จากที่ผมเล่ามาทั้งหมด ผมไม่ได้บอกเลยว่าเด็กกลุ่มไหน เก่งที่สุด ฉลาดที่สุด

สิ่งที่เด็กๆสอนผมในวันนี้ก็คือ เด็กแต่ละกลุ่มแต่ละคนมีความสามารถที่แตกต่างกัน
เด็กกลุ่ม A เรียนรู้เร็ว ชอบความท้ายทายใหม่ๆ ชอบแสดงออก ซึ่งในอนาคตอาจจะมีกิจการเป็นของตัวเอง
เด็กกลุ่ม B เรียนรู้เร็ว ไม่ชอบความท้าทายมาก ชอบอยู่กันแบบอุ่นใจ ซึ่งในอนาคตอาจจะเป็นพนักงานบริษัทในระดับสูง
เด็กกลุ่ม C เรียนรู้ได้ปานกลาง ไม่ชอบความท้าทาย ให้ทำอะไรก็ทำได้ แต่สามารถเข้าได้กับทุกกลุ่ม ซึ่งอนาคตอาจจะได้เป็นพนักงานที่ทำงานได้กับคนหมู่มาก ไม่เรื่องมาก มีความเข้าใจคนอื่น
เด็กกลุ่ม D เป็นเหมือนอาวุธลับ เก่งในทางลับ เน้นผลลัพธ์มากกว่าวิธีการ ไม่มีความเครียดใดๆ และไม่มีอะไรจะเสีย

สาเหตุที่ผม tag ปัญหาชีวิต กับ ทรัพยากรมนุษย์ นอกจากจะมาเล่าความประทับใจเล็กๆน้อยแล้ว
อาจมีบางคนอาจจะอยู่ในอารมณ์คล้ายๆผม

คือ  รู้สึกไม่ถนัดงานที่ทำ ซึ่งวันนี้เด็กได้สอนผมว่าทุกคนมีความชอบ ความถนัด มุมมองที่ต่างกัน
และในจุดหมายที่เหมือนกัน ทุกคนมีวิธี มีบทบาทที่จะให้ไปถึงจุดหมายได้เหมือนกัน

เพียงแต่ในเวลานี้ ในสิ่งที่เราเป็น ในสิ่งที่เราอยากเป็น เราถนัดสิ่งนั้นหรือมีพื้นฐานเพื่อสิ่งนั้นจริงๆหรือเปล่า
และได้มุมมองใหม่ๆในการมองตัวเราเอง มองตัวคนอื่นได้มากขึ้น

วันนี้ผมยอมรับจริงๆว่า สิ่งที่เรามองไปข้างหน้า มันเป้นสิ่งที่เราถนัดหรือเปล่า และ เป็นสิ่งที่เป็นความสุขของเราหรือเปล่า
เราจะไปแบบนั้นจริงๆหรอ เรายังมีอะไรที่ยังอยากทำหรือเปล่า

อาจจะไม่ตรงกันนักแต่หวังว่าจะสามารถนำไปปรับใช้ได้นะครับ

เราก็เคยเป็นครูสอนพิเศษนะคะ...เจอเด็กหลายประเภท(ส่วนใหญ่จะน่ารัก ช่างพูดช่างถาม)
เราสอนเด็กประถมเป็นหลัก แต่มีช่วงนึงเราต้องสอนเด็กปฐมวัยแทนครูอีกคน
เป็นวันที่ทำให้เราท้อกับการเป็นครูมากที่สุด
น้องคนหนึ่ง...เป็นเด็กหน้าตาน่ารัก  แต่ไม่ค่อยพูด และดื้อเงียบค่ะ
ในขณะที่เราให้คนอื่นคัดไทย น้องคนนี้ไม่ยอมคัด เราจึงถามว่า
"น้องบ.เป็นอะไรคะ บอกครูเป้ได้มั๊ย ทำไมน้องบ.ไม่คัดเหมือนเพื่อนๆล่ะ"
......เงียบ......

เราจึงจับมือน้องบ. จะช่วยคัด ทราบมั๊ยคะ น้องบ.ทำยังไง...
น้องบ. กำมือต่อต้านเราค่ะ ไม่ยอมคัด และใช้มืออีกข้างดึงดินสอออกจากมือไปขว้าง

ตอนนั้นเราตกใจมากค่ะ ไม่คิดว่าเด็กวัยนี้จะเป็นได้ถึงขนาดนี้...ร้องไห้เลยวันนั้น
แต่เด็กคนอื่นๆก็ช่วยมาปลอบใจนะคะ มาลูบหลัง มาโอ๋ เรารู้สึกดีขึ้นเยอะ

หลังจากเราตั้งสติได้ เราก็เข้าไปคุยกับน้องบ.ว่า ทำไมน้องบ.ทำแบบนั้น คุณพ่อคุณแม่น้องบ.จะเสียใจนะคะ เพราะท่านรักน้องบ.มาก ถึงได้ส่งน้องบ.มาให้ครูเป้สอน ... น้องบ.กรี๊ดใส่เราค่ะ ทีนี้เราเลยใช้ไม้แข็งค่ะ ทำเฉย ทำไม่สนใจ เล่นแต่กับเด็กคนอื่น
เด็กๆคนอื่นก็มีส่วนกดดันน้องบ.นะคะ เพราะเราไปประชุมวางแผนกับเด็กคนอื่นๆว่า เราจะสนุกกันให้เต็มที่ มีเกมให้เล่นตลอด ทำให้น้องบ.รู้สึกเหมือนไม่มีใครรัก
ซึ่งเด็กทุกคนก็ร่วมมือกับเราค่ะ ไม่มีใครพูด ไม่มีใครเล่นกับน้องบ.

