ครอบครัวเรากลับบ้านที่อุบลกัน ออกจากกรุงเทพช่วงบ่ายๆวันที่ 13 เมษายนที่ผ่านมาค่ะ ปกติเราจะวิ่งทางสระแก้วโนนดินแดงกันทุกปี
ไม่เคยหลงและไม่เคยออกนอกเส้นทาง แล้ววิ่งเข้า 224 ไปออกอำเภอปราสาท สุรินทร์ แล้วไปอุบลกันทุกปีทางนี้
ครั้งนี้รถไม่เยอะเหมือนทุกๆปี อาจเพราะคนทยอยกลับบ้านกันหมดแล้ว รถไม่ติดวิ่งกันได้ปกติตามเส้นทางที่เราไป
ช่วงจากวัฒนานครไปโนนดินแดง พี่ชายเป็นคนขับ พี่ก็ขับไปเรื่อยๆจนถึงทางแยกเข้าตาพระยา
พี่วิ่งตรงเข้าตัวอำเภอโดยไม่เลี้ยวซ้ายไปโนนดินแดงตามปกติ แต่เราก็ไม่ได้ทักท้วงเพราะเห็นป้ายจากเจ้าหน้าที่เขียนว่าไปโนนดินแดงกับละหานทรายได้
ผ่านตัวเมืองตาพระยาพี่เราเริ่มไม่คุ้น เราซึ่งจะชำนาญทางมากกว่าบอกว่ามันไปได้เพราะแค่ผ่านกับไม่ผ่านตัวเมืองตาพระยา
เดี๋ยวมันก็ออกไปเชื่อมกันแม้ว่าเราจะไม่คุ้นกับเส้นทางนี้เช่นกันแต่ก็มั่นใจว่ามันไปได้ (มันไปเชื่อมกันได้จริงๆถ้าเลี้ยวถูก แต่เราดันเลี้ยวตามเจ้าหน้าที่บอกอีกที จึงได้เข้าสู่เส้นทางสายวิบาก)
พอถึงสามแยกออกจากตัวอำเภอตาพระยา ป้ายจากเจ้าหน้าที่บอกว่าเลี้ยวซ้ายไปบุรีรัมย์เลี้ยวขวาไปโนนดินแดงกับละหานทราย ป้ายนี้ทำเอาเราสับสนค่ะ เพราะบ้านเราจะกลับทางละหานทรายบ้านกรวดกันอยู่แล้ว (no. 224) เราจึงบอกพี่เลี้ยวขวากับน้ำมันรถที่ใกล้หมดเพราะกะจะไปเติมกันที่โนนดินแดง
ช่วงเวลานั้นเริ่มมืดแล้ว เราขับกันไปคันเดียวบนเส้นทาง 3308 ที่เราเห็นบนป้ายข้างทาง โดยมีสมาชิกเป็นผู้ชายแค่คนเดียวคือพี่ชาย นานๆจะมีรถวิ่งผ่าน ทางเปลี่ยวมาก เส้นทางนี้นำเราวิ่งเลียบชายแดนที่รู้เพราะมันไม่มีบ้านชาวบ้านและจะมีด่านทหารอยู่ทุก 1 กิโลเมตร ด่านทหารที่ผ่านไปเริ่มจะไม่มีไฟ มืดและเงียบมาก ไม่มีรถวิ่งผ่านเราซักคัน พี่ชายเราเริ่มมองไม่เห็นทางจึงต้องเปลี่ยนให้เราไปขับ
ผ่านจากค่ายทหาร เส้นทางนี้พาเราเข้าป่าที่มืดและถนนแคบเพราะหญ้าขึ้นรกจนรถแทบจะสวนกันไม่ได้ ต้นไม้สองข้างทางขึ้นรกจนคลุมถนนคล้ายกับวิ่งไปในอุโมงค์ มีบางช่วงที่ขึ้นเขา ถนนบางช่วงเป็นหลุมเป็นบ่อ บางช่วงกลายเป็นลูกรัง ระหว่างทางผ่านป่าเราเจอเต๊นท์เจ้าหน้าที่สองจุด ซึ่งปิดเงียบและไม่มีคนประจำการ มีเพียงป้ายบอกทางเล็กๆเขียนว่าไปโนนดินแดง ละหานทราย
