...ย่างสู่ฤดูร้อน..ดอกจานเริ่มบานกลางทุ่ง ผู้คนในท้องทุ่งดอกจานก็เหมือนกับดอกไม้ทั่วไปกลางหมู่บ้าน
ปล่อยเจ้าทุยกินหญ้า หลบร้อนนั่งพักเอาแรงใต้ต้นดอกจานทุกเมื่อ
คงมิได้ลึกซึ้งถึงความหมายแทนใจของมันสักเท่าใดนัก
   หนุ่มสาวจากบ้านมานานเริ่มถามไถ่แล้วว่า “ ดอกจานบานหรือยัง ? “
อยากกลับบ้านสูดกลิ่นไอท้องทุ่ง..สุขเมื่อยามคิดถึงบ้าน..จากทุ่งนาฟ้ากว้าง มันช่างหม่นหมองในจิตใจ..
  ต้นจานยืนตระหง่านกลางท้องทุ่ง ลมร้อนโชยพลิ้ว...พัดปลิวดอกจาน  เหมือนเตือนลูกหลานให้เยือนถิ่นฐานบ้านนา...
ยามค่ำคืน...เสียงแคน หนุ่มนาท้ายทุ่ง แว่วครวญหาสาวเจ้าอย่างหดหู่  
เฝ้ารอ..... เมื่อยามดอกจานบานสะพรั่ง หวังเพียงเจ้าคืนนาดั่งสัญญา   
ฝากลมรัก..เตือนจิตให้คิดถึง อย่าลืมดอกจานและเสียงแคน
วอนสายลมร้อนพัดสู่สงกรานต์  บ้านนาเงียบเหงาหนักหนา ลมเจ้าช่วยพาน้องนามาเยือน
“ ดอกจานบานแล้วนะ “