ตอนนี้เราอายุ37ปี ก่อนหน้านี้สามปีเคยทำงานองค์กรญี่ปุ่นขนาดเล็ก ทุนจดทะเบียน 15ล้านบาท เกี่ยวกับชิ้นส่วนรถยนต์ที่มีพนักงานเพียง 5 คน ญี่ปุ่น2 (MD 1 , GM 1) คนไทย3 รวมเราแล้วซึ่งเราเป็นพนักงานคนแรกและมีตำแหน่งผจกแต่เงินเดือนถึงสามหมื่น (พูดง่ายๆ เหมือนหัวสุนัขนั่นเอง) แต่วันๆทำแค่งานรูทีนโดยที่ไม่ได้เรียนรู้ skills อะไรเลยนอกจากงานรูทีนที่ล้นเต็มโต๊ะทำตั้งแต่เช้ายันเที่ยงคืน และกระหน่ำตามสินค้าจากซัพฯ ส่งให้ บริษัทรถยนต์เป็นทันก็พอ (แต่มันไม่ง่ายขนาดนั้น เพราะ back order QCและpacking เยอะมาก) ทำให้คิดว่าถ้าขืนอยู่ต่อไปเหมือนจะโง่ลง เพราะเวลาไปประชุมกับลูกค้าหรือซัพฯ ซึ่งแต่ละบริษัท เป็นบริษัทขนาดใหญ่ๆทั้งนั้น เมื่อเขาทั้งหลายเหล่านั้นพูดกันเรื่อง cost reduction, supply chain , globalization , QC ระบบการวิเคราะห์วิจัยตลาดต่างๆ ตามแบบที่บริษัทใหญ่ๆเค้าทำกัน (ไม่ได้บอกว่าไอ้ที่ทำๆกัน มันมีประสิทธิภาพนะคะ) แต่ตัวเรากลับไม่มีแผนหรือระบบอะไรไปแข่งกับขาได้เลย พูดง่ายคือทำไม่เป็น พอย้อนกลับถามเจ้านายและบ.แม่ที่ญี่ปุ่น กลับได้คำตอบแบบคือ เธอไม่ได้อยู่ในตำแหน่งที่จะต้องสนใจอะไรในสิ่งเหล่านั้น เวลาประชุมกับบุคคลภายนอกองค์กรก็แค่รับ issue มาบอกพวกเราก็พอแล้ว ฮ่าๆๆสำหรับเราแล้วฟังดูเหมือนง่ายแต่มันทำยากจริงๆ เพราะเวลาที่ไปประชุมนั้นเจ้านายญี่ปุ่นทั้งสองไม่ได้ไปด้วยนิค่ะ ผลคือเราโดนด่าในที่ประชุมเละ
และแล้วเราก็เริ่มแผนหางานใหม่ขืนอยู่ที่นี่ต่อไปมีหวังตามชาวบ้านไม่ทันแน่ เมื่ออยากได้ความรู้เราก็ยอมที่จะกลับไปเป็นหางสิงห์(บ.ใหญ่) หางเสือ (บ.กลาง)แต่ไม่ได้งานซักที เพราะแต่ละครั้งที่บริษัทที่ไปสมัครงานก็ถามเราเกียวกับเรื่องเหล่านี้ ระบบอะไรทั้งหลายแหล่ เราตอบได้ไม่ดีเท่าที่ควร เพราะไม่มีระบบเทรนงานที่จริงจัง มีแต่การครูพักลักจำ จึงทำให้เราไม่ได้งานใหม่ซักที และเราก็ทนเครียดกับงานบ.ญี่ปึ่นนี้ไม่ไหวแล้วจนในที่สุดเมื่อตุลาคมปีที่แล้ว ก็ได้งานใหม่เป็นบริษัทนิวซีแลนด์ขนาดเล็กเปิดใหม่(อีกแล้วค่ะ ก็ไม่มีทางเลือกแล้วนี่ค่ะ คิดแต่ว่าทำอย่างไรให้ออกจากที่บ.