บ้านเราเริ่มเครียดกันมาก มันมืดและน่ากลัว น้ำมันรถเราใกล้หมด กว่าจะหลุดออดจากเส้นทางสายนั้น เกือบชั่วโมงที่เราวิ่งกันมาในความมืด จนเริ่มเห็นด่านเจ้าหน้าที่ๆมีคนอีกครั้ง และเราเลือกไปโนนดินแดงดีกว่าต่อเส้นทางสายเดิมไปละหานทรายต่อ
กว่าจะไปถึงโนนดินแดง เราต้องคลำทางไปบนถนนทางหลวงชนบท ซึ่งก็มืดและเงียบสุดๆอีกเช่นกัน ที่สำคัญเราอยากหาปั๊มเติมน้ำมันที่เริ่มเหลือน้อยนิด ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่น่าจดจำอีกปี
สิ่งที่อยากฝากถึงเจ้าหน้าที่คือ ถ้าท่านไม่มีความพร้อม ก็ไม่ควรแนะนำเส้นทางเหล่านี้ และฝากถึงผู้เดินทางทุกท่านว่า ไปเส้นทางที่เราคุ้นเคยดีกว่าค่ะ ไปค้นดูเส้นทางแนะนำเจ้าหน้าที่มาดู ไม่น่าเชื่อว่าบางช่วงมันเลาะเลียบชายแดนขนาดนั้น น่ากลัวมากโดยเฉพาะช่วงป่าและภูเขา เทียบกับ 348 ที่เขียนว่าไปบุรีรัมย์ ซึ่งเป็นทางที่เราควรจะไปแต่ไม่ได้ไป
เส้นทางแนะนำจากเจ้าหน้าที่เพื่อหลีกเลี่ยงการจราจร บางเส้นทางอันตรายมาก อย่าแนะนำเลยดีกว่าค่ะ
ไม่เคยหลงและไม่เคยออกนอกเส้นทาง แล้ววิ่งเข้า 224 ไปออกอำเภอปราสาท สุรินทร์ แล้วไปอุบลกันทุกปีทางนี้
ครั้งนี้รถไม่เยอะเหมือนทุกๆปี อาจเพราะคนทยอยกลับบ้านกันหมดแล้ว รถไม่ติดวิ่งกันได้ปกติตามเส้นทางที่เราไป
ช่วงจากวัฒนานครไปโนนดินแดง พี่ชายเป็นคนขับ พี่ก็ขับไปเรื่อยๆจนถึงทางแยกเข้าตาพระยา
พี่วิ่งตรงเข้าตัวอำเภอโดยไม่เลี้ยวซ้ายไปโนนดินแดงตามปกติ แต่เราก็ไม่ได้ทักท้วงเพราะเห็นป้ายจากเจ้าหน้าที่เขียนว่าไปโนนดินแดงกับละหานทรายได้
ผ่านตัวเมืองตาพระยาพี่เราเริ่มไม่คุ้น เราซึ่งจะชำนาญทางมากกว่าบอกว่ามันไปได้เพราะแค่ผ่านกับไม่ผ่านตัวเมืองตาพระยา
เดี๋ยวมันก็ออกไปเชื่อมกันแม้ว่าเราจะไม่คุ้นกับเส้นทางนี้เช่นกันแต่ก็มั่นใจว่ามันไปได้ (มันไปเชื่อมกันได้จริงๆถ้าเลี้ยวถูก แต่เราดันเลี้ยวตามเจ้าหน้าที่บอกอีกที จึงได้เข้าสู่เส้นทางสายวิบาก)
