แบบว่าเบื่อมาก กับปัญหาซ้ำๆซากๆเดิมๆ ตื่นมาเจอเรื่องนู่นเรื่องนี้ แล้วก็ทำอะไรไม่ได้ ต้องอดทน ทำตัวให้ไม่มีปัญหาที่สุด ทำให้ดีที่สุดในส่วนของตัวเอง แต่อีกใจหนึ่งก็บอกตัวเองตลอดว่าเมื่อไรจะพ้นๆไปสักทีจากจุดๆนี้ คิดเรื่องนี้มาเป็นล้านๆครั้ง...แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

ใครเคยเบื่อญาติตัวเองมั่งไหม เบื่อกับเล่ห์เหลี่ยม เบื่อที่ต้องมานั่งวางเฉย ทำเป็นไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดนี่คือตีชิ่งกระทบกลายๆกันอยู่ เบื่อที่ต้องมารองรับอารมณ์ เบื่อความเป็นไปที่แบบ...วันนี้อารมณ์ดีก็มาดีกับเรา วันนี้อารมณ์เสียก็หงุดหงิดใส่ เบื่อๆๆๆๆ ที่เราเจ็บใจที่สุดคือ ทำไมเราต้องมาฟังคนที่เรารักอาลัยอาวรณ์กับญาติขนาดนั้น ทั้งๆที่ก็ไม่รู้ว่าตัวเองก็เจ็บช้ำแค่ไหนกับคำพูดที่ไม่คิดอะไรของอีกฝ่ายแต่มันเหมือนไม่แคร์ความรู้สึกกัน กับการกระทำซ้ำๆที่ทำให้ช้ำใจ

พร่ำบอกเราว่า ญาติๆๆๆๆๆ บางทีก็อยากจะถามนะ แล้วต้องอดทนทุกครั้งเหรอ? ต้องยอมทุกครั้งเหรอ? กี่หนแล้วที่ต้องทน ในเมื่อพ่อแม่บอกให้ทนก็จะทน แล้วเมื่อไรที่จะไม่ต้องอดทนสักที ทำไมชีวิตต้องมีแต่คำว่าทน บอกเราว่าทนไป...ดีแล้วจะได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ใครเป็นยังไง บางทีก็อยากจะบอกว่า...รู้แล้วได้อะไร ไม่รู้แล้วได้อะไร ในเมื่อมันก็เท่านั้น ไม่มีอะไรดีขึ้น ไม่มีอะไรแย่ลง ที่อยากรู้จริงๆคือ...เมื่อไรจะหลุดพ้นจากสิ่งที่เป็นอยู่นี่สักที

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องการเสียความรู้สึก เพราะมันเสียมานานแล้ว... เหนื่อย อยากหายไปเลย แต่หน้าที่ตรงนี้ ความรู้สึกอึดอัดตรงนี้ ถ้าเราไม่ทำ ถ้าเราไม่เผชิญ ก็ไม่รู้ว่าจะมีใครทำ บางครั้งก็รู้สึกเหมือนตัวเองสติแตก เหนื่อย เบื่อ ไม่อยากรับรู้ แต่ถ้าไม่รับรู้ก็จะกลายเป็นคนหนีปัญหา คนเห็นแก่ตัวที่ทิ้งปัญหาไว้เบื้องหลังใช่ไหม? แต่เบื่อจริงๆ เบื่อมาก...

คำว่ามีญาติดีกว่าไม่มี มันจริงเหรอ? ทำไมบางครั้งกลับรู้สึกว่าการไม่เกี่ยวข้องหรือไม่รับรู้อะไรมันสบายใจกว่ากันเยอะเลย~