ความสำเร็จมันก็ไม่แน่ว่าจะได้เจอ
ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ แน่นอน เราก็ต้องเจออุปสรรคไม่รู้จบให้เราต้องเหนื่อย ต้องสู้อีกเรื่อยๆ อยู่แล้วนี่?

ถ้าตายไปทุกอย่างมันก็จบมั้ย ไหนบอกตายไปไม่มีอะไรไง ไหนใครๆ ก็บอกว่าพวกเรื่องที่พิสูจน์ไม่ได้มันเหลวไหลไง ไหนบอกพวกเจอผี เจอนู่นเจอนี่ขี้โม้ไง? แล้วในเมื่อทุกคนค้านอย่างงี้  เราจะยังทำใจเชื่อว่านรก สวรรค์ บาป บุญ โลกหลังความตายมีจริงอยู่ได้ยังไง?

ถ้าอยากจะรอให้เราตายแบบตายเอง เราก็ยังต้องสู้เหนื่อยๆ อย่างงั้นจนกว่าจะตายหรอ?
คิดว่าลำบากตอนเด็กแล้วจะสบายตอนโตมันจะจริงแค่ไหน? แล้วที่คนบอกว่าตอนเด็กๆ เรื่องยังเล็กๆ ตอนโต ปัญหามันใหญ่โตยุ่งยากกว่าอีก แล้วใครจะยังอยากมีชีวิตต่อ? แล้วตายตอนนี้เลยไม่ดีกว่าหรอ ในเมื่ออนาคตก็มีแต่ทุกข์ ถึงจะมีความสุขเล็กๆ น้อยๆ มันไม่เห็นจะคุ้มเลย หยุดมันซะตั้งแต่ตอนนี้ดีกว่ามั้ย มันจะได้จบให้หมดเลย ไม่ต้องรับรู้อะไรอีกแล้ว?

ถ้านรกมีจริง มันจะทรมานกว่าโลกมนุษย์ซักแค่ไหน? เก็บแรงไว้อดทนความทรมานตอนนั้นดีกว่ารึเปล่า? ในเมื่อทำความดีไป มันก็ไม่ได้ลบล้างสิ่งที่ทำผิดอยู่แล้ว มีชีวิตต่อไป ยังไงก็ทำพลาด ทำบาปเพิ่มขึ้นทั้งนั้น ไม่มากก็น้อย

พ่อแม่ทำให้เราเกิดมาทำไม เลี้ยงดูก็ลำบาก ลงทุนก็เยอะ คาดหวังอะไร? เราจำใจติดหนี้บุญคุณเพราะเราถูกทำให้เกิดมาโดยที่เราอาจจะไม่ได้อยากเกิดก็ได้งั้นหรอ? ถ้าเราจากไป เค้าก็อาจเสียใจ แต่ถึงเรายังอยู่ เราก็ทำให้เค้าเสียใจอยู่แล้ว