คือ ก็มีหลายๆคนบอกว่าเราปิดกั้นตัวเองจัง เข้าไม่ถึงเราบ้าง เพราะ เราไม่ค่อยพูดปัญหา ความทุกข์ในใจเรา ให้คนอื่นฟังสักเท่าไหร่ เราพูดแค่กับแม่ แต่ก็บอกไม่หมด เราเริ่มมีความลับเยอะขึ้น เริ่มไม่อยากให้ใครรุ้เรื่องของเรา แม้แต่เพื่อนสนิท เราก็ไม่พูดออกมา ว่าเรามีปัญหากับแฟน แล้วก็ห่างๆกัน
เราไม่โทรหาใครก่อนนอกจากแม่ พ่อเราเสียชีวิตแล้ว กับโทรหาคนอื่นๆ เมื่อเจอปัญหา พอคุยธุระเสร็จก็วาง นานๆทีถึงจะเม้ามอยกับเพื่อนสมัยเด็ก เราไว้ใจเค้าแค่นั้น เพื่อนมหาลัย ส่วนใหญ่แล้วเราเจอแต่คนดีๆหวังดีกับเรา เข้ามาในชีวิต ชวนกินข้าว ชวนไปเที่ยวบ้าง แรกๆเราไปด้วย ก็กิน เที่ยวกัน ยิ้มแย้ม ฟังเขาพูด พูดเรื่องเราบ้าง แต่เราบอกไม่หมด ไม่บอกต่อว่าพรุ่งนี้เราจะทำอะไร จะไปไหนไหม บางที เขาชวน เราก็บอกว่าไม่ว่าง ทั้งๆที่จริงเราว่างมาก  อาการนี้ มันทำให้เราเริ่มรู้สึกเหงาๆ เศร้าๆ ยังไงไม่รุ้ เรากลัว ว่าถ้าเราพูดออกไป เพื่อนจะเสียใจกับเราไหม เพราะบางทีเขาก้มีปัญหา เราก็จะแนะนำเพื่อนได้ ว่าควรทำยังไง แต่เราจะไม่เล่าให้เขาฟัง คือเราไว้ใจแค่เพื่อนสมัยเด็ก ที่เราจะเล่าทุกเรื่องให้เขาฟัง ไม่ไว้ใจแม้กระทั่งญาติ พี่น้องตัวเอง เราจะไม่ถามเรื่องของเค้า เขาถามเรื่องของเรา เราก็บอกไม่หมด บอกแค่สิ่งที่เราอยากบอก เช่น ถามว่า เรียนเปนยังไงบ้าง เราก็จะตอบก็ ดีค่ะ เรื่อยๆ ไม่มีปัญหาอะไร แต่จะไม่ถามเขาคืน ว่าสบายดีไหม ซื้อรถใหม่ไหม บ้านเปนยังไง คือไม่อยากรุ้อ่ะค่ะ

ช่วง ม ปลาย ก็มีคนจีบเราเยอะนะ แต่ไม่มีใครได้เป็นแฟนเรา อาจจะมีแค่คุยกันลับๆ เราไม่เปิดเผย ว่าเขาชอบเราอยู่ หรือเราเป็นอะไรกัน สักพัก เราก็จะถอยออกมา เริ่มไม่อยากคุย ถามคำตอบคำ จนเขาหายไป เราก็ไม่ตาม ไม่โทรหา เพราะปกติ ไม่ค่อยเมมเบอใคร เมมแค่เบอร์เพื่อนสนิท กับเพื่อนที่ทำรายงานด้วยกัน

