จากกระทู้เมื่อวาน  http://ppantip.com/topic/30395273

เมื่อวานนี้หลังเลิกงานเรากับแฟนรีบกลับบ้านไปหาข้าวโพดอีกครั้ง คราวนี้เราเข้าไปหาในป่า แฟนเราก็เอามีดด้ามยาวไปด้วย
ในใจเราก็คิดว่าเมื่อฟันกิ่งไม้บางส่วนออกคงจะพอเดินเข้าไปหาข้าวโพดได้

แต่เมื่อเข้าไปได้แค่ด้านหน้า 4-5เมตรเท่านั้นเ เราก็ไปต่อไม่ได้ ให้นึกถึงสวนผลไม้ที่ทำไป็นท้องร่อง จะมีทางเดินใหญ่ด้านหน้า
มีแค่ตรงนั้นเท่านั้นที่เราพอเดินได้ แต่ถ้าจะเดินเข้าตรงบริเวณที่เป็นท้องร่องเราเข้าไปไม่ได้ เพราะมันมีเถาวัลย์พันเกี่ยวระโยงระยาง
ไปหมด แสงแดดก็ส่องเข้าไปไม่ถึง (เราเข้าไปตอน5โมงเย็น) ข้างนอกแดดเปรี้ยง แต่ในป่าไม่มีแดดเลย ตามพื้นที่เค้ายกร่องก็ไม่มี
พวกนกกวัก นกกะปูดเดิน ทั้งที่ข้างนอกเดินกันให้ควั่ก เห็นอย่างนั้นเราก็รู้เลยว่า นี่มันบ้านของไอ้ตัวเงินตัวทองกับบรรดางูๆทั้งหลาย
ดีๆนี่เอง เพราะพื้นที่จะให้เดินเข้าไปไม่มีแต่เศษซากใบไม้เน่า พื้นดินก็เจ่อไปด้วยน้ำจากท้องร่องแฉะๆ เราเห็นอย่างนั้นก็คุยกับแฟน
ว่าออกเถอะ แฟนเราก็เห็นด้วย เพราะถ้าเสี่ยงบุกป่าเข้าไปก็ไม่รู้ว่าจะเจอกับอะไร เพราะพื้นที่รอบๆป่าเป็นแปลงนา ดังนั้นบรรดา
สัตว์ทั้งหลายน้อยใหญ่ทั้งนก หนู กระรอก ตัวเงินตัวทอง บรรดางูหลากหลายชนิดก็เข้าไปอยู่ในป่านี้กัน

ที่เรากับแฟนไม่อยากเสี่ยงเข้าไปในป่า ไม่ใช่ว่าเราไม่รักข้าวโพดนะ แต่ขอให้เข้าใจเราด้วยว่า ถ้าเรากับแฟนเข้าไปแล้วเจองูจะทำยังไง
ยิ่งถ้าเป็นไอ้เห่าดง แค่คิดจะวิ่งก้คงไม่ทันได้วิ่งก็คงโดนมันฉกตายแล้ว หรือถ้าเราโดนตะขาบกัด เราก็คงแย่ เพราะแค่เราโดนมดตะนอย
ต่อยที่เท้า เท้าเรายังบวมปวดไป3วัน ถ้าโดนตะขาบต่อยคงนอนซมเป็นอาทิตย์

ที่กล่าวมาทั้งหมดไม่ใช่ว่าเราไม่รักข้าวโพดนะ เรารักข้าวโพดมาก ข้าวโพดเป็นแมวตัวแรกที่เราได้เลี้ยงได้ดูแลด้วยตัวเราเอง ด้วยน้ำพัก
น้ำแรงของเราเอง ถ้าใครได้อ่านเรื่องของข้าวโพดจะรู้ได้ว่า กว่าเราจะเอาข้าวโพดมาเลี้ยงข้าวโพดได้ต้องเจออะไรบ้าง ต้องมี
ความเป็นอยู่ยังไงกว่าจะได้เจอเรา และในวันที่เราได้ข้าวโพดมาแล้วเราได้สัญญากับเค้าว่าเราจะดูแลเค้าอย่างดี อาจจะไม่ดีเท่าคนอื่น
แต่ก็ดูแลเค้าอย่างเต็มที่เท่าที่กำลังเราจะทำได้

แต่มาวันนี้ไม่มีข้าวโพดอยู่อีกแล้ว เราเชื่อว่าข้าวโพดคงถูกไอ้เหลือมมันเอาไป เพราะถ้าเป็นตัวเงินตัวทองเอาไปเราต้องได้ยินเสียง
ข้าวโพดร้อง แต่นี่ไม่มีเสียงอะไรเลยในวันนั้น