สรุปน้องบ. ร้องไห้ และเราก็ไม่โอ๋ด้วย ไม่สนใจ เรามองว่าเป็นการดีด้วยซ้ำ เขาจะได้รู้ว่าการที่เขาทำแบบนี้ จะทำให้ไม่มีใครรักเขา
ที่ไหนได้ เย็นวันนั้นเราโดนเจ้าของโรงเรียนเรียกไปตำหนิค่ะ
สาเหตุ...ผู้ปกครองไม่พอใจที่เราทำลูกเขาร้องไห้ เราก็อธิบายไปแล้วนะคะ ดูเหมือนเจ้าของโรงเรียนจะเข้าใจ แต่...เรื่องของธุรกิจค่ะ สิ่งที่เราทำ จะทำให้ลูกค้าไม่พอใจ เจ้าของโรงเรียนต้องการให้เราแก้ปัญหาโดยการตามใจน้องบ. หาตุ๊กตามาให้เล่น อยากทำอะไรก็ปล่อยเขา

แต่ยอมรับตรงๆว่า...ใจเราทำไม่ได้ค่ะ รับเงินเขามาเพื่อให้ลูกเขามานั่งเล่นตุ๊กตาในขณะที่เด็กคนอื่นเขาเรียนไปถึงไหนต่อไหนเนี่ยนะ!

หลายครั้งต่อมา เราก็ทำแบบเดิมนี่แหละ แต่จะคอยพูดลอยๆบ่อยๆ ว่า ถ้าอยากเรียนเก่งๆให้พ่อแม่รัก อยากให้เพื่อนเล่นด้วย ก็ต้องทำตัวเป็นเด็กดีตั้งใจเรียน เด็กดื้อจะไม่มีคนรัก

คราวนี้น้องบ.พยายามปรับตัว แต่ก็นั่นแหละ ยังไม่ยอมคัดไทยเหมือนเดิม (แต่ถ้าเป็นศิลปะนี่น้องบ.จะกระดี้กระด้ามาก) เรารู้ว่าน้องบ.ชอบศิลปะ เราก็เลยใช้วิธีให้น้องบ.คัดเพียงครึ่งเดียวจากเด็กคนอื่น แล้วให้น้องบ.ไปคัดต่อที่บ้าน ผู้ปกครองจะได้รับทราบด้วยว่าน้องบ.เป็นยังไง

และเราก็โดนเจ้าของโรงเรียนด่าอีกรอบ...เพราะผู้ปกครองของน้องบ.เขาไปเปิดสมุดคัดของเด็กอีกคน แล้วรู้ว่าน้องบ.คัดไทยน้อยกว่าเพื่อนๆ เขาก็เลยหาว่าเราไม่สนใจ ไม่ใส่ใจลูกเขา และย้ายน้องบ.ไปเรียนอีกที่หนึ่ง

ไปได้ไม่ถึง 2 อาทิตย์ ก้ย้ายน้องบ. กลับมาที่เดิม...ด้วยเหตุผลที่เรานึกไม่ถึง แต่ก็เป็นเหตุผลที่เราดีใจมากๆ

น้องบ.ไม่ยอมไปเรียนอีกที่ น้องบ.บอกจะเรียนกับคุณครูเป้ (โอ้ย! อิชั้นแทบจะกระโดดตัวลอย)
หลังจากเราได้คุยกับผู้ปกครองน้องบ. แจ้งให้ทราบถึงพฤติกรรมและความชอบของน้องบ. ผู้ปกครองก็เข้าใจเรานะคะ และขอบคุณเราด้วย
เพราะที่ใหม่ที่น้องบ.ย้ายไปน่ะ พอน้องบ.ไม่ยอมเรียน เขากลัวเสียเวลาเด็กคนอื่น ก็ให้น้องบ.นั่งเล่นตุ๊กตาบาร์บี้ จนหมดเวลาสอนนั่นแหละ สมุดการบ้านว่างเปล่า เพราะไม่ได้ใส่ใจน้อง บ.เลย สุดท้ายผู้ปกครองก็เลยต้องย้ายน้องบ.กลับมา

ฝากไว้สำหรับ ผู้ปกครองคนไหนคิดจะส่งลูกเล็กๆเข้าโรงเรียนสอนพิเศษก็ต้องเลือกกันหน่อยนะคะ เพราะที่เราเจอมากับประสบการณ์ โรงเรียนส่วนใหญ่จะเป็นแบบนี้แหละค่ะ และฝากถึงตัวผู้ปกครองด้วยค่ะ ว่าควรรับทราบพฤติกรรมของลูกตัวเอง เวลาเกิดอะไรขึ้น ก่อนที่จะไปโทษคุณครู ควรดูนิสัยและความชอบของลูกตัวเองด้วย ในเมื่อเราสอนเขายังไม่ได้ จะไปหวังให้ใครเขามาสอนให้ดีกว่าตัวเองสอนก็คงเป็นไปได้ยากค่ะ


และขอบคุณ จขกท. มากค่ะ ที่ช่วยแชร์ประสบการณ์การสอนพิเศษ ขอบคุณที่ัยังมีครูจรรยาบรรณดีๆหลงเหลืออยู่ เด็กๆที่คุณจขกท.สอน จะต้องเป็นเด็กที่ดีในอนาคตแน่นอนเลยค่ะ