เราอายุ 27 ปี เป็นพนักงานบริษัทฯ แห่งหนึ่งเกี่ยวกับรถยนต์

เรากับแฟนอายุห่างกัน 6 ปี เค้าแก่กว่าเราพอสมควร
เรารู้จักเค้าเพราะเพื่อนสนิทของเราเอง. แฟนเราเค้าเป็นพี่ชายของว่าที่สามีเพื่อน
แรกๆที่คบกันรู้สึกว่า ชั้นช่างเป็นผู้หญิงที่โชคดีมาก เพราะผู้ชายคนนี้ไม่เคยมีแฟนมาก่อน
อยู่คนเดียวมาจนอายุ 30 กว่าแล้ว และมีเราเป็นแฟนคนแรก แสดงว่าชั้นจะต้องดีมากจนเค้าจะต้อง
ลงจากคานมาคบกับชั้น
แรกๆเราทำงานในห้างเลิกดึกทุกวัน วันหยุดที่ตรงกันกับเค้าก็น้อยมากเลย ตัดสินใจหางานใหม่
ใกล้บ้านเค้าและได้หยุดเหมือนกับเค้าเพื่อที่เราจะได้มีชีวิตอยู่ใกล้กันมากขึ้น
เค้าเป็นผู้ชายเฉยๆ ไม่ค่อยแสดงออก ไม่ค่อยพูด จะอยู่กับแม่ กับป้าตลอด
เราโชคดีที่เข้ากับบ้านเค้าได้ แม่เค้าน่ารักมาก ใจดีรักเราเหมือนลูกแท้ๆ

เค้าเป็นผู้ชายที่ไม่กินเหล้าไม่สูบบุหรี่ ไม่เที่ยวไม่เจ้าชู้ ออกกำลังกายหลังเลิกงานตลอด
แล้วก็กลับบ้านไม่เคย เถลไถล อดออม ประหยัด จะไม่ซื้อของที่ไม่จำเป็นทุกอย่าง
เวลาเราไปไหนมาไหนด้วยกัน แน่นอนเราหารค่าใช้จ่ายกันคนละครึ่ง เค้าไม่ใช่ผู้ชายที่จะเลี้ยงผูหญิงเสมอ
บางครั้งในเทศกาล เท่านั้น ซึ่งก็ทำใจได้.   ส่วนเรื่องค่าโทรศัพท์ เค้าจะไม่เคยเกินโปรฯ เพราะ
เค้าแทบจะไม่โทรมาด้วยซ้ำ เค้าไม่ใช่ผู้ชายที่จะหวานแหววโทรหากันบ่อยๆ แม้กระทั่งก่อนนอนก็ไม่มี
บ้านเค้ามีฐานะไม่ได้ยากจนนะ

เป็นแบบนี้มาปีกว่า เราทำใจได้แล้วเรื่องที่ไม่โทรหา คิดเองว่าเค้าไม่โทร ชั้นโทรเอง ยอมรับได้
เราสองคนใช้ชีวิตแบบนี้มาเสมอ เค้าจะมาหาหลังเลิกงานบ้าง เราไปบ้านเค้าบ้างสลับกัน
เราไม่เคยไปต่างจังหวัดด้วยกัน เพราะต้องค้างคืน เค้าจะหัวโบราณว่ายังไม่ได้แต่งงานจะไปค้างคืนไม่ได้
เราก็โอเค ไม่ไปก็ได้ ทำใจได้
เค้าไม่ใช่ผู้ชายโรแมนติก ไม่มีดอกไม้ในวันวาเลนส์ไทน์ เราต้องเรียกร้องเสมอ

เรื่องแบบนั้นยิ่งแล้วใหญ่ แทบจะไม่มี เมื่อก่อนอาทิตย์ละครั้ง ตั้งแต่เค้ายังทำไม่เป็น
แล้วก็ถดถอยเป็นเดือนละครั้ง
จนทุกวันนี้ไม่มีแล้ว. ถึงมีโอกาสได้อยู่กันสองคน จับมือกันยังไม่เลย

