วันที่ 15 นี้จะนัดรวมญาติบ้านพ่อเรากันน่ะค่ะ หลังจากที่พ่อโทรมาบอก เราอยู่ในโหมดเซ็งโลกมา 2 วันแล้วค่ะ
คือแค่คิดว่าตัวเองจะต้องไปงานนี้ก็อยากจะอ๊วกแล้ว เราจะพยายามหาทางโดดหาทางเลี่ยงทุกครั้ง อ้างนู่นอ้างนี่ตลอด
คืออยากจะบอกพ่อตรงๆหลายครั้งเหมือนกัน ว่าเราไม่อยากเจอย่า ไม่อยากเจอพี่ๆน้องๆแล้วก็วงศาคณาญาติของพ่อเลยค่ะ
แต่ก็ไม่อยากพูดให้พ่อเสียใจ พ่อเองก็ดูเหมือนรู้อยู่ว่าเราไม่อยากไป แต่ก็พยายามจะให้เราไปให้ได้ทุกที โอ๊ยยย...เซ็งว้อยย
เราเป็นพวกโลกส่วนตัวค่อนข้างสูงด้วยล่ะมั้ง ไม่ชอบให้ใครเข้ามาเผือกกับเรื่องการใช้ชีวิตหรือเรื่องส่วนตัวน่ะค่ะ
กับเพื่อนๆ กับคนในที่ทำงาน กับญาติฝั่งแม่เราไม่มีปัญหานะคะ รู้สึกว่าเขาจะไม่เข้ามายุ่งจุ้นจ้านกับเรื่องส่วนตัวของเรา
เราเลยสบายใจเวลาที่ไปเจอไปสังสรรค์ด้วย หรือก็คือไม่หาทางโดดเหมือนญาติฝั่งพ่อน่ะค่ะ
ญาติฝั่งพ่อนี่เรา...เอ่อ...เรียกว่ารังเกียจเลยก็ได้ ไม่อยากเจอ ไม่อยากรู้จัก ไม่อยากคบค้าสมาคมด้วยเลยค่ะ
เรารู้สึกว่าเขาจุ้นจ้าน เผือก ไม่รู้จักมารยาทกันเลยน่ะค่ะ อย่างเช่นชอบมาถาม "ได้เงินเดือนเท่าไหร่"
"โห เยอะจังแบ่งมาให้ใช้บ้างสิ" "นี่กระเป๋ารุ่นไหนน่ะ ซื้อมาเท่าไหร่" "เงินเยอะนี่ ทำประกันช่วยอาหน่อยสิ"
คือ...มันไม่ขำเพราะไม่ได้ถามแบบล้อเล่นน่ะค่ะ แล้วเราก็เลือกอยู่เป็นโสดเอง แต่ทางบ้านพ่อไม่รู้เป็นบ้าอะไรชอบมาวุ่นวายเรื่องนี้มาก
"ทำไมไม่หาแฟนล่ะ" "ผู้หญิงมันต้องแต่งงานกันทั้งนั้นแหละ" "เดี๋ยวจะแนะนำคุณAให้ เนี่ยรวยยังงั้นยังงี้"
อีกอย่างคือเราทำงานในหน้าที่การงานที่เป็นหน้าเป็นตาได้ ก็ชอบเอาไปอวดเอาไปเบ่งเอาไปโพนทะนากับคนอื่น
ว่าตัวเองรู้จักกับเรา เดี๋ยวจัดการให้ มีเส้นสายอยู่ เดี๋ยวติดต่อ(เรา)ให้ มีช่องทางพิเศษ ฯลฯ แล้วก็มารบกวนเรา
มาบอกให้เราทำนั่นทำนี่ให้ (ให้เราใช้เส้นสายในทางไม่ชอบ เช่น แซงคิว เด็กฝาก ฯลฯ) พอเราไม่ทำให้ก็มาโกรธมาว่าเรา
เอาเราไปนินทากันอีก ไม่ได้สำนึกเลยว่าคนที่ควรถูกด่ามันคือตัวเองต่างหาก ที่จริงมีเยอะ+หนักกว่านี้อีกค่ะ เอาแค่พอหอมปากหอมคอ
สรุปคือ...เราอยากตัดญาติไปเลยด้วยซ้ำ แต่ก็เกรงใจ+สงสารพ่อ เวลาเราไปทีไรต้องท่องขันติเอาไว้ตลอด
หน้ายิ้มวาจาไพเราะแต่ข้างในนี่ทั้งหงุดหงิดทั้งโมโหเลยค่ะ คันปากอยากด่า บางทีอยากตั๊นหน้าสักทีเลยด้วยซ้ำไป
นี่เราควรจะแก้ปัญหานี้ยังไงดีคะ ทนๆฉีกยิ้มไปมันก็รอดไปได้อีกวัน แต่จะไม่มีอะไรดีขึ้น แล้วก็ต้องมานั่งจิตตกแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ
หรือว่าควรจะด่า..เอ๊ย..ว่าสวนกลับไปดีคะ เวลาที่โดนคำถามที่คิดว่าไม่สุภาพ+ละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัว แต่แบบนี้
ก็กลัวแจ็กพอตว่าจะไม่พอใจแล้วไปโวยวายฟ้อง+ตำหนิพ่อเราอีก
เพื่อนๆคิดว่าเราควรจะทำยังไงดีคะ? มีใครเจอแบบเราบ้างไหมเนี่ย... เฮ้อ...เซ็งว้อยยยย
