[Y] รัก/ที่สุด/ของหัวใจ บทที่ 4 เกิดความรักขึ้นมาไม่รู้ตัว ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว

กระทู้สนทนา
บทที่ 1   http://ppantip.com/topic/30317365   บทที่ 2   http://ppantip.com/topic/30325483  บทที่ 3 http://ppantip.com/topic/30329905

บทที่ 4


เกิดความรักขึ้นมาไม่รู้ตัว ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว



(ตัวเอียง = อดีต  ตัวปกติ = ปัจจุบัน นะครับ)

“สวัสดีครับ” โอมรับโทรศัพท์ที่กำลังดังขึ้น
“สวัสดีครับน้องโอม เป็นไงบ้างครับ สบายดีป่ะครับ คิดถึงจังเลย” เสียงหนึ่งตอบมา
“ขอโทษนะครับ นี่ผมกำลังคุยกับใครเหรอครับ” โอมถามเสียงลึกลับนั้น
“ดูซิเห็นกันไม่กี่วันก็ลืมกันแล้ว ท่าจะหลายใจชัวร์เลย ก็พี่บอมที่เราได้เจอกันวันนั้นไงครับ ทำเป็นลืมคนหน้าตาดีอย่างพี่ไปได้” บอมเริ่มหยอดอีกครั้ง
“ครับ ผมขอโทษจริงๆครับ ผมจำไม่ได้จริงๆครับ พี่มีธุระอะไรป่ะครับ คือโอมมีงานต้องทำอ่ะครับ” โอมบอกบอมอย่างรำคาญ
“อะไรกัน คุยกันแป๊บเดียวเองจะรีบวางแล้วเหรอ” บอมถามอย่างน้อยใจ
“ผมต้องขอโทษจริงๆครับ ผมมีงานเยอะจริงๆครับพี่” โอมบอก
“งั้นแค่นี้ละกัน ถ้าคนอื่นโทรมารับด้วยล่ะ อย่าลืมทำตามที่พี่เค้าบอกด้วยนะ”  บอมพูดแล้วกดวางไป
จากนั้นอีกไม่นานก็มีเบอร์โทรอีกสายหนึ่งเข้ามาก็เป็นต้นบ้าง คนอื่นบ้าง จนทำให้โอมไม่มีเวลาทำงานอะไรเลย มัวแต่คอยรับโทรศัพท์ และต้องคอยพูดปัดๆไปอย่างหัวเสีย จากนั้นก็มีเบอร์แปลกๆเข้ามาอีกเบอร์ โอมรีบรับอย่างหัวเสีย
“คือผมต้องทำงานเอาไว้คุยกันวันหลังได้มั้ยครับ งานผมยังไม่เสร็จเลยครับจะส่งอีกไม่กี่วันแล้วครับ ผมขอเถอะนะครับพี่ คิดว่าทำบุญก็แล้วกันนะครับ” โอมพูดแบบไม่รอเสียงนั้นขึ้นก่อน เพราะคงคิดว่าเป็นกลุ่มเดียวกัน
“เออ คือพวกพี่รบกวนน้องขนาดนั้นเลยเหรอครับ งั้นพี่ก็ขอโทษด้วยจริงๆนะครับ ไม่นึกเลยว่าจะเป็นถึงขนาดนี้” เสียงนั้นตอบมา
“แล้วนี่ใครอีกอ่ะครับ” โอมถามอย่างห้วนๆ
“อ๋อ พี่ชื่อพี่บาสครับ คนที่เอาเบอร์น้องไปไงครับ พี่ต้องขอโทษจริงๆนะครับ” บาสบอกโอมอย่างรู้สึกผิด
“พวกน้องคงจะเกลียดพวกเกย์ๆอย่างพวกพี่นะครับ พวกพี่มันก็วอนหาเรื่อง เกย์ไม่ยอมอยู่ส่วนเกย์มายุ่งกับพวกผู้ชายอย่างน้องๆอีก ขอโทษจริงๆนะครับ” บาสเริ่มสาธยายแล้วทำเสียงเศร้าๆเหมือนคนเริ่มร้องไห้
