันนี้.. จึงเป็นความรักซึ่งเหมือนกับการแอบรัก หรือขอรักแบบเงียบๆ อยู่อย่างนี้ในมุมของตัวเอง ดีกว่าเปิดเผยจนความรักนั้นหนีหาย หรือสลายไปต่อหน้าต่อตา แม้ลึกๆ จะเจ็บปวดอยู่บ้างในบางครั้ง แต่มันก็ยังมีความสุข สุขในความฝัน สุขในจินตนาการ แม้ความจริงระหว่างคนๆ นั้นจะห่างไกลก็ตาม แต่ในความรู้สึกเหล่านั้น คงไม่มีใครพรากความรักแสนงดงามไปจากเธอ แม้มันจะเป็นแค่ความฝัน แต่ยังมีกันและกันตลอดไป