10 เมษายน 2553

วันนั้นตอนเย็นผมอยู่ ถ.ราชดำเนิน จริงๆแล้วผู้ชุมนุมเสื้อแดงแบ่งเป็นสองส่วน อยู่สี่แยกราชประสงค์ กับ ถ.ราชดำเนิน

ก่อนหน้านั้นตอนบ่าย ทหารก็มาตรึงกำลังอยู่ ถ.ตะนาว (สี่แยกคอกวัว)  ถ.ดินสอ(หน้า รร.สตรีวิทย์) มีการปะทะกันประปรายแต่น่าจะยังไม่มีคนตาย

พอมีข่าวการปะทะ เสื้อแดงมาพรึ่บ กระจายเต็มถนน และจะกระจุกตัวเผชิญหน้ากับทหาร คอยกัน+ดันไม่ให้ทหารเข้ายึดพื้นที่ ถ.ราชดำเนิน

ยังเห็น ฮ.บินโฉบไปมา โยนแก๊สน้ำตาลงมาเป็นสาย แต่ก็ไม่มีผลอะไร กลับทำให้ผู้ชุมนุมฮึกเหิมมากขึ้น

ทหารก็พยายามจะรุกเข้ายึดพื้นที่ ถ.ราชดำเนิน หลายๆครั้ง ก็เจอผู้ชุมนุมดันกลับ แต่ก็มีผู้บาดเจ็บเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

จนตอนเย็นประมาณ 18.00 น. ได้ยิน จาตุรนย์ ฉายแสง พูดออกวิทยุเตือนว่า

ค่ำแล้วขอร้องให้ทหารหยุด เพราะกลัวว่าจะเกิดความรุนแรงบานปลายจนควบคุมไม่ได้

ไม่มีประเทศไหนในโลกสลายการชุมนุมตอนมืด

ถ้ามีผู้เสียชีวิต รัฐบาลต้องรับผิดชอบ


แต่ รัฐบาลก็ไม่ได้นำพา พยายามจะสลายการชุมนุมต่อไปจนมีผู้เสียชีวิต

ผมขอถามตรงนี้ว่า

-ทำไมจึงมีการสลายการชุมนุมตอนกลางคืน

-ทำไมทหารเลือก ถ.ตะนาว (สี่แยกคอกวัว) และ ถ.ดินสอ(หน้า รร.สตรีวิทย์) เป็นจุดทำการ

ทั้งสองถนนมีความกว้างเพียง 10-12 เมตร ทหารมีเป็นพันก็ตั้งแถวปะทะได้แค่ไม่เกิน 20 คน

โดยเฉพาะ ถ.ตะนาว อยู่ใกล้ ถ.ข้าวสาร พวกฝรั่งเยอะมาก ถ้ามีฝรั่งแถวข้าวสารตายอีกละงามไส้เลย

ดันกันที่ถนนแคบๆอย่างนั้น มันไม่ไปไหนหรอก