ตอนอ่านหนังสือ เรารู้ว่าพ่อโกตัดสินใจไปบางกอกน้อยเพราะเห็นภาพบาดใจที่วนัสกอดแม่อัง
แต่ก็ไม่เข้าใจความรู้สึกนักว่า สิ้นหวังถึงขนาดยอมไปตายเลยเหรอ
พอมุดท่อดูรอบ 2 ซึ้งเลยว่าพ่อโก มีเหตุผลในทุกการกระทำ
และทมยันตีก็เขียนไว้ชัดว่าทำไมพ่อโกถึง ..........
คนฟังคงนิ่งเงียบ ไม่ปริปากเอ่ยถึงภาพอันสะเทือนใจ ที่ทำให้ตนเองก้าวมาสู่วาระสุดท้ายของชีวิตอย่างบ้าบิ่น ยินดีรับมรณะอย่างเยือกเย็น หากเธอรู้สักนิด หัวใจดวงนั้นจะยิ่งแหลกสลายยิ่งกว่านี้
พอย้อนดูฉากใต้ต้นลำพู คืนนี้ฉันจะสวดมนต์ให้คุณ กะฉาก ให้สัญญาแลกอิสรภาพ
เราน้ำตาไหลพรากๆ เพราะเข้าใจโกโบริดีขึ้น
ฉากสวดมนต์ให้คุณ ดูครั้งแรก เราว่าเป็นจุดเปลี่ยน ที่แม่อังน่าจะรู้ตัวและแสดงออกเป็นครั้งแรกว่ารักพ่อโก ไม่ได้มองว่าเป็นศัตรูญี่ปุ่น แต่เป็นหนุ่มญี่ปุ่นที่ก็มีคน(แม่) คอยอยู่ที่บ้าน แต่เลือกไม่ได้ เลยต้องมาสงคราม
(เราซึ้งที่พ่อโกรักแม่มาก)
แม่อังฟังจบ ถึงให้วนัส กลับมาเอาสัญญาของคืนไป
“คุณมีใครคอยอยู่บ้างไหม?”
คำถามค่อยมีแววแห่งความเป็นมิตร
“มี...”
คำตอบสั้นๆเช่นกัน ทำให้คนฟังรู้สึกวูบขึ้นมาเฉยๆ
“มีผู้หญิงคนหนึ่งคอยผมอยู่เสมอ คงเป็นผู้หญิงคนเดียวมังที่รักผมอย่างจริงใจ และก็อาจจะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่สวดมนต์ให้ผมทุกคืน ในขณะที่ผู้หญิงคนอื่น...” คนพูดถอนใจเบาๆ
“ช่างเถอะ สำหรับผมมีเพียงแค่นั้นก็ดีถมไปแล้ว ผมไม่เคยมีอะไรเป็นของตัวเองอย่างจริงจังนัก...ชีวิตเป็นของพระจักรพรรดิ หัวใจเป็นของคนอื่น ร่างกายก็คงต้องฝากไว้กับแม่พระธรณี
แต่จะที่ไหนก็ยังไม่ทราบ น่าขันที่คนเราเกิดในที่แห่งหนึ่ง แต่ยามตายกลับไปนอนอ้างว้างโดดเดี่ยวอยู่ในอีกที่หนึ่ง”
“สักวันคุณคงได้กลับไปหาเธอ”
“ไม่ใช่เธอ แต่เป็นท่าน เพราะผู้หญิงคนนันคือแม่ผมเอง...ดึกแล้ว คุณเสียเวลาคุยกับผมนานทีเดียว ผมเห็นจะต้องลาเสียที”
อังศุมาลินรู้สึกร้อนผ่าวที่ของตาอย่างประหลาด
“โกโบริ”
ชายหนุ่มหยุดยืนนิ่ง เพราะน้ำเสียงที่ขานชื่อเขาอ่อนโยน ไม่ผิดกับวันก่อนโน้น ยามที่ซอกซอนหนีภัยไปด้วยกัน
“คืนนี้ฉันจะสวดมนต์ให้คุณ”
ไหล่กว้างยืนตรง สะกดน้ำเสียงลงอย่างยากเย็น
“ขอบคุณ...แต่ อย่าเลย คุณสวดให้ใครคนนั้นที่คอยคุณอยู่ข้างหลังดีกว่า เพราะชีวิตเขามีความหมายมากกว่าผม”
“วนัส...วนัส...เอาคำมั่นสัญญาของคุณคืนไป..เอาคืนไป..วนัส...เอาสัญญาคืนไป...”