รู้มั้ย เมื่อวานนี้ตอนที่ออกจากป่า เรามายืนที่หน้าบ้านมองไปที่ป่า เราคิดนะ เราอยากมีเงินสักหมื่น สองหมื่น แล้วติดต่อเจ้าของที่กับ
จ้างรถแบ๊คโฮล เราจะเอารถมาถางที่ตรงนั้นให้ราบเป็นหน้ากอง ต้นไม้น้อยใหญ่โค่นมันให้หมด เพราะมันเป็นวิธีเดียวที่เราจะหาข้าวโพด
ได้แม้เป็นเพียงร่างที่ไร้ลมหายใจก็ตาม แต่สมองส่วนที่ยังมีสติของเราเตือนว่า ถ้าทำอย่างนั้นแล้วเราจะได้อะไร ถ้าทำอย่างนั้น
จะต้องมีสัตว์กี่ตัวที่เสียบ้าน เกิดมีสัตว์ มีนก กระรอก ที่ทำรังบนต้นไม้ มีลูกอ่อนอาศัยอยู่แล้วเราไปทำลายบ้านเค้า นอกจากพวกเค้า
จะต้องเสียบ้านแล้วยังต้องเสียครอบครัว และยังสัตว์ตัวอื่นๆอีกที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ต้องมาไร้ที่อยู่ นั้นทำให้เราคิดได้

เราอยากขอให้ทุกคนเข้าใจ ถ้าเราจะหยุดตามหาและไม่ลุยเข้าป่าไปหาข้าวโพด แต่เราจะเฝ้ามองที่ทางเข้าป่าทุกวันเพื่อรอข้าวโพด
เราไม่อยากตั้งความหวังว่าข้าวโพดจะกลับมา แต่เราจะไม่มีวันลืมข้าวโพด
เราไม่อยากนั่งร้องไห้เวลาที่เราหาข้าวโพดไม่เจอ เราไม่อยากเศร้า เพราะความรู้สึกของเรามันสื่อถึงลูกๆทั้ง6 ที่เหลืออยู่

ทุกวันนี้ ลูกๆเริ่มที่จะปรับตัวและทำใจได้ว่าชีวิตพวกเค้าจะไม่มีพี่ข้าวโพดอีก เค้าเริ่มที่จะกินข้าว เริ่มที่จะวิ่งเล่นกับลูกๆของแม่แมว
เลิกที่จะนั่งมองไปที่ทางเข้าป่าเพื่อมองหาข้าวโพด โดยเฉพาะเจ้าทอง เค้ากลับมานอนกับเราเหมือนทุกคืน เริ่มกินข้าว เลิกซึมแต่
ยังไม่เล่น นั่นเป็นเพราะความรู้สึกของเราที่ลูกๆรับได้ ถ้าเรายังเศร้าลูกๆก็จะเศร้าไปด้วย ถ้าเรายังตะโกนเรียกข้าวโพดแต่กลับ
ข้าวโพดก็ยังไม่กลับมา ลูกๆก็ยังเฝ้ารอข้าวโพดเหมือนกับเรา ถ้าเรายังนั่งคิดถึงข้าวโพดจนไม่เล่นกับลูกๆ ลูกๆก็จะไม่เล่นกับเจ้าตัวเล็ก
ทั้ง3ตัว พวกเค้าจะเอาแต่นอนซึมกัน

แต่เช้าวันนี้ลูกเราส่วนใหญ่เริ่มทำใจได้ เริ่มเล่นกับน้องๆ ยังเหลือก็แต่เจ้าทองที่ยังซึมอยู่แต่เค้าก็เริ่มกินข้าว มีเล่นกับน้องบ้างแต่ยัง
ไม่เหมือนเดิม ดังนั้นตัวเราต้องกลับมาเหมือนเดิมก่อน เพื่อลูกๆที่เหลือของเราโดยเฉพาะเจ้าทองที่น่าห่วงที่สุด

ขอให้เข้าใจเรานะ แม้ว่าวันนี้จะเหลือเพียงแก๊งค์แมว6 หมา1
แม้ว่าเวลาตี3 ครึ่งของทุกวันจะไม่มีข้าวโพดมางับหน้าเรา เพื่อปลุกให้เราไปเทข้าวให้ หรือนั่งดูเค้ากินข้าว
แม้ว่าจะไม่มีข้าวโพด แมวที่มีขนนุ่มนิ่มให้เรากอด
---------------- แต่ข้าวโพดจะอยู่ในใจเรา ไม่มีวันลืม ------------