ผมเลิกกับแฟนได้ หลายเดือนแล้ว
แฟนผมก็แต่งงานกับฝรั่ง ประชดไปซะแล้ว
ผมยอมรับว่าตอนแรก ทุกข์มากนอนไม่หลับ เสียใจ เสียดาย
อยากจะย้อนเวลากลับไปแก้ไขอะไรบางอย่างที่ผมทำผิดพลาดไป
อยากกลับไป ทำสิ่งที่ดีให้แก่กัน หยุดละทำสิ่งไม่ดี ดีต่อกัน ให้เวลากันให้มากๆ
ตอนนั้นนึกถึง แต่ "ไทม์แมชชีน" ของโดเรม่อน ถ้ามีก็คงดี

แต่ตอนนี้ก็ผ่านมานานหลายเดือนแล้ว ก็สบายใจขึ้นแต่ความคิดก็ยังวนเวียนอยู่
นึกถึงแต่เรื่องเก่าๆ ที่อยู่ด้วยกัน นึกแต่ที่ดีต่อกัน อาจจะนึกถึงตอนทะเลาะกันบ้าง
เสียดายครับ แต่ก็น่ะ ในเมื่อ โดเรมอน ไม่มีจริง ก็ต้องบอกกับตัวเองบ่อยๆว่า มันจบแล้วๆ
เราควรจะทำอะไรให้ลืม ให้เวลากับเวลาบ้าง เวลามันจะทำให้เราลืมเอง (ผมปลอบใจตัวเองเสมอ)

แต่ผมก็ยังไม่ลืมสักที แฟนเก่าผมก็ยังโทรมา ไต่ถามสารทุกข์สุขดิบเรื่อยๆ
เธอยังเป็นห่วงผม เรื่องงานเรื่องจะย้ายที่อยู่ผม
เธอบอกว่าเธอยังรักผม แต่ที่รีบแต่งเพราะ อายุเยอะแล้วอายุมากกว่าผมแค่ 2-3 ปีเอง
และผมก็พูดไม่ดีกับเธอเธอเลยโกรธ แต่งงานกับฝรั่งประชดซะเลย
เธอเองก็เสียใจ และเสียดาย ที่พูดไม่ดีกับผม
ถึงแม้สถานะตอนนี้จะเปลี่ยนไปก็ ขอให้เธอเป็นเหมือนเพื่อน เหมือนแม่ ผมก็ยังดี
ผมก็รู้สึกดีขึ้นน่ะ จากที่มีทิฐิที่ไม่ดี โกรธเธอที่คอยเจ้ากี้เจ้าการ คาดคั้น บงการชีวิตผมมากเกินไป มากเกินกว่าแฟน
ทำตัวยิ่งกว่าแม่ผมเสียอีก

ประเด็นคือ ทำไมตอนนี้ผมไม่รู้สึกรักชอบใครเลย
ทั้งที่ มีสาวสวยๆมาชอบหลายคน (ก่อนหน้านี้โสดอยู่ หาตั้งนาน ไม่มีใครสนใจ ทีเราอกหักละมาจัง)
เวลานัดไปเจอสาว แต่ใจผมกลับคิดถึงแต่แฟนเก่า
ทำยังไงดี??? หรือว่าผมคงต้องให้เวลา กับตัวเอง ให้โสดนานกว่านี้อีกหน่อย
อย่าเพิ่งรีบมีแฟนใหม่ คบกันเป็นเพื่อนๆไปก่อนก็รู้จักกันไว้
เคยลองคบกับสาวคนใหม่แล้วแต่ก็ยังไม่ลืมแฟนเก่าสักที ผมไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน
แต่ก่อนจบก็คือจบ เลิกฟุ้งซ่านได้ภายใน 2-4 เดือน

ผมตอนนี้เหมือนคนที่รักคนยากครับ ทำยังไงให้เปิดใจได้ครับ
จำได้ว่าตอนโสดนานๆ เวลาจีบสาวจะรู้สึกกระชุ่มกระชวยกว่านี้
แต่ตอนนี้มันเศร้าหดหู่ยังไงไม่รู้