มันเป็นเรื่องที่ผมได้ทำกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งผมรู้สึกผิดต่อมากๆ เก็บไว้มานานแทบไม่เคยเล่าให้ใครฟัง มีน้อยคนที่จะรู้เรื่องนี้ เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อ 10 กว่าปีมาแล้ว ถึงแม้จะไม่เคยลืมสิ่งที่ตัวเองทำไว้ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมต้องนึกถึงมันอีกครั้งคือ เมื่อวันก่อนผมเดินสวนกับเพื่อนคนหนึ่งของเธอในห้างแห่งหนึ่ง เพื่อนของเธอคงไม่ทันสังเกตไม่ก็จำผมไม่ได้ หน้าของเธอคนนั้นแวบเข้ามาในหัวทันทีที่ผมเห็นหน้าเพื่อนของเธอ แต่ก็ละอายใจที่จะเข้าไปถามข่าวคราว ได้แต่เดินสวนกันไป

เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงที่ผมยังเรียนมัธยมอยู่ต่างจังหวัด ตัวผมตอนนั้นเจ้าชู้ตามประสาเด็กวัยห้าว จีบไปเรื่อยคบไปเรื่อย ช่องทางหนึ่งที่ทำให้ผมเจอผู้หญิงมากหน้าหลายตาคือการแช็ตบน Pirch (online chat engine ที่บูมมากในช่วงนั้น) ผมได้ผู้หญิงอย่างต่ำอาทิตย์ละคน(ถึงจะเป็นเด็กวัยรุ่นแต่ผมก็ใช้ถุงยางตลอด) ได้เจอคนใหม่ๆตลอด ถ้าผู้หญิงจับได้ว่าผมเจ้าชู้เขาก็เลิกไปเอง แต่ผมมักจะใช้วิธีเลิกคุยเลิกติดต่อให้ห่างไปเอง แล้วก็มีคนใหม่ไปเรื่อยๆ

จนมาเจอผู้หญิงคนนึงชื่อแยมผ่านทางเพิร์ชนี่แหละ แยมแก่กว่าผม 2 ปี เป็นเด็กต่างอำเภอแต่เสาร์-อาทิตย์จะเข้ามาเที่ยวในเมืองประจำ มักจะมากับเพื่อน 4-5 คน และจะโทรนัดผมออกมา แยมเป็นคนเดียวในกลุ่มก็ค่อนข้างเจ้าชู้ แต่ทั้งแยมและเพื่อนๆแยมไม่รู้ว่าผมเจ้าชู้

คบกันแบบนี้พักนึงจนถึงช่วงปิดเทอม แยมโทรมาว่าแยมกับเพื่อนๆเช่าห้องค้างในเมือง มาสอบเข้าราชภัฏ ในวันสอบวันสุดท้ายเราตกลงไปเที่ยวผับกัน(ตอนนั้นไม่จำกัดอายุคนเข้าผับ) ผมไปถึงเพื่อนแยมบอกว่าแยมมีคนมารับไปเที่ยวที่อื่นแต่โปรแกรมยังไม่ล้ม ผมก็ไปเที่ยวกับเพื่อนๆแยม โดยแต่ละคนก็นัดแฟนมา เหลือผมกันอีกคนชื่อ ยุ ที่ไม่มีใคร เลยตกลงว่าจะควงกันไปเล่นๆ

เที่ยวเสร็จซื้อเหล้ากลับมากินต่อที่ห้องเช่า ก็กินไปคุยไป เพื่อนๆแยมบอกว่า แยมน่ะเจ้าชู้คบหลายคน เห็นผมแล้วสงสารผมมาก นัดเมื่อไหร่ก็มาหา และคงจะด้วยความเมา ยุก็สารภาพว่าแอบชอบผมมานานแล้ว แรกๆสงสารแต่ตอนนี้แน่ใจแล้วว่าชอบ แยมน่ะไม่ได้จริงจังกับผมหรอก จากนี้ไปเปลี่ยนมาคบยุแทนได้ไหม เล่นเอาช็อคกันทั้งวง

ด้วยเหตุนี้ผมเลยได้คบกับยุ ก่อนเปิดเทอมยุโทรมาบอกว่าสอบติดพยาบาลสุพรรณฯ ต้องย้ายไปเรียนที่นั่น ถึงอย่างนั้นเราก็ยังไม่เลิกกัน แต่ผมก็ไม่ได้ทิ้งลาย ยังคงเจ้าชู้ผมก็ยังคบผู้หญิงไปเรื่อยๆโดยมียุเป็นหนึ่งในนั้น เราเขียนจดหมาถึงกัน โทรคุยกันอาทิยต์ละครั้งสองครั้ง(ตอนนั้นยังไม่มีมือถือ ใช้หยอดตู้กับโทร.บ้านซึ่งค่าโทรค่อนข้างแพง)

จนกระทั่งผมเข้ามาเรืยนรามที่กรุงเทพ นั่นทำให้ผมใกล้ยุมากขึ้น จากที่เมื่อก่อนเจอกันเทอมละครั้งเป็นเดือนละครั้ง จนกลายเป็นเจอกันทุกเสาร์-อาทิตย์ ช่วงแรกๆยุจะพาเพื่อนชื่อแววมาด้วย ยุจะมาหาผมตั้งแต่เย็นวันศุกร์กลับสุพรรณฯเย็นวันอาทิตย์บางครั้งก็เช้าวันจันทร์ เราก็คุยกันทุกวันเพราะต่างคนก็มีมือถือใช้แล้ว