ช่วงมหาลัยก็มีเข้ามา เราเลยลองคบ แต่พอคบสักพัก อาการอยากอยู่คนเดียว รู้สึกไม่ภูมิใจที่มีแฟนแบบนี้ ก็ถอยออกมาอีก คือเราจะไม่พูดคำว่าเลิกเลย ยอมรับว่าเหนแก่ตัว เราเป็นแบบนี้มาตลอด จนมาเจอแฟนปัจจุบัน ที่เราเปิดใจให้เขา แต่เขาก็ไม่เคยใส่ใจ ทำร้ายเรา นอกใจเราบ่อยๆ จนในที่สุดก็เหมือนเลิกกัน แต่ก็ยังไม่เด็ดขาด เขายังโทรมาบ้าง แต่เราไม่เคยโทรหาเขา ตอนนี้ก็มีเข้ามา แต่เราก็ยังปิดกั้นตัวเอง เชื่อป่ะ เขาถามว่าเรากินอะไรยัง เราตอบเขานะ แต่ไม่ถามเขาคืน ไม่สนใจอะไรในชีวิตเขาสักอย่าง นอกจากเขาจะพูดออกมาเอง คือมันเฉยๆอ่ะ ก็จะมีช่วงที่เราเปิดใจ คุยกับเขาก่อนบ้าง ถามใถ่ พอสักพัก เราก็จะเฉยๆ คุยก็ได้ ไม่คุยก็ได้ คือถ้าพวกจีบ แล้วคุยสักพัก ตื้อๆเรา แล้วลองหายไปดู เราก็ไม่ตามนะ จะมีบางช่วงที่เราเริ่มไว้ใจ สักพักอาการกลัวก็จะกลับมา ทำให้เราถอยออกมาอีก เริ่มไม่อยากรุ้อะไรในชีวิตเขา แล้วก็ไม่อยากให้เขามาวุ่นวายกับเรามาก คือถ้าจะจีบ ต้องตามเราเอง บางคนก็จะสุ้ไม่ไหว จีบคนใหม่ดีกว่า แล้วก็ชอบมาว่าเรา ว่าเราไม่เคยเปิดใจ  เราก็อยากรุ้เหมือนกัน ว่าทำไม เราไม่เหมือนคนอื่น ทำไม เราเปนแบบนี้

ตอนนี้ เรารู้สึกว่าเราแปลก เราเดินคนเดียว กินข้าวคนเดียวบ่อยๆ บางทีเราก็เศร้านะ แต่คิดอีกแง่ เปนเพราะเราไม่เปิดใจเอง คนพวกนั้นไม่ได้ผิดอะไรเลย เราไม่ให้แม้แต่โอกาส อย่างเพื่อนสมัยเรียนแอดเฟสบุคมา เราก็ไม่รับ เพราะคิดว่าไม่เคยคุยกัน ไม่อยากรุ้จัก เรามีเพื่อนที่เราคุยประจำอยู่แล้ว แต่ตอนที่แฟนคนแรก กับคนที่สองจีบ คือเขาจีบ จนเหมือนด่าเราเลย ว่า ถ้าเขาไม่คุยก่อน เราก็ไม่คิดจะคุยเลยใช่ไหม มันทำให้เราเปิดใจให้เขา แต่ก็ไม่เต็ม100อยู่ดี มีแค่เพื่อนสนิทที่รู้ว่า เราคบเขา คนภายนอกก็มองว่าเราโสด ก็ยังมีเข้ามาจีบ แต่เราก็อาการเดิม คือไม่ไว้ใจ ไม่มั่นใจที่จะบอกใครๆ จนถึงวันที่เลิก เราก็บอกแค่ห่างกัน ที่จริงเรา รักเขามาก แฟนคนที่สอง แม้ว่าเขาจะเลว จะร้ายกับเราแค่ไหน แต่เขาก็เปนเพียงคนเดียวที่ทำให้เรายิ้ม กับทำให้เราร้องไห้ได้ มีไม่กี่คนที่ทำเราร้องไห้ได้ มีครอบครัว เพื่อนสนิท แล้วก็เขา นอกนั้นเราเฉยๆ ไม่มองว่าเป็นคนเลยด้วยซ้ำ

