ยิ่ ง ใ ก ล้ เ ห มื อ น ยิ่ ง ไ ก ล . .

ใ จ ห วั่ น ไ ห ว ก ลั ว ห่ า ง เ หิ น . .

รู้ สึ ก ถึ ง ห ม า ง เ มิ น . .

ห่ ว ง เ ห ลื อ เ กิ น ค ว า ม สั ม พั น ธ์ . .

เ ค ย เ ฝ้ า ผ่ า น ทั ก ท า ย . .

เ ดี๋ ย ว นี้ ห า ย ป ล่ อ ย ค อ ย ฝั น . .

ไ ม่ อ ย า ก ย้ำ ดึ ง ดั น . .

เ ก ร ง เ ร า นั้ น ข า ด เ ยื่ อ ใ ย . .





อะไรที่เหมือนเล็กน้อยสำหรับเธอ

รู้ไหม? มันอาจเป็นเรื่องใหญ่สำหรับฉัน

เพราะในความเป็นจริงของทุกวัน..ยังมีเธอนั้นทุกนาที



เคยบอกตัวเองต้องปล่อยวาง

ไม่ให้เธอกลายเป็นศูนย์กลางในโลกของฉัน

ยิ่งหักห้าม..ยิ่งคล้ายหัวใจไม่ยอมฟัง..มีเธอวนเวียนใกล้ๆทุกที



บอกใจไม่ให้คิดถึง

กลับฉุดดึงให้เธอเข้ามาหา

สั่งความคิดให้หยุดทุกเวลา..ทว่า..สมองและหัวใจ..ไม่รักดี



จากเคยใกล้ชิด..พูดคุย..ถามไถ่

ทำไมห่างหายไปอย่างนี้

หรือความสัมพันธ์ระหว่างเราไม่คงที่..หรือมีอะไรเปลี่ยนแปลง?



บางครั้งอะไรที่ตำตาตำใจ

ต้องฝืนกลืนรู้สึกเจ็บเอาไว้..แล้วปล่อยผ่านไปอย่างนั้น

ไม่อยากคิดมากมาย..ทำได้แค่ช่างมัน..แต่ก็นะ..พออีกวันก็ฟุ้งซ่านเหมือนเดิม



สะกดจิตใจให้เลิกไขว่คว้า

ระหว่างเรายังห่างความจริง..ไม่อาจฝัน

บางครั้งอาจเหมือนงี่เง่าในบางวัน..ไม่รู้ใจเธอคิดรำคาญ? หรือไม่เคยรับรู้อะไรเลย?