พอถึงสามแยกออกจากตัวอำเภอตาพระยา ป้ายจากเจ้าหน้าที่บอกว่าเลี้ยวซ้ายไปบุรีรัมย์เลี้ยวขวาไปโนนดินแดงกับละหานทราย ป้ายนี้ทำเอาเราสับสนค่ะ เพราะบ้านเราจะกลับทางละหานทรายบ้านกรวดกันอยู่แล้ว (no. 224) เราจึงบอกพี่เลี้ยวขวากับน้ำมันรถที่ใกล้หมดเพราะกะจะไปเติมกันที่โนนดินแดง
ช่วงเวลานั้นเริ่มมืดแล้ว เราขับกันไปคันเดียวบนเส้นทาง 3308 ที่เราเห็นบนป้ายข้างทาง โดยมีสมาชิกเป็นผู้ชายแค่คนเดียวคือพี่ชาย นานๆจะมีรถวิ่งผ่าน ทางเปลี่ยวมาก เส้นทางนี้นำเราวิ่งเลียบชายแดนที่รู้เพราะมันไม่มีบ้านชาวบ้านและจะมีด่านทหารอยู่ทุก 1 กิโลเมตร ด่านทหารที่ผ่านไปเริ่มจะไม่มีไฟ มืดและเงียบมาก ไม่มีรถวิ่งผ่านเราซักคัน พี่ชายเราเริ่มมองไม่เห็นทางจึงต้องเปลี่ยนให้เราไปขับ
ผ่านจากค่ายทหาร เส้นทางนี้พาเราเข้าป่าที่มืดและถนนแคบเพราะหญ้าขึ้นรกจนรถแทบจะสวนกันไม่ได้ ต้นไม้สองข้างทางขึ้นรกจนคลุมถนนคล้ายกับวิ่งไปในอุโมงค์ มีบางช่วงที่ขึ้นเขา ถนนบางช่วงเป็นหลุมเป็นบ่อ บางช่วงกลายเป็นลูกรัง ระหว่างทางผ่านป่าเราเจอเต๊นท์เจ้าหน้าที่สองจุด ซึ่งปิดเงียบและไม่มีคนประจำการ มีเพียงป้ายบอกทางเล็กๆเขียนว่าไปโนนดินแดง ละหานทราย
บ้านเราเริ่มเครียดกันมาก มันมืดและน่ากลัว น้ำมันรถเราใกล้หมด กว่าจะหลุดออดจากเส้นทางสายนั้น เกือบชั่วโมงที่เราวิ่งกันมาในความมืด จนเริ่มเห็นด่านเจ้าหน้าที่ๆมีคนอีกครั้ง และเราเลือกไปโนนดินแดงดีกว่าต่อเส้นทางสายเดิมไปละหานทรายต่อ
กว่าจะไปถึงโนนดินแดง เราต้องคลำทางไปบนถนนทางหลวงชนบท ซึ่งก็มืดและเงียบสุดๆอีกเช่นกัน ที่สำคัญเราอยากหาปั๊มเติมน้ำมันที่เริ่มเหลือน้อยนิด ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่น่าจดจำอีกปี
สิ่งที่อยากฝากถึงเจ้าหน้าที่คือ ถ้าท่านไม่มีความพร้อม ก็ไม่ควรแนะนำเส้นทางเหล่านี้ และฝากถึงผู้เดินทางทุกท่านว่า ไปเส้นทางที่เราคุ้นเคยดีกว่าค่ะ ไปค้นดูเส้นทางแนะนำเจ้าหน้าที่มาดู ไม่น่าเชื่อว่าบางช่วงมันเลาะเลียบชายแดนขนาดนั้น น่ากลัวมากโดยเฉพาะช่วงป่าและภูเขา เทียบกับ 348 ที่เขียนว่าไปบุรีรัมย์ ซึ่งเป็นทางที่เราควรจะไปแต่ไม่ได้ไป