แต่ก่อนเราเป็นคนเพื่อนเยอะ เยอะมากด้วย หลังๆก็ห่างหายไปทีละคนสองคน จนไม่เหลือ
เพราะแฟนเราไม่ดื่มไม่เที่ยว เราก็เลือกจะอยู่บ้านกับเค้าไม่ไปไหน
ตอนนี้จำไม่ได้แล้วว่าไปสังสรรค์กับเพื่อนครั้งล่าสุดเมื่อไร

ตอนนี้เราคบกันมาจะสองปีแล้ว
หลายครั้งที้เราทะเลาะกันก็เพราะเรื่องความเฉยเมยของเค้า
เราเป็นผู้หญิงก็อยากได้รับความใส่ใจบ้าง โทรหากันบ้าง พาไปเที่ยวบ้าง
เราเริ่มรู้สึกว่าเรากับแฟนเริ่มห่างเหินกันและกัน เค้าไม่ยอมและเราก็ไม่ยอม
คือพูดง่ายๆความเกรงใจที่เราควรมีให้แก่กันมันน้อยลง  เราเคยถามตัวเองบ่อยครั้งมาก
ว่าที่ทำอยู่ทุกวันนี้เพราะเรารักเค้าหรือว่ากลัวเหงา
บางมุมเราก้อรังเกียจเค้า ที่เค้าเป็นคนตัวเหม็นสกปรก กินมูมมาม เคี้ยวไม่หุบปาก
เซ่อซ่าทำนู่นนี่พังตลอด งานแบบผู้ชายที่ต้องทำเป็นในบ้านก็ทำไม่เป็นสักอย่าง ซ่อมอะไรก็ไม่ได้
ไม่โรแมนติก ไม่ทะเยอทะยานไปข้างหน้า อยู่ที่เดิมทั้งที่ครอบครัวพร้อมสนับสนุน ขี้เกียจ
คือทั้งหมดที่อดทนมาเพราะ ไม่อยากเจอผู้ชายกินเหล้าเมายา พูดไม่เพราะ นอกใจ อีกแล้ว เลยคบเค้า

จนวันที่เราทะเลาะกันก็วนมาอีก
เค้าบอกเราว่าที่ตามใจมาทุกอย่างเพราะเกรงใจ ไม่ใช่ตามใจเพราะรัก
เราถามเค้าว่าถ้าเราตายไปจะเสียใจมั้ย เค้าตอบว่าก็คงเฉยๆ
................
พูดไม่ออกเลย

เราถามเค้าว่าทุกวันนี้ที่คบเราเพราะแม่ของเค้าใช่มั้ย เค้าตอบว่าใช่
เราสองคนต่างกันสุดขั้ว
เราพยายามถามเค้าหลายครั้งว่า ต้องการให้เราปรับอะไรมั้ยเพื่อเค้า เค้าก็ตอบว่าเป็นเหมือนเดิมแล่ะ
แต่ไอ้ที่เหมือนเดิมน่ะคือคุณก็ไม่ได้รักชั้นอยู่ดี. แล้วจะให้ทำอย่างไรล่ะเพื่อความสัมพันธ์นี้

เรื่องทะเลาะแบบนี้มันเกิดอยู่บ่อยมาก และไม่ได้จบที่เรารักกันเข้าใจกันแล้วและดีกัน
แต่มันจบเพราะเราไม่พูดถึงมันอีก
เพราะทะเลาะกันทีไรเค้าก็จะพูดเสมอว่าเค้าไม่ได้รักเรา แล้วช่ววเวบาที่เราไม่ได้ทะเลาะกันนั้น
เค้าก็ไม่เคยพูดว่าเค้ารักเรา

เสียใจแต่ไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว จะเลิกจริงจังก็กลัวเหงา เพื่อนก็ไม่มีแล้ว

เค้าไม่ได้พูดแบบนั้นกับชั้นเพราะเค้าแค่ใช้คำพูดไม่เป็น หรือเค้าไม่เคยรักชั้นเลยจริงๆ