1. จิ่วถูเขียนเก่งจริง ๆ ตัวเอกในเรื่องขุนโจรเป็นแค่คนที่เก่งกว่าธรรมดาไม่มากเลย ตรงกันข้ามกับหลี่ซี เฉินหมิงเจิ้ง ทั้งไม่มีความเชื่อมั่น ทั้งมองการไม่ไกล เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง (จำไม่ได้เลยที่มีคนเขียนพระเอกเป็นคนธรรมดา? อุ๊ยเสี่ยวป้อ อย่างน้อยก็มีความฉลาดไหวพริบ เหนือกว่าทุกคนในเรื่อง แต่เฉินหมิงเจิ้ง ไม่ได้เก่งกว่าใครเลย)

2. หลี่ซีเหมือนไม่มีตัวตน แต่ก็มีตัวตนอยู่ตลอดเวลา เรื่องที่เหมือนเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ หาความสำคัญมิได้ในยุทธการ ก็มาเติมเต็มในเรื่องนี้ บุคคลที่ดูเหมือนเป็นตัวประกอบไม่สำคัญอะไร ก็มีบทบาท มีชีวิต เป็นตัวเป็นตนในเรื่องนี้
เรื่องนี้เหมือนไม่ใช่เรื่องที่เขียนมาประกอบ แต่เหมือนหยินกับหยางที่ต้องประกบเข้าด้วยกันมากกว่า

3. เรื่องนี้มีกล่าวถึงเรื่องราวถัดจากเล่มสุดท้ายของหลี่ซี ที่ไปยันรบถูเจี๋ย อ่านแล้วสาสมใจนัก เหมือนเรื่องที่สมบูรณือยู่แล้วในยุทธการทำให้สมบูรณ์มากกว่าเดิมในเร่องขุนโจร แถมยังเติมเต็มด้วยเรื่องราวที่ต่อไปอีก

4. ว่าแต่เขียนการรบเก่งขนาดนี้ ภาคสามจะเป็นไงเนี่ย

อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลย ผมว่าจิ่วถูเขียนเรื่องยาวได้ดีกว่าโกวเล้งอีก เรื่องนี้สู้มังกรหยกได้เลย (ไม่ได้เอาไปเทียกบับกำลังภายในนะ แต่เปรียบถึงความสามารถในการร้อยเรื่องราว การสร้างสรรตัวละคร)