ญี่ปุ่นนี้ได้โดยไม่ตกงานก็พอ) ทุนจดทะเบียนแต่2ล้านบาท เราเป็นพนักงานคนแรก เหมือนนายฝรี่งคนนี้ไม่สนใจคุณสมบัติที่เลอเลิศมากมาย (ไม่อย่างนั้นคงไม่เลือกเรา เพราะภายหลังเราได้รู้มาว่า มีcandidateคนอื่นทีสมัครตำแหน่งเดียวกับเรา ที่คุณสมบัติโดดเด่นมากกว่าเราหลายเท่า แต่นายฝรั่งกลับเลือกเรา )โดยเสนอตำแหน่ง director (ตอนแรกเราสมัครตำแหน่ง ผจก) มีชื่อเราในหนังรับรองบริษัทแต่ไม่ใช่ผู้ถือหุ้นนะค่ะ พร้อมกับเงินเดือน80,000THBเท่าให้เรา (แต่อนาคตไม่แน่นอน หากวันหนึ่งเราจำเป็นต้องลงมาสู่ที่ต่ำเราก็พร้อมเสมอ) ตอนนี้เราทำงานที่หกเดือนแล้ว ทั้งบริษัทมีเราคนเดียว (ฮ่าๆๆๆ) ทำงานดิวกับเจ้าของโดยตรง แต่การทำงานเป็นไปได้ช้ามากๆ ก็โดนนายฝรั่งบ่นบ้างอะไรบ้าง (ก็ทำคนเดียว) ดีที่งานบัญชีการจัดตั้งบริษัทไม่ได้ทำเพราะมีคอนซัลแตนท์ทำให้ (แต่ตอนอยู่บ.ญี่ปุ่นต้องทำด้วยค่ะ) แต่พอว่างๆพักคลายเครียดก็เปิดJob web รับสมัครพนักงานเพราะตอนนี้บริษัทต้องการพนักงานเพิ่มขึ้น ตอนที่เปิดหา candidates เหล่านั้นใจเราก็เผลอไผลเปิดดูงานที่บริษัทอื่นลงไว้ ในตำแหน่ง ผจกบ้าง ผอ.บ้าง โอ้คุณสมบัติแต่ละคนแต่ละตำแหน่งช่างเลอเลิศอะไรเช่นนั้น และต้องรู้ระบบต่างๆที่กล่าวมา แต่ตัวเราไม่รู้อะไรเลย ทำให้เรารู้สึกว่าหากต้องเข้าสู่ระบบธุรกิจแบบเต็มรูปแบบที่ซับซัอนมากขั้นตัวเราต้องทำอย่างไรจะเอาอะไรไปแข่งขันกับบริษัทเหล่านั้น ระบบเหล่านั้นสำคัญจริงๆนะ(หรือ) ตอนนี้คิดแต่ว่าหากเราเป็นผู้บริหารแล้วไม่รู้ระบบเหล่านี้ไว้ก็ไม่ได้ หากวันหนึ่งต้องตกงานไม่ว่าจะบริษัทปิดตัวลงหรือโดนปลดออกแล้วจะอะไรไปสู้กับเขา อายุก็เยอะขึ้นแต่ประสบการณ์เรื่องระบบไม่มีเลย
(ทุกวันนี้ก็กินบุญเก่า โดยเฉพาะ skill เรื่องการต่อรองและนำเข้าส่งออกที่มีติดตัวตั้งแต่จบมหาวิทยาลัยมาเป็นมนุษย์เงินเดือน)
ทำอย่างไรดี ช่วยเป็นกำลังใจ หรือ แนะนำ ด้วยค่ะ ในการทำงานครั้งนี้