“ไม่ไม่เป็นไรครับ ผมไม่เคยรังเกียจใครเลยนะครับ พี่อย่าคิดมากนะครับ พี่ครับ อย่าเงียบสิครับ ผมไม่เคยรังเกียจพวกพี่เลยนะครับ” โอมย้ำหาบาส และเริ่มใจคอไม่ค่อยดี
“มันก็สมควรอยู่หรอกนะ อยู่ดีไม่ว่าดีชอบวอนหาเรื่อง ถ้าน้องจะเกลียดก็ขอให้เกลียดที่พี่คนเดียวเถอะนะครับ อย่าไปเกลียดคนอื่นเลยนะครับ เพราะพี่เป็นคนก่อเรื่องเอง วันหลังถ้ามีใครโทรมาก็ไม่ต้องรับก็ได้นะครับ พี่ก็พูดไปอย่างนั้นล่ะครับ” บาสพูดแล้วถอนหายใจเป็นระยะๆ โอมตอนนี้เริ่มรู้สึกผิดมากขึ้น
“พี่ครับ ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นสักหน่อย พี่ครับ” แต่บาสก็วางไปแล้ว ทำให้โอมเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดี และคิดกังวลอยู่ทั้งคืน เราไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นสักหน่อย เราจะโทรไปขอโทษเค้าดีมั้ยนะ ว่าแล้วโอมก็โทรไปขอโทษบาสแต่ก็โทรไม่ติด ทำให้โอมกังวลอยู่ทั้งคืน
พอรุ่งเช้าโอมก็ได้ไปตามหาบาสเพื่อที่จะไปเคลียร์เรื่องเมื่อคืน โอมตามหาอย่างกระวนกระวายใจ จนเจอบาสโอมจึงรีบเข้าไปหา
“พี่ครับ ผมไม่ได้คิดที่จะรังเกียจอะไรพี่เลยนะครับ ถ้าผมทำให้พี่คิดมากก็ขอโทษด้วยก็แล้วกันนะครับ” โอมเข้าไปบอกบาส บาสก็ยิ้มให้โอม
“ไม่เป็นไรหรอกครับ อย่าคิดมากเลยนะครับ พี่ก็พูดไปงั้นๆล่ะครับ สบายใจขึ้นแล้วนะครับ” บาสพูด
“ครับ ขอบคุณนะครับที่เข้าใจผม” โอมพูดขอบคุณบาส
“ครับผม” บาสบอก
“งั้นผมไปก่อนนะครับ” โอมขอตัวออกไป
พอถึงตอนกินอาหารกลางวัน โอมก็ได้ลงไปกินข้าวคนเดียว บาสเห็นจึงรีบตามไป พอไปถึงร้านขายอาหาร หลังจากที่โอมสั่งอาหารเสร็จกำลังจะจ่ายเงิน บาสก็แทรกขึ้นมา
“สิบห้าบาทจ้า” คนขายอาหารบอกโอม โอมกำลังควักกระเป๋าเอาเงินมาจ่าย บาสก็แทรกขึ้นมา
“เอาเหมือนคนนี้ครับ จ่ายเงินสองจานเลยครับ” บาสจ่ายเงินแล้วส่งสัญญาณให้โอม โอมรอบาสซื้อเสร็จเพื่อที่จะเอาเงินมาให้
“พี่ครับ ผมเอาเงินมาคืนให้พี่ครับ” โอมบอกบาส
“ไม่ต้องครับ พี่เลี้ยงเองถือว่าเป็นค่าเสียเวลาเมื่อคืนก็แล้วกัน” บาสบอกแล้วยิ้มให้โอม
“ไม่ได้นะครับ โอมบอกแล้วไงว่าโอมไม่ได้คิดอะไรหรอกครับ” โอมบอกบาส
“เอาน่า ถือว่าพี่เลี้ยงก็แล้วกันนะ ถ้าคืนเงินให้พี่อีกแสดงว่ารังเกียจพี่ โอเคป่ะ”  บาสยื่นข้อเสนอ
“ก็ได้ครับ ขอบคุณนะครับ” โอมจำใจรับคำ และยกมือไหว้ขอบคุณ
“โหย ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกครับ เราคนกันเองอยู่แล้วครับ” บาสพูดแล้วยิ้มให้โอม