รู้สึกว่าเรานิสัยไม่ดียังไงไม่รุ้ ทุกคนหวังดี อยากเป็นเพื่อนกับเรา เราก็ผลักเขาออก ไม่พูดอะไรมาก แต่ถ้าเขาอยากให้เราช่วยอะไร ถ้าเราช่วยได้ เราช่วยเพื่อนเสมอนะ แต่ไม่อยากให้เพื่อนช่วยเรา เวลามีปัญหา เราจะแก้เองก่อน ถ้าไม่ได้ก็ค่อยถามเพื่อน แต่ส่วนใหญ่เราจะบอกแม่ เรามีพี่ชาย แต่เราไม่มีเบอร์เขานะ แม่เพิ่งบอกว่าพี่เปลี่ยนเบอร์ ให้เราเมมไว้ มีไลน์พี่ชาย แต่ก็ไม่ค่อยคุย เราคุยกันนับครั้งได้ มีญาติอยุ่กทม หลายคน เราก็ไม่เคยไปหาเขา นอกจากเขาจะมาหาเรา พาไปกินข้าว เดินห้างบ้าง แต่เราก็ไม่ค่อยคุย จนญาติฝ่ายพ่อ น้อยใจ ที่เราไม่เคยไปหาเขาเลย ตั้งแต่มาเรียนกทม เขาอยากเลี้ยงเรา อยากให้เราไปอยู่ที่บ้านด้วย เขามีบ้านสองหลัง มีหลังนึงมีห้องว่าง เขาจัดให้เราแล้ว อยู่ไกล้มหาลัย แต่เราก็เลือกที่จะอยุ่หอ ไม่เคยโทรหาเขาเลย

สับสนอ่ะค่ะ อาการนี้ ทำอย่างไรดีคะ เรามีเพื่อนมากมาย ทุกคนอยากเปนเพื่อนกับเรา เขามีเบอร์เรา แต่เราไม่เคยแม้แต่จะเมมเบอเขา จะสุขจะทุกข์ จะไปเที่ยวไหน เขาก็โทรหาเรา
เสมอ แต่เราไม่ค่อยโทรหาเขา ไม่เคยโทรหาคนที่จีบ ถามว่าชอบเขาไหม ก็ ไม่ถึงขั้นชอบ แต่ก็ไม่ได้เกลียด แต่ไม่รู้จะคุยอะไร ตอนนี้เรากลัว ถ้าแม่ไม่อยู่แล้ว เราจะคุยกับใครได้แบบสนิทใจ เราไม่ไว้ใจใครเลย เรากลัวว่าเขาจะมองว่าเราอ่อนแอ รู้สึกไม่ชอบ เวลาเราพูดเรื่องครอบครัว แล้วสายตาที่มองมา เรารู้ว่าเขาห่วง แต่เราก็ไม่ชอบอยู่ดี

ต้องหาหมอไหมคะ อาการนี้ เรา กินข้าวคนเดียวบ่อยๆ ทำให้เราเบื่ออาหาร ผอมลงมาก รู้สึกกินอะไรก็ไม่อร่อย นอนหลับง่ายมาก ตื่นก็สาย วันหยุดเราจะตื่นช่วงบ่ายๆ เคยหาหมอ เราก็บอกหมอแค่ว่าเราเครียดเรื่องเรียน หมอก็ให้ยามา แต่ให้มาแค่ชุดเดียว เม็ดสีชมพู กินแล้วจะรู้สึกง่วงๆ เหนื่อยๆจนไม่คิดอะไรแล้วก็หลับไปเอง เราเข้าสังคมได้ตามปกตินะคะ แค่ไม่ให้ใครเต็ม 100 เช่น ถ้าเราทะเลาะกับแฟน เพื่อนที่มหาลัยถาม เป็นอะไร ดูซึมๆนะ เราก็จะบอกแค่ อ่อ ไม่ค่อยสบายอ่ะ แต่ถ้าเพื่อนสมัยเด็กถาม เราจะบอกหมด ว่าเรื่องมันเป็นงี้ๆนะ เขาทำแบบนั้นกะเรานะ เราจะร้องไห้กับเขาได้

