ปกติดูมาดริดเล่น ก็ไม่ค่อยคิดอะไรมากเท่าไหร่ แต่วันนี้ค่อนข้างซีเรียส คงเพราะเจอ ดอทมุนด์มั้ง
มีทั้ง หรอย,เกิ้ด,เลวี่
เปิดมาตอนแรก ครึ่งแรกบอกตรงๆว่าโคตรเครียด ดอทมุนด์เล่นดีเว่อร์มาก ต่อบอลสุดยอดมาก
หลังลูกแรกของ เลวานดอฟสกี้ เหมือนเราจะครองบอลพอกันๆ แถมได้ฟรีคิกติดๆกันตลอด แต่ก็ยังทำประตูไม่ได้
จนกระทั่งแอสซิสจากอิกัวอิน ใส่พานให้โด้ ยิงเข้าเกือบท้ายครึ่งแรก บ่องตง
ใจชื้นขึ้นมาเป็นกองงง โล่งใจมากกกกกกกก ครึ่งหลังเราคงทำได้ เสมอ ไม่ก็นำ อย่างมากคงห่างไม่เกินลูกนึง

เกิดอะไรขึ้นไม่ทราบ ครึ่งหลังยิ่งเละ ยิ่งรั่ว นัดนี้เรียกว่าหลังรั่วได้มั้ย เซงมาก
พอเจอลูกสอง (เราว่าลูกสองนี่ เลวานดอฟสกี้สุดยอดมาก ปฏิกิริยาไวมาก)
มีอยู่ลูกนึง ที่เราเห็นนักเตะมาดริดไม่ตามบอลเลย
มีเคดิร่าวิ่งไปเคลียร์บอลคนเดียว จังหวะโคตรอันตราย ยังเดินเอื่อยเฉื่อยกันอยู่เลย (ไม่ใช่จังหวะฟ้องล้ำหน้า)
เห็นแล้วแบบ โอยยย แก ฉันจะหัวใจวายอยู่แล้ว คือ เราก็วิ่ง เราก็ขยันกันดีปกตินะ แต่เรารู้สึกว่า ดอทมุนต์ขยันกว่ามาก
ปิดได้ทุกช่อง เก็บได้เกือบหมด ชอบจังหวะที่ตอกคืนหลังอะไรแบบนี้ เห้ย สุดยอด สวยงามมาก
แต่พอเราทำมั่ง เจอสอยไปแหลกหมด

พออลองโซกระแทก น้องหรอย ใจแป้วแล้ว เจอแน่ แล้วก็ตามคาด จุดโทษ โคตรมหันต์จริงๆ เลวานดอฟสกี้
ไม่นิ่ง แต่โคตรมั่นใจ โคตรกร้าว โคตรหล่อ
ตอนโดนลูก 4 เราคิดในใจ "เห้ย เราอยากเห็นทีมไปเล่นรอบ Final เราอยากได้แชมป์จริงๆนะ" อยากเห็นจริงๆ
รู้สึกท้อแท้มาก อยากได้อีกสักลูกนึง สุดท้าย ก็ทำไม่ได้

อยากให้ Miracle Happen ที่ เบอนาเบวนะ
ท้อใจแต่ไม่หยุดเชียร์นะ สู้ๆเว้ยพวกเรา T-T


ปล.สงสัยกรรมสนองจากการทำมุขแซวบาซ่าัวันนี้ -*-