สัปดาห์ก่อนผมได้มีโอกาสไปเยือนประเทศมาเลเซียเป็นครั้งแรก ครานี้ไปห้าวันต่อเนื่อง ...
ไปกับกลุ่มเพื่อนกลุ่มเล็กๆ เดินทางไปกันเอง ด้วยแนวคิด “เดินเรื่อยๆเหนื่อยก็พัก”
เพื่อซึมซับบรรยากาศดินแดนแห่งนี้ให้เต็มที่


มาเข้าเรื่องกัน ... ณ ค่ำคืนหนึ่งในกรุงกัวลาลัมเปอร์

คณะเราได้มีโอกาสไปนั่งกินข้าวและจิบน้ำหวานชิวๆที่ ถนนจรัญอลอ (jalan-alor)
ซึ่งเป็นถนนขึ้นชื่อว่าเป็นถนนสายอาหารชื่อดังของเมืองกัวลาลัมเปอร์

ราวห้าทุ่มเศษ ... หลังจากที่อิ่มเอมกับอาหารมื้อใหญ่เป็นที่เรียบร้อย
เราก็ออกเดินทางมุ่งหน้าไปทีสถานีรถไฟที่ใกล้ที่สุดเพื่อเดินทางกลับที่พัก
ซื้อตั๋ว เดินขึ้นไปรอรถไฟ ...

ตัวเลขแสดงเวลาบนจออิเลคทรอนิคส์บอกเราว่าอีกไม่กี่นาทีรถไฟขบวนถัดมากำลังจะมาถึง

แต่ระหว่างที่เรากำลังรอรถไฟ ... มีขบวนรถไฟอื่นวิ่งสวนมาเทียบที่ชานชาลาฝั่งตรงข้าม ...


เอ๊ะ!!! ... ผมตะโกนโหวกเหวกเรียกให้เพื่อนๆดูในสิ่งที่ผมเห็น!!!








Amazing Thailand !!!


ภาพที่เห็นคือ รถไฟโมโนเรลที่ทำลวดลายภายนอกเป็นการโฆษณาประเทศไทย Amazing Thailand !!!



มันต้องอย่างนี้สิครับพี่ ททท.!!!



ผมเชื่ออย่างสุดใจว่า ทรัพยากรด้านการท่องเที่ยวของประเทศไทยไม่แพ้ชาติใดในโลก
อีกทั้งอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวสร้างเม็ดเงินให้กับประเทศได้มากมายในแต่ละปี
แถมเม็ดเงินจากอุตสาหกรรมนี้จะเข้ามาอย่างต่อเนื่องและอย่างยั่งยืน ถ้าเราจัดการกับมันได้อย่างเหมาะสม
แน่นอนว่า ... การเขาจะมาเที่ยวบ้านเราเมืองเราหรือไม่นั้น ต้องขึ้นกับหลายเหตุปัจจัย
เช่น คำถามที่เราต้องตอบให้ได้  

ทำอย่างไรให้โลกรู้จักเรา?
รู้จักแล้ว ... ทำอย่างไรให้เขาอยากมาเที่ยว?
มาเที่ยวแล้ว .... ทำอย่างไรให้เขามาเที่ยวแล้วประทับใจ?
เมื่อประทับใจแล้ว ...  ทำอย่างไรให้เขามาแล้วอยากมาอีกและอยากบอกต่อ?


ถึงแม้ว่ารถไฟขบวนนี้ จะเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งของการโฆษณาประชาสัมพันธ์ให้ “โลก” รู้จักเรามากยิ่งขึ้น
แต่ผมเชื่อว่า ... อย่างน้อยๆ ก็มีผู้คนในมาเลเซียเห็นรถขบวนนี้หลายพันคนต่อวัน


ผมรู้สึกดีใจ ... ที่ได้เห็นการโฆษณาของการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย(ททท.) ในต่างประเทศ

บอกได้เลยว่า ... เยี่ยมครับ!!! จัดไปอย่างต่อเนื่องเลยครับพี่ ททท.!!!


…[^_^]…