อาการทั้งหมดที่เราเป็น เพื่อนใหม่เราคนหนึ่ง เขาบอกเราว่า อย่าเกร็งได้ไหม แบบว่ามีเพื่อนคนนึงชวนเราไปชะอำ เราก็ขับรถพาเพื่อนไปนะ ถามว่าเราสนิทกะเขาไหม เราก็ให้เขาไม่เตม100แต่เรารุ้ว่าเพื่อนให้เราเตม100 บอกเราทุกอย่าง กล้าร้องไห้กับเรา กล้าวางเงินหลายหมืนไว้ในรถเรา  ไว้ใจเรา ว่าเราจะไม่ขโมย ใช่ เราไม่เอายุ่แล้ว พาเราไปที่คอนโดเพื่อน ไปถึงเราก็นั่งโซฟา ไม่รื้อของ ไม่อะไร เพื่อนมีหนังสือ เราก็เปิดดูบางเล่ม
พอจะไปเที่ยวกัน เราก็ใช้เครื่องสำอางเรา จนเพื่อนถาม แกแปลกเนอะ ถ้าเปนเพื่อนคนอื่นมาห้องฉัน เนี้ย รื้อ เล่นทุกอย่างแล้ว เพราะเครื่องสำอางเพื่อนเยอะมาก แต่เราไม่กล้าไง แล้วก็ไม่อยากทำด้วย แต่เพื่อนรื้อของเราได้นะ เราไม่ถือ เคยพาเพื่อนมาห้อง เขาก็รื้อของๆเรา ถามอันนั้น อันนี้ คืออะไร เราก็บอก ไม่หวงเลย แต่เราจะไม่ทำแบบนี้กับเพื่อน กลัวเขาถือ บางชิ้นก็ราคาแพง เขาอาจะหวงก็ได้ แต่เพื่อนๆดีกับเราทุกคน มีแต่เราที่เหนแก่ตัว รุ้ทุกอย่างในชีวิตเพื่อน แต่ไม่อยากให้เพื่อนรุ้ เรื่องของเรา

  พอไปถึงก็กินเลี้ยงกัน ก็มีเหล้า เบียรกันตามปกติ  พักเป็นบ้าน มีสระว่ายน้ำอยุ่หน้าบ้าน ก็หรูอ่ะ เราไม่ได้ออกอะไรเลย เราเองก็นิสัยเงียบๆ แต่ไม่รุ้ทำไมเขาชวนเรา 55 เราไม่รุ้จักใครเลย รุ้จักแค่เพื่อนเรา แต่เพื่อนเราเปนเพื่อนกับกลุ่มนี้อยุ่แล้ว พวกนั้นเขาก็ดีนะ แกะกุ้ง แกะปูให้เรา ชวนคุย ถามชื่อเรา แต่เราจำชื่อพวกนั้นแทบไม่ได้ เลยไม่กล้าเรียกชื่อ พอเล่นเกม เล่นไพ่กัน ใครแพ้ ต้องกระโดดลงสระ อาการเราเริ่มออกละ เรากลัวแพ้ เราเล่นอยุ่สองเกม ก็ขอตัวไปนอน เพื่อนๆก็แซวๆ ว่าอย่าเกร็งดิ มาสนุกกันนะ แต่เราก็ไม่อ่ะ แล้วก็อาบน้ำนอนเลย  เริ่มไม่มีความสุข สงสารเพื่อน บางทีเราทำเย็นชาใส แต่ในใจเราไม่เคยเกลียดใครนะ ถึงแม้จะเลิกกับแฟน หรือเลิกคุยกับคนที่เคยชอบเรา เราไม่เคยเกลียดเขา แต่มันเปนความรุสึกเฉยๆ

ลูกพี่ลูกน้องเราที่เป็นพยาบาล เขาเคยคุยกับแม่ เขาบอกว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า ใช่ เราเศร้าจริง แต่เราไม่เคยคิดจะฆ่าตัวตาย หรืออยากหายไป เราแค่รู้สึกไม่ไว้ใจเฉยๆ คือเรามีกำแพงในใจ ที่เราก็อยากรุเหมือนกัน ว่าวันไหน เราจะกล้าเป็นตัวของตัวเอง ว่าเราชอบกินกุ้งนะ เราแกะได้ เราแกะปูได้ แต่เราต้องทำเปนเฉยๆ ถ้าอยู่กับเพื่อนสมัยเดก เราจะเปนอีกคน เราไว้ใจเขาไง แต่กับคนอื่น เราไม่รุ้จะเปิดใจยังไง เราปิดกั้นตัวเอง เราคิดว่าเราโชคดีหลายอย่าง แต่เราก็ไม่ให้โอกาสเขาเลย ทั้งๆเขาก็ทุ่มเทให้เรา งานเขาก็เยอะ แต่ก็ยังอยากคุย แต่เราก้หาเรื่องวาง ไลน์เราก็กดปิดเสียงไว้ ข้ามวันค่อยตอบก็มี กดทิ้งไปโดยไม่อ่านก็มี

