ที่รถพวกนี้หายไปก็เพราะ วิกฤติเศรษฐกิจตอนปี 40 ทำให้ทุกอย่างต้องประหยัดรัดเข็มขัดกันท่วนหน้า และหลังจากวิกฤติต้มยำกุ้งไม่นานก็ดันมาเจอวิกฤติราคาน้ำมันอีก รถพวกนี้ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเครื่องยนต์สองจังหวะก็ต้องหยุดการพัฒนาลง และเปิดตลาดให้กับสี่จังหวะแทน โดยที่รถผู้ชายสี่จังหวะก็เหลือแค่ ฮอนด้า ซีบีอาร์ อยู่ค่ายเดียวในตอนนั้น

แล้วที่เหลืออยุ่ค่ายเดียวก็เพราะ ช่วงปลายของสปอร์ตสองจังหวะมันขายกันได้อยู่แค่สองค่ายคือ ฮอนด้า และ คาวาซากิ
โดยซูซูกิแป๊กกับ อาร์จีแกมม่า(ทั้งรุ่นหนึ่งและสอง) บริษัทสยามยามาฮ่าก็ลูกผีลูกคนจะพัฒนารถอะไรก็ยาก อีกทั้งทีแซดเอ็ม ที่หวังเป็นตัวแทน ทีแซดอาร์อันโด่งดังก็ขายไม่ออกอีก

สุดท้ายก็เหลือขายกันสองจ้าว แต่คาวาซากิที่เพิ่มเริ่มกิจการใหม่(หลังจากญี่ปุ่นเข้ามาทำตลาดเองแทนกลอรี่คาวาฯ) ดันเปิดตัวรถสปอร์ตสองจังหวะรุ่นใหม่ ผิดที่ผิดเวลา นั่นคือเจ้า แซดเอ็กซ์150 โดยหมายมั่นมาแทนเคอาร์(สุดท้ายเคอาร์ยกเลิกการขายหลังแซดเอ็กซ์เสียอีก) เมื่อเจอวิกฤติราคาน้ำมันเข้าไปทำให้ตลาดรถสปอร์ตสองจังหวะหล่นวูบ ยอดขายเหลืออยู่เพียงน้อยนิด

จะมีก็ฮอนด้า เหมือนว่าจะคาดการณ์สถานะการได้ดีกว่าค่ายอื่น จึงเปิดตัวรถสปอร์ตตัวใหม่ออกมาเป็นเครื่องยนต์สี่จังหวะ
นั่นคือเจ้า ซีบีอาร์150

และอยู่ๆ รัฐบาลสมัยนั้นก็ไปเซ็นลงนามในสนธิสัญญาเกี่ยวกับการลดมลภาวะ ทำให้รถสปอร์ตสองจังหวะของคาวาได้รับผลกระทบหนัก เพราะโดนมาตรการทางภาษีที่สูงกว่า และยังต้องติดตั้งอุปกรณ์บำบัดไอเสียเพิ่มเติมทำให้ต้นทุนสูงขึ้น ยากที่จะแข่งขันกับคู่แข่ง

และตอนนั้นยังมีข้อกำหนดสำหรับรถจักรยานยนต์ภายในประเทศ ห้ามมีเครื่องยนต์เกิน 200 ซีซี ทำให้นินจาก็ยังไม่สามารถเกิดได้

สุดท้ายก็เลยเหลือฮอนด้าขาย ซีบีอาร์ อยู่จ้าวเดียว