รู้สึกเซ็งมาก...ไม่อยากไปเจอญาติๆเลยค่ะ ทำไงดี
คือแค่คิดว่าตัวเองจะต้องไปงานนี้ก็อยากจะอ๊วกแล้ว เราจะพยายามหาทางโดดหาทางเลี่ยงทุกครั้ง อ้างนู่นอ้างนี่ตลอด
คืออยากจะบอกพ่อตรงๆหลายครั้งเหมือนกัน ว่าเราไม่อยากเจอย่า ไม่อยากเจอพี่ๆน้องๆแล้วก็วงศาคณาญาติของพ่อเลยค่ะ
แต่ก็ไม่อยากพูดให้พ่อเสียใจ พ่อเองก็ดูเหมือนรู้อยู่ว่าเราไม่อยากไป แต่ก็พยายามจะให้เราไปให้ได้ทุกที โอ๊ยยย...เซ็งว้อยย
เราเป็นพวกโลกส่วนตัวค่อนข้างสูงด้วยล่ะมั้ง ไม่ชอบให้ใครเข้ามาเผือกกับเรื่องการใช้ชีวิตหรือเรื่องส่วนตัวน่ะค่ะ
กับเพื่อนๆ กับคนในที่ทำงาน กับญาติฝั่งแม่เราไม่มีปัญหานะคะ รู้สึกว่าเขาจะไม่เข้ามายุ่งจุ้นจ้านกับเรื่องส่วนตัวของเรา
เราเลยสบายใจเวลาที่ไปเจอไปสังสรรค์ด้วย หรือก็คือไม่หาทางโดดเหมือนญาติฝั่งพ่อน่ะค่ะ
ญาติฝั่งพ่อนี่เรา...เอ่อ...เรียกว่ารังเกียจเลยก็ได้ ไม่อยากเจอ ไม่อยากรู้จัก ไม่อยากคบค้าสมาคมด้วยเลยค่ะ
เรารู้สึกว่าเขาจุ้นจ้าน เผือก ไม่รู้จักมารยาทกันเลยน่ะค่ะ อย่างเช่นชอบมาถาม "ได้เงินเดือนเท่าไหร่"
"โห เยอะจังแบ่งมาให้ใช้บ้างสิ" "นี่กระเป๋ารุ่นไหนน่ะ ซื้อมาเท่าไหร่" "เงินเยอะนี่ ทำประกันช่วยอาหน่อยสิ"
คือ...มันไม่ขำเพราะไม่ได้ถามแบบล้อเล่นน่ะค่ะ แล้วเราก็เลือกอยู่เป็นโสดเอง แต่ทางบ้านพ่อไม่รู้เป็นบ้าอะไรชอบมาวุ่นวายเรื่องนี้มาก
"ทำไมไม่หาแฟนล่ะ" "ผู้หญิงมันต้องแต่งงานกันทั้งนั้นแหละ" "เดี๋ยวจะแนะนำคุณAให้ เนี่ยรวยยังงั้นยังงี้"
อีกอย่างคือเราทำงานในหน้าที่การงานที่เป็นหน้าเป็นตาได้ ก็ชอบเอาไปอวดเอาไปเบ่งเอาไปโพนทะนากับคนอื่น
ว่าตัวเองรู้จักกับเรา เดี๋ยวจัดการให้ มีเส้นสายอยู่ เดี๋ยวติดต่อ(เรา)ให้ มีช่องทางพิเศษ ฯลฯ แล้วก็มารบกวนเรา
มาบอกให้เราทำนั่นทำนี่ให้ (ให้เราใช้เส้นสายในทางไม่ชอบ เช่น แซงคิว เด็กฝาก ฯลฯ) พอเราไม่ทำให้ก็มาโกรธมาว่าเรา
เอาเราไปนินทากันอีก ไม่ได้สำนึกเลยว่าคนที่ควรถูกด่ามันคือตัวเองต่างหาก ที่จริงมีเยอะ+หนักกว่านี้อีกค่ะ เอาแค่พอหอมปากหอมคอ
สรุปคือ...เราอยากตัดญาติไปเลยด้วยซ้ำ แต่ก็เกรงใจ+สงสารพ่อ เวลาเราไปทีไรต้องท่องขันติเอาไว้ตลอด
หน้ายิ้มวาจาไพเราะแต่ข้างในนี่ทั้งหงุดหงิดทั้งโมโหเลยค่ะ คันปากอยากด่า บางทีอยากตั๊นหน้าสักทีเลยด้วยซ้ำไป
นี่เราควรจะแก้ปัญหานี้ยังไงดีคะ ทนๆฉีกยิ้มไปมันก็รอดไปได้อีกวัน แต่จะไม่มีอะไรดีขึ้น แล้วก็ต้องมานั่งจิตตกแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ
หรือว่าควรจะด่า..เอ๊ย..ว่าสวนกลับไปดีคะ เวลาที่โดนคำถามที่คิดว่าไม่สุภาพ+ละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัว แต่แบบนี้
ก็กลัวแจ็กพอตว่าจะไม่พอใจแล้วไปโวยวายฟ้อง+ตำหนิพ่อเราอีก
เพื่อนๆคิดว่าเราควรจะทำยังไงดีคะ? มีใครเจอแบบเราบ้างไหมเนี่ย... เฮ้อ...เซ็งว้อยยยย