ทำอย่างไรดีคะ ถ้าหาหมอ เราต้องบอกยังไง เราก็ไม่ไว้ใจหมออีก 555 เรากลัว เราคิดว่า เราจะรักษาเองก่อน แต่เรากลัวตัวเองจะเสียใจอีก มันเหมือนเราดีแสนดีกับบางคน แต่กับคนที่เขาดีกับเรา ทำไม เราต้องผลักเขาออก ไม่ตอบสนองอะไรเลย ถ้าโทรหาเรา แล้วบังเอิญเราไม่ได้ยิน แล้วไม่ได้รับ หนึ่งสาย เราจะไม่โทรกลับ ถ้าเกิน ห้าสายเราจะโทรกลับไป ว่ามีอะไรรึป่าว
แล้วเพื่อนมหาลัย ที่เราเรียน จะแบ่งกัน เปนสองกลุ่ม แล้วสองกลุ่มนี้เขาไม่ถูกชะตากัน แบบต่อหน้าก็พูดดีกัน แต่ลับหลังก็นินทากันกระจาย แล้วเรานิสัยกลางๆไง ไม่ได้รักทั้งสองกลุ่ม ก็เปนเพื่อนกัน แต่เราไม่นินทา แบบถ้าพูดถึงอีกกลุ่ม เราก็จะพูดกลางๆ บอกไม่หมด ไม่อยากให้ใครดูเลว แล้วเราก็ไม่รุ้จะนินเอามันไปเพื่ออะไร ถ้าเขาได้ยินคงไม่มีใครชอบ แต่เรารุ้ ว่าสองกลุ่มนี้ นินทาเรา แต่เราเฉยๆนะ เราไม่ได้เกลียดเขา ขอแค่อย่าทำเราเดือดร้อนก็พอ

นิสัยอย่างเราเนี้ย ต้องหาหมอไหม เหมือนย้ำคิดย้ำทำเนอะ แต่เราขี้ลืมมากเลยนะ จำชื่อเพื่อนบางคนไม่ได้ด้วยซ้ำ หรือเราจะเปนแบบเดิม วันหนึ่งเราคงเปิดใจได้เอง อยุ่ไปแบบนี้ ใครทนได้ก็ทน ใครอยากไปจากเรา ก็ไป แล้วเราจะไม่ตาม คือ ส่วนใหญ่ถ้าเราไม่ชอบจริงๆ หรือรักจริงๆ คนพวกนั้นจะเปนเหมือนตั๋วเที่ยวเดียวในชีวิตเรา ถ้าเลือกที่จะไปจากเรา แล้ววันนึงจะกลับมา เราจะหนี ไม่คุยด้วย แต่เรายิ้มให้นะ เหมือนคนเดินผ่านกันททั่วไป เราจะถือว่าเราให้เขาได้แค่นั้น ถ้าอยากเปนมากกว่านั้น เราให้ไม่ได้ เราให้ได้แค่คนรุ้จัก ไม่มีผลประโยชน์อะไรที่เราจะคุย ถึงจะตายจากกันไป เราก็ไม่เสียใจ ไม่รุ้ทำไม เราคงไม่ได้รักเขา เราว่า เราดีกับหมา ร้องไห้กับห มา  มากกว่า จะทำดีกับบางคนที่เขาดีกับเราซะอีก
แต่ถ้าเรารัก เราชอบ แม้เขาจะเดินจากเราไป วันนึงกลับมา เราก็ยังยิ้ม ยังคุย ยังอยากรุ้เรื่องเขา