เจอเหตุการณ์หนึ่งมาค่ะ  !!
ขอเล่าเเบบรวบๆสั้นๆเข้าใจเลยนะคะ.

คือเเม่คนหนึ่งค่ะ เเกก็ทำงานรับจ้างหาเงินทั่วไปค่ะ มีลูกอยู่สองคน เเล้ววันหนึ่งก็ทิ้งลูกไปค่ะ
ไปทำงานที่กรุงเทพ ไม่รู้ว่าฝากลูกไว้กลับใคร เงินทองอะไรก็ไม่ได้ส่งเสียนะคะ ...
เเล้ววันหนึ่ง ลูกทั้งสองที่ยังสัก 18 19 ก็ไปตามหาเเม่ถึงเมืองกรุงค่ะ ไปหาจนเจอค่ะ
เจอเเม่ในผลับ (แม่ชอบเที่ยว หาความสุข เจอนักร้องก็ 100 500 บาท ติ๊บๆ เเต่ลูกไม่เคยส่งเสีย)
เมื่อลูกเจอแม่ที่อุสส่าห์เพียรหามา ก็เข้าไปหาเเม่ด้วยความอาลัยรัก  แม่และเพื่อนๆต่างงุนงง
และโดนแม่ตอกกลับมาว่า  " ฉันไม่เคยมีลูก พวกเธอไม่ใช่ลูกฉัน!!!!!!!!! "
(ลูกที่ถูกทิ้ง เพียรหาเเม่ มาหาเเม่ด้วยความคิดถึง เจอแบบนี้ ????? !!!

เเละเเล้วค่ะ แม่ก็ทำงานเเบบหาไปวันๆ อยู่ไปวันๆ เเละเเก่ตัวมา กลับตามหาลูก เรียกร้องให้ลูกมาหาเเละเลี้ยงดู.
--------------------------------------------------
คือได้ฟังเหตุการณ์เเล้วอึ้งทึ่งสุดๆ น้ำตาไหลค่ะ คือ ถ้าไม่คิดถึงความเป็นแม่ลูก โดยคิดตามหลักจริงๆโดยธรรมชาติและสัจธรรม
คนเราก็มีหัวใจ ไม่ใช่นางเอกในละครที่เเบบว่าจะไม่รู้สึกไม่โกรธ ไม่ใช่พระอิฐพระปูน เด็กสองคนนั้นเลยเกลียดเเม่ไป
เเละก็เหมือนว่าจะไม่ได้สนใจ เพราะเค้ารับรู้ตั้งเเต่วันนั้นเเล้วว่า "เค้าไม่เคยมีแม่ "

ฟังเเล้วก็สลดนะคะ เห็นใจเด็กทั้งสอง แต่เพราะ คำว่า "เเม่ " จะโกรธเกลียด บาปก็ลอยมาละ !! เฮ้ออนี่สงสารเขาจริงๆ

ปล. รู้สึกปลงมากกับเหตุการณ์ปัจจุบัน เคยเป็นไหมคะ? แบบว่าเรารู้สึก เฉยๆ ไม่ทุกข์เเละก็ไม่สุข
เอ๊ะ ? หรือดิฉันชีไป 5555555555555 คือความสุขที่เเท้จริงๆ มันคืออะไร...
(ใครพอมีที่แบบทุรกันดารต้องการความช่วยเหลือ เด็กดอย? หรือจิตอาสาต่างๆ บอกด้วยนะคะ )

เพื่อนๆ ชาวพันทิบลองคอมเม้นท์ดูนะคะว่า  ความสุขของเพื่อนๆ และความภูมิใจจริงๆ จากหัวใจของการเกิดเป็นคน คืออะไร?

(ขออนุญาตเเทคห้องเเป้งด้วยนะคะ ชอบมาอ่านบ่อยๆค่ะ