ตั้งแต่คบกันมาผมก็เห็นว่ายุเป็นคนดีคนหนึ่ง เธอเป็นคนรักดียวใจเดียวและมั่นคงกับผมมาก ช่วงนั้นต้องสับรางจนเหนื่อย เพราะผมก็ยังเจ้าชู้คบผู้หญิงหลายคน จนกระทั่งช่วงปลายเทอมสอง แววโทรมาหาผม บอกว่าเดี๋ยวนี้ยุรายงานการบ้านไม่ค่อยได้ทำ เช้าเข้าเรียน บ่ายขึ้นวอร์ด(ฝึกงานในโรงพยาบาล) ค่ำก็เอาแต่โทรหาผมจนดึก 4-5 ทุ่ม ให้ผมเตือนยุให้ใส่ใจเรื่องเรียนกับดูแลสุขภาพ

แต่ผมกลับไม่คิดแบบนั้น

คุยกับแววเสร็จผมก็มานั่งคิดทบทวน ยุเป็นคนดี มีอนาคต เรียนจบก็มีงานรองรับ แต่ตัวผมแค่ผู้ชายหน้าหม้อคนนึงที่มีแต่ตัว เรียนจบก็ต้องเตร็ดเตร่หางานงานทำ อนาคตจะเป็นยังไงก็ไม่รู้ ยุรักผม แต่ผมคิดกับยุแค่ผู้หญิงในสต็อก ไม่เคยคิดจริงจัง ไม่เคยรักเธอเลยด้วยซ้ำ ความคิดตอนนั้นคือมันไม่ถูกต้องถ้าผมรั้งคนดีๆอย่างยุไว้ เลิกดีกว่า ให้เขาได้มีเวลากับตัวเอง ให้เขามีโอกาสเจอคนดีๆที่รักเขาจริงดีกว่า แต่ไม่รู้จะบอกยังไง ถึงแม้ผมจะเจ้าชู้แต่ไม่เคยบอกเลิกใคร ถึงแม้จะไม่ค่อยได้จริงจังกับใครแต่ก็ไม่เคยเป็นฝ่ายบอกเลิก ไม่เคยเลยจริงๆ

ผมพยายามใช้วิธีเดิมคือไม่โทรหา พยายามห่างออกมาแต่ก็ไม่เป็นผล ไม่โทรไปยุก็โทรมาเอง ไม่รับสายได้แค่วันสองวันยุก็มาหาผมทันที ไม่ได้มาด้วยความโกรธหรือระแวง แต่มาเพราะห่วงว่าจะป่วยหรือเป็นอะไรไปเลยรับสายเธอไม่ได้ นั่นยิ่งทำให้ผมบอกเลิกไม่ลง

สิ้นเดือนนั้นผมกลับต่างจังหวัด ผมก็คิดวิธีขึ้นมาได้ คือให้น้องสาวรับโทรศัพท์ยุ แล้วให้บอกยุว่าเป็นแฟนผม น้องผมก็บอกยุไปตามนั้นแล้วยื่นมือถือมาให้ผมคุยต่อ  ยุถามผมผมก็บอกว่าเป็นความจริง ผมฟังคำต่อว่าและเสียงร้องไห้ของยุอยู่ราวๆครึ่งชั่วโมง ในตอนนั้นที่จริงก็สงสาร แต่ไม่ได้เสียใจเลยที่ทำให้ยุต้องช้ำใจ คิดว่าดีแล้วเสียด้วยซ้ำ ดีแล้วที่เลิกกัน ให้เธอไปซะ ไปจากผมคนที่ไม่เคยมีใจให้เธอ ให้เธอมีชีวิตที่ดีกว่า ไปเจอคนที่ดีกว่า

นั่นคือครั้งสุดท้ายที่เราคุยกัน ผมก็ใช้ชีวิตของผมปกติ โดยไม่ได้ข่าวคราวของยุอีกเลย หลังจากนั้นราวๆสองปีกว่า ผมไปเจอแววที่ห้างแห่งนึงในกรุงเทพ ผมเลยเข้าไปทักและถามถึงยุ ซึ่งคำตอบที่ได้จากแววทำให้ผมใจหาย

“ยุเสียใจมาก กินเหล้าหนัก แล้วไปเผลอตัวกับผ้ชายด้วยความเมา เพราะไปได้กับผู้ชายคนนั้นยุเลยท้อง ยุต้องไปทำแท้งและออกจากวิทยาลัยทั้งเรียนปีสุดท้าย ตอนนี้ทำงานเป็นสาวโรงงานอยู่อยุธยา ทั้งหมดเป็นเพราะ เพราะคนเลวๆหลายใจอย่าง”

พูดจบแววก็เดินหนีไป ผมหน้าชา ช็อคกับสิ่งที่ได้ฟัง พอตั้งสติได้ก็เสียใจอย่างที่สุดกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้  ความโง่ ความเจ้าชู้ของผม ได้ทำลายชีวิตทำลายอนาคตของผู้หญิงดีๆคนหนึ่ง แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับยุมันเลวร้ายอย่างที่สุด

วันนี้ผมเลิกเจ้าชู้แล้ว เลิกโดยสิ้นเชิง ผมรู้ว่ามันไม่อาจชดเชยสิ่งที่เกิดกับยุได้ แต่ทั้งหมดมันเริ่มจากความเจ้าชู้ของผม ผมไม่อยากให้นิสัยเลวๆอย่างความเจ้าชู้ของผมไปทำร้ายจิตใจหรือไปทำลายใครอีก

ก็ได้แต่หวังว่ายุจะให้อภัย