พอดูรอบสอง รู้เลยว่าชีวิตพ่อโกแบ่งเป็นสาม ชีวิตให้พระจักรพรรดิ หัวใจให้อังศุมาลิน ส่วนร่างกายสุดท้ายก็ไม่รู้จะอยู่ไหน พ่อโกคิดว่าชีวิตตัวเองมีค่าน้อยกว่าวนัสที่ ได้รักจากแม่อังไป
ดูละครคู่กรรมรอบ 2 ฉากที่เคยฟิน กลายเป็นน้ำตาไหลพรากยิ่งกว่าตอนพ่อโกตายอีก
แต่ก็ไม่เข้าใจความรู้สึกนักว่า สิ้นหวังถึงขนาดยอมไปตายเลยเหรอ
พอมุดท่อดูรอบ 2 ซึ้งเลยว่าพ่อโก มีเหตุผลในทุกการกระทำ
และทมยันตีก็เขียนไว้ชัดว่าทำไมพ่อโกถึง ..........
คนฟังคงนิ่งเงียบ ไม่ปริปากเอ่ยถึงภาพอันสะเทือนใจ ที่ทำให้ตนเองก้าวมาสู่วาระสุดท้ายของชีวิตอย่างบ้าบิ่น ยินดีรับมรณะอย่างเยือกเย็น หากเธอรู้สักนิด หัวใจดวงนั้นจะยิ่งแหลกสลายยิ่งกว่านี้
พอย้อนดูฉากใต้ต้นลำพู คืนนี้ฉันจะสวดมนต์ให้คุณ กะฉาก ให้สัญญาแลกอิสรภาพ
เราน้ำตาไหลพรากๆ เพราะเข้าใจโกโบริดีขึ้น
ฉากสวดมนต์ให้คุณ ดูครั้งแรก เราว่าเป็นจุดเปลี่ยน ที่แม่อังน่าจะรู้ตัวและแสดงออกเป็นครั้งแรกว่ารักพ่อโก ไม่ได้มองว่าเป็นศัตรูญี่ปุ่น แต่เป็นหนุ่มญี่ปุ่นที่ก็มีคน(แม่) คอยอยู่ที่บ้าน แต่เลือกไม่ได้ เลยต้องมาสงคราม
(เราซึ้งที่พ่อโกรักแม่มาก)
แม่อังฟังจบ ถึงให้วนัส กลับมาเอาสัญญาของคืนไป
“คุณมีใครคอยอยู่บ้างไหม?”
คำถามค่อยมีแววแห่งความเป็นมิตร
“มี...”
คำตอบสั้นๆเช่นกัน ทำให้คนฟังรู้สึกวูบขึ้นมาเฉยๆ
“มีผู้หญิงคนหนึ่งคอยผมอยู่เสมอ คงเป็นผู้หญิงคนเดียวมังที่รักผมอย่างจริงใจ และก็อาจจะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่สวดมนต์ให้ผมทุกคืน ในขณะที่ผู้หญิงคนอื่น...” คนพูดถอนใจเบาๆ
“ช่างเถอะ สำหรับผมมีเพียงแค่นั้นก็ดีถมไปแล้ว ผมไม่เคยมีอะไรเป็นของตัวเองอย่างจริงจังนัก...ชีวิตเป็นของพระจักรพรรดิ หัวใจเป็นของคนอื่น ร่างกายก็คงต้องฝากไว้กับแม่พระธรณี
แต่จะที่ไหนก็ยังไม่ทราบ น่าขันที่คนเราเกิดในที่แห่งหนึ่ง แต่ยามตายกลับไปนอนอ้างว้างโดดเดี่ยวอยู่ในอีกที่หนึ่ง”
“สักวันคุณคงได้กลับไปหาเธอ”
“ไม่ใช่เธอ แต่เป็นท่าน เพราะผู้หญิงคนนันคือแม่ผมเอง...ดึกแล้ว คุณเสียเวลาคุยกับผมนานทีเดียว ผมเห็นจะต้องลาเสียที”
อังศุมาลินรู้สึกร้อนผ่าวที่ของตาอย่างประหลาด
“โกโบริ”
ชายหนุ่มหยุดยืนนิ่ง เพราะน้ำเสียงที่ขานชื่อเขาอ่อนโยน ไม่ผิดกับวันก่อนโน้น ยามที่ซอกซอนหนีภัยไปด้วยกัน
“คืนนี้ฉันจะสวดมนต์ให้คุณ”
ไหล่กว้างยืนตรง สะกดน้ำเสียงลงอย่างยากเย็น
“ขอบคุณ...แต่ อย่าเลย คุณสวดให้ใครคนนั้นที่คอยคุณอยู่ข้างหลังดีกว่า เพราะชีวิตเขามีความหมายมากกว่าผม”
“วนัส...วนัส...เอาคำมั่นสัญญาของคุณคืนไป..เอาคืนไป..วนัส...เอาสัญญาคืนไป...”
พอดูรอบสอง รู้เลยว่าชีวิตพ่อโกแบ่งเป็นสาม ชีวิตให้พระจักรพรรดิ หัวใจให้อังศุมาลิน ส่วนร่างกายสุดท้ายก็ไม่รู้จะอยู่ไหน พ่อโกคิดว่าชีวิตตัวเองมีค่าน้อยกว่าวนัสที่ ได้รักจากแม่อังไป