เราอายุตอนนั้น 40 ปี เป็นเนื้องอกในมดลูกทนทรมานอยู่เกือบ3 ปี หลังจากไม่ไหวแล้ว คือ หน้ามืดจากการเสียเลือดมาก จากการมีรอบเดือนตลอดเวลา ทำให้ตัดสินใจเข้าผ่าตัด คุณหมอบอกว่าอายุ 43 แล้วจึงตัดมดลูกออกทั้งหมด รังไข่ด้วย เราก็คิดว่าดีเหมือนกันตอนนั้นมันทรมานไม่คิดถึงอย่างอื่น ก่อนผ่าต้องให้เลือดถึง 4 ถุง เพราะเลือดจางมากๆ หลังจากผ่าแล้วพักฟื้น ก็ปกติดี คอยระวังว่าจะหงุดหงิด จะเครียด จะร้อนๆหนาวๆ เหงื่อจะออก จะวูบวาบ จะนอนไม่หลับ...ระวังเหมือนกับที่เคยได้ยินมา...แต่เรากลับไม่เป็นอะไรเลยในประมาณ1 ปีแรก เราคิดว่าสบายแล้วไม่มีผลกระทบอะไรเลย...แต่ว่า..เราคิดผิด..อาการที่ค่อยๆเกิดแบบเราไม่รู้ตัว ไม่เคยได้ยินว่ามันเกี่ยวข้องเริ่มกับเราอย่างเงียบๆ  ..เริ่มชาที่ปลายนิ้ว  จากข้างขวา มาข้างซ้าย ก็หาหมอศัลย์กินยา...เริ่มเจ็บตามข้อเหมื่อยแบบมากๆ นั่งรถนานพอลงเดินแล้วลงน้ำหนักไม่ได้เจ็บข้อเท้า หาหมอกระดูก ..กินยา..ตามด้วยนิ้วล็อค..หาหมอกินยา  ตามมาอันสุดท้าน ปวดท้องจุกเสียดแน่น แบบโรคกระเพาะ..หาหมอกินยา คือหลังจากปีที่ผ่าตัด เรากลับไปหาหมอแต่เป็นแผนกอื่น...กินยาอย่างหนักหนา ตอนหลังๆชักไม่แน่ใจ ถามทั้งหมออายุรกรรมและหมอศัลยกรรมกระดูกว่าอาการที่เป็นเกี่ยวข้องกับการตัดมดลูกหรือเปล่า  หมอยืนยันว่า..ไม่ใช่..กินยาต่อไป..ไม่หายนะ..ตัดสินใจกลับไปสูตินารีเวชอีกครั้ง...เล่าอาการทั้งหมดให้หมอฟัง..(ผ่านไปอีก 1 ปี)  หมอจัดฮอร์โมนให้กิน..ทานได้สัก1เดือนก็บรรเทาอาการต่างๆลง..ตอนนี้อายุ 46 ปี เว้นระยะการทานฮอร์โมนลงหันมาใช้ สมุนไพรแทนก็ ดีขึ้น..กลัวเหมือนกันในการกินฮอร์โมน ตอนนี้ดองบอระเพ็ดกับน้ำผึ้ง ขมิ้นชัน สมอไทย  ...ตามที่เค้านิยมทานกันให้ดูตรงกับอาการของเราก็มีชีวิตทรมานน้อยลง...บางครั้งเราก็หลงทางได้เหมือนกัน..ใครจะคิดว่าตัดมดลูกทิ้ง..แล้วนิ้วจะล็อค...ไม่น่าจะเกี่ยวกันเลยสักนิด..ขอเล่าสู่กันฟังเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน..เผื่อว่าจะมีประโยชน์บ้าง