และแล้วเราก็เริ่มแผนหางานใหม่ขืนอยู่ที่นี่ต่อไปมีหวังตามชาวบ้านไม่ทันแน่ เมื่ออยากได้ความรู้เราก็ยอมที่จะกลับไปเป็นหางสิงห์(บ.ใหญ่) หางเสือ (บ.กลาง)แต่ไม่ได้งานซักที เพราะแต่ละครั้งที่บริษัทที่ไปสมัครงานก็ถามเราเกียวกับเรื่องเหล่านี้ ระบบอะไรทั้งหลายแหล่ เราตอบได้ไม่ดีเท่าที่ควร เพราะไม่มีระบบเทรนงานที่จริงจัง มีแต่การครูพักลักจำ จึงทำให้เราไม่ได้งานใหม่ซักที และเราก็ทนเครียดกับงานบ.ญี่ปึ่นนี้ไม่ไหวแล้วจนในที่สุดเมื่อตุลาคมปีที่แล้ว ก็ได้งานใหม่เป็นบริษัทนิวซีแลนด์ขนาดเล็กเปิดใหม่(อีกแล้วค่ะ ก็ไม่มีทางเลือกแล้วนี่ค่ะ คิดแต่ว่าทำอย่างไรให้ออกจากที่บ.ญี่ปุ่นนี้ได้โดยไม่ตกงานก็พอ) ทุนจดทะเบียนแต่2ล้านบาท เราเป็นพนักงานคนแรก เหมือนนายฝรี่งคนนี้ไม่สนใจคุณสมบัติที่เลอเลิศมากมาย (ไม่อย่างนั้นคงไม่เลือกเรา เพราะภายหลังเราได้รู้มาว่า มีcandidateคนอื่นทีสมัครตำแหน่งเดียวกับเรา ที่คุณสมบัติโดดเด่นมากกว่าเราหลายเท่า แต่นายฝรั่งกลับเลือกเรา )โดยเสนอตำแหน่ง director (ตอนแรกเราสมัครตำแหน่ง ผจก) มีชื่อเราในหนังรับรองบริษัทแต่ไม่ใช่ผู้ถือหุ้นนะค่ะ พร้อมกับเงินเดือน80,000THBเท่าให้เรา (แต่อนาคตไม่แน่นอน หากวันหนึ่งเราจำเป็นต้องลงมาสู่ที่ต่ำเราก็พร้อมเสมอ) ตอนนี้เราทำงานที่หกเดือนแล้ว ทั้งบริษัทมีเราคนเดียว (ฮ่าๆๆๆ) ทำงานดิวกับเจ้าของโดยตรง แต่การทำงานเป็นไปได้ช้ามากๆ ก็โดนนายฝรั่งบ่นบ้างอะไรบ้าง (ก็ทำคนเดียว) ดีที่งานบัญชีการจัดตั้งบริษัทไม่ได้ทำเพราะมีคอนซัลแตนท์ทำให้ (แต่ตอนอยู่บ.ญี่ปุ่นต้องทำด้วยค่ะ) แต่พอว่างๆพักคลายเครียดก็เปิดJob web รับสมัครพนักงานเพราะตอนนี้บริษัทต้องการพนักงานเพิ่มขึ้น ตอนที่เปิดหา candidates เหล่านั้นใจเราก็เผลอไผลเปิดดูงานที่บริษัทอื่นลงไว้ ในตำแหน่ง ผจกบ้าง ผอ.บ้าง โอ้คุณสมบัติแต่ละคนแต่ละตำแหน่งช่างเลอเลิศอะไรเช่นนั้น และต้องรู้ระบบต่างๆที่กล่าวมา แต่ตัวเราไม่รู้อะไรเลย ทำให้เรารู้สึกว่าหากต้องเข้าสู่ระบบธุรกิจแบบเต็มรูปแบบที่ซับซัอนมากขั้นตัวเราต้องทำอย่างไรจะเอาอะไรไปแข่งขันกับบริษัทเหล่านั้น ระบบเหล่านั้นสำคัญจริงๆนะ(หรือ) ตอนนี้คิดแต่ว่าหากเราเป็นผู้บริหารแล้วไม่รู้ระบบเหล่านี้ไว้ก็ไม่ได้ หากวันหนึ่งต้องตกงานไม่ว่าจะบริษัทปิดตัวลงหรือโดนปลดออกแล้วจะอะไรไปสู้กับเขา อายุก็เยอะขึ้นแต่ประสบการณ์เรื่องระบบไม่มีเลย
(ทุกวันนี้ก็กินบุญเก่า โดยเฉพาะ skill เรื่องการต่อรองและนำเข้าส่งออกที่มีติดตัวตั้งแต่จบมหาวิทยาลัยมาเป็นมนุษย์เงินเดือน)