คือว่าเรายังไม่มีลูกหรอกนะคะ แต่มีน้องสาวคนหนึ่ง เลี้ยงมาตั้งแต่เกิดเหมือนลูกตัวเอง(เราห่างน้อง 12 ปี)
น้องเราเป็นลูกหลงค่ะ ตั้งแต่เด็กจนโตเราจะเล่านิทานให้น้องฟังทุกวัน พ่อแม่ไม่เล่าให้น้องฟังค่ะ เพราะพ่อแม่เราเลี้ยงแบบโบราณ

เราเล่านิทานก่อนนอนให้น้องฟังทุกวัน จะมีขาดหายบ้างก็ช่วงที่เราไปเรียนมหาลัย ทีนี้พอเราจบกลับมาบ้าน
น้องสาวก็อยู่ ประถม 5 แล้ว ตอนนี้ก็เลยมีเสียงคัดค้านจากคนในครอบครัวว่าน้องโตมากแล้วจะเล่านิทานเป็นเด็กๆไปถึงไหน

แรกๆเราก็ไม่สนใจเพราะสำหรับเราน้องยังเด็กอยู่ เราก็เถียงอธิบายไป แต่ว่าก็อดคล้อยตามไปไม่ได้
คือบ้านเราจะนอนรวมกันในห้องเดียวห้าหกคนน่ะค่ะ ทุกวันพอเล่าก็จะโดนว่าอีกละ แล้วก็คิดตามไปทีละน้อย

เราก็กลัวว่าน้องจะฟังนิทานไปจนโตเป็นสาวน่ะค่ะ กลัวแกเป็นลูกแหง่ หรือติดนิทานจากเรามากเกินไป
เลยอยากรู้ว่า

1. แม่ๆที่เล่านิทานให้ลูกฟังทุกวันนั้นจะเลิกเล่าเมื่อไหร่คะ

ปล ขอถามเพิ่มอีกเรื่องนะคะ
น้องสาวเป็นคนกลัวผีมาก พอตกกลางคืนจะไม่ยอมเข้าห้องน้ำคนเดียวเลย ต้องให้เราไปเฝ้าหน้าห้องน้ำตลอด ห้องน้ำบ้านเราอยู่หลังบ้านติดกับป่าแต่ยังอยู่ในตัวบ้านอยู่ ถ้าเป็นคนอื่นในครอบครัวจะไม่เฝ้าน้องแต่จะดุ แล้วเราก็มาสังเกตเห็นว่าน้องจะไม่ยอมเข้าห้องน้ำคนเดียวจนกว่าจะทนไม่ได้จริงๆ หรือมีคนไปทำธุระหลังบ้านพอดีถึงจะเนี่ยนไปเข้าห้องน้ำด้วย

ทีนี้เราก็กลัวแกเป็นนิ่วเพราะเห็นอดทนได้นานเป็นหลายชั่วโมงเหลือเกิน สุดท้ายเราเลยใจอ่อนยอมไปเฝ้าหน้าห้องน้ำ
เราและคนในบ้านพูดสอนเท่าไหร่เรื่องนี้ว่าไม่มีอะไร นี่บ้านตัวเอง อยู่มาตั้งแต่เกิด ฯลฯ น้องก็ยังเป็นแบบเดิมอยู่
เราก็ปวดหัวกะเรื่องนี้พอสมควร เพราะถ้าไม่มีเราน้องจะทำยังไง

2. อยากรู้ว่าเราควรทำอย่างไรดีคะให้น้องกล้าเข้าห้องน้ำกลางคืนเอง หรือว่าวัยนี้เค้ายังขี้กลัวอยู่คะ พอโตมาจะกล้าเอง สับสนค่ะ