เราคงได้ยินหลายๆคู่ที่พอเลิกกันแล้ว ด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ถ้ามีฝ่ายใดฝ่ายนึงที่ยังไม่หมดใจ ก็จะมีการตามตื้อ หาวิธีดิ้นรนให้ได้เขากลับมาเกิดขึ้น ผมก็เป็นคนนึงที่เคยทำแบบนั้น จนลืมไปว่าจริงๆแล้วความรักคืออะไร สำหรับบางคนความรักคือการครอบครอง (มันก็เป็นธรรมดา), บางคนความรักคือการให้ ให้แม้ว่าตัวเองจะต้องทนทุกข์ทรมานแสนสาหัส (พระเอกเหลือเกิ๊น แต่ผมว่าก็มีหลายคนที่คิดแบบนี้), บางคนความรักคือการทำอย่างไรก็ได้ให้เขามีความสุข, บางคนความรักคือการได้บอกกับคนที่เรารักว่า "ผมรักคุณนะ" "หนูรักพี่นะ" แค่นั้น that's it หรืออื่นๆ (คิดไม่ออก) สำหรับผมแล้วมันอาจจะเป็นหลายๆอย่างปนๆกัน อย่างไรก็ตามครับ ก็อยากให้ผู้อ่านช่วยกันคิดดูว่าการที่เราไปตามตื้อ ดิ้นรนทำทุกอย่างเพื่อยื้อคนที่เขาหมดรักเราแล้วคืนมาเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้วจริงหรือ
    ในตอนนั้นผมก็ตามตื้อแฟนเก่าผมครับ (เราจบกันด้วยเรื่องของทิฎฐิ ต่างคนต่างคิดว่าตัวเองถูกอะไรประมาณนั้น จะเรียกว่าเข้ากันไม่ได้ก็อาจจะพอได้อยู่ครับ) พอดีเรามีโอกาสได้เจอกันบ่อยๆอยู่แล้ว เพราะทำงานในสถานที่ติดๆกัน ผมก็จะคอยถาม คอยเข้าหา คอยทำดีให้เหมือนอย่างที่ผมเคยทำให้มาตลอด (ยอมรับว่าทำมากกว่าเดิมนิดนึงครับ ก็เพราะอยากได้เขาคืนมาแหล่ะนะ จากที่เคยทำดีลับหลังบ้าง ก็เอาขึ้นมาบอกให้เขารู้หมดอะไรประมาณนั้น) แต่อย่างที่ว่าแหล่ะครับ เมื่อคนมันหมดใจ อะไรดีดีที่เราทำให้ เขาก็สามารถมองมันในแง่ร้ายได้หมด โดนด่าจนไม่เหลือศักดิ์ศรีก็มี (มันก็คงเป็นเรื่องธรรมดา) แต่ตอนนั้นผมก็คิดว่า “เอาวะ เรารักเขา เราก็ต้องทนได้” เลยทำต่อไป จนมาถึงจุดๆนึง ผมก็หันกลับมามองสิ่งที่ผมทำใหม่ ก็พบว่าการที่ผมไปทำอะไรอย่างนั้นมันทำให้เขาอึดอัด และไม่มีความสุข จุดนี้แหล่ะครับมันเป็นจุดที่ผมถามตัวเองว่า “ผมรักเขาจริงๆหรือ” และผมก็พบว่าถ้าการที่ผมห่างจากเขา ปล่อยเขาไป มันทำให้เขามีความสุขมากกว่า มันก็หมายความว่าผมก็ได้บอกกับเขาอ้อมๆแล้วว่า “ผมรักคุณนะ” เช่นกัน มันเป็นการให้อิสระกับเขา แม้ว่าตัวเองจะต้องทนทุกข์ทรมานแสนสาหัสเช่นกัน มันเป็นการทำอย่างไรก็ได้ให้เขามีความสุขเช่นกัน
    ครับ... อันนี้ก็เป็นประสบการณ์ส่วนตัวครับ เลยเปิดประเด็นมาเพื่อให้ผู้อ่านได้ถกเถียงกัน จริงๆก็แอบคาดหวังว่าจะให้ผุ้อ่านบางคนที่มีประสบการณ์เหมือนผมได้เปลี่ยนมุมมองและทำให้ผู้อ่านมีความสุขกับการให้มากขึ้นนะครับ