“อืม แล้วมากินข้าวคนเดียวแบบนี้เหรอ เพื่อนๆไปไหนกันหมดล่ะ” บาสถามโอมอย่างสงสัย
“อ๋อ เค้ากินกันหมดแล้วครับ โอมไม่ค่อยมีเพื่อนหรอกครับ” โอมพูดแล้วทำหน้าตาหงอยๆ
“ทำไมล่ะ เรามีอะไรไม่ดีเหรอเค้าถึงไม่อยากคบอ่ะ” บาสถามอย่างสงสัย
“ไม่รู้ครับ ผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน” โอมบอกบาส
“เหรอครับ” บาสพูด โอมก็มองบาสอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะทักกลับไป
“พี่เป็นนักกีฬารักบี้เหรอครับ” จู่ๆ โอมก็ถามบาส
“ใช่ครับ พี่เป็นมือหนึ่งเลยนะครับ” บาสเริ่มอวด
“ถึงว่าล่ะทำไมตัวใหญ่แบบนี้” โอมพูดแล้วมองไปที่ต้นแขนของบาส
“แล้วเราล่ะ เป็นนักตะกร้อใช่ป่ะ” บาสถามโอมบ้าง
“ครับ โอมเป็นนักตะกร้อ” โอมบอกบาส
“เล่นตำแหน่งไหนเหรอ” บาสถามอย่างสนใจ
“มือฟาดครับ” โอมบอก
“อ๋อเหรอครับ วันหลังพี่ต้องไปดูโอมเล่นบ้างแล้วล่ะ” บาสพูดแล้วส่งสายตาให้โอม
“ได้เลยครับ” โอมพูดแล้วยิ้มให้บาส
หลังจากกินข้าวเสร็จ โอมก็ได้ขอแยกย้ายไปเรียนก่อน และบาสก็ได้ไปสมทบกับเพื่อนๆ ที่แยกตัวออกไปอีกพวกหนึ่ง
“เป็นไงบ้างวะแก น่ารักป่ะ” บอมถามอย่างสนใจ
“น่ารักโคตร ใสซื่อ บริสุทธิ์ มันน่า...นัก” บาสทำหน้าอย่างหื่นกระหาย
“เฮ้ยๆ เบาๆหน่อยแกนี่นะ แล้วน้องเค้ามีท่าทีจะชอบแกบ้างป่ะวะ” ต้นถามอย่างสนใจ
“ไม่รู้ว่ะ แต่ยังไงเด็กคนนี้ต้องเป็นของฉันให้ได้ คอยดูสิ” บาสพูด
“ทีตอนแรกทำเป็นเอาเบอร์ให้ฉัน สุดท้ายแกก็งาบไปกินเองตลอดเลยนะ” บูพูดอย่างน้อยใจ
“ช่วยไม่ได้ เค้าไม่สนแกเอง” บาสพูดอย่างไม่สนใจ
“เย็นนี้ไปแอบดูน้องเค้าซ้อมตะกร้อดีมั้ย อยากเห็นลีลาการฟาดของน้องเค้าว่ะ” บาสเสนอให้เพื่อนๆ
“เออๆ ก็ดีนะ” ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน

หลังจากเลิกเรียนแล้ว ทั้งสามคนก็ไปแอบดูโอมเล่นตระกร้อที่โรงยิม ทั้งสามถึงกับตะลึงเมื่อเห็นเด็กชายน่ารักๆ ที่ดูเหมือนจะบอบบางคนหนึ่งโชว์ลีลาการฟาดตระกร้อได้อย่างหนักหน่วงเต็มแรง ทำให้อีกฝ่ายหนึ่งไม่สามารถรับลูกที่ฟาดได้เลย จากนั้นก็เล่นไปเรื่อยๆ จนคนในทีมเดียวกันเกิดทะเลาะกันขึ้นมา
“เฮ้ย เล่นภาษาอะไรวะ แมร่งเสิร์ฟแค่นี้ยังไม่ผ่านเลย” คนในทีมอีกคนว่าให้คนเสิร์ฟ
“อ้าว ก็กูยังไม่ค่อยรู้จังหวะนี่วะ ลองมาเสิร์ฟแทนกูมั้ยล่ะ ไอ้เชี่ย” คนเสิร์ฟสวนกลับ
“มีปัญหาอะไรกับกูว่ามาเลย จะเอาไงฮะ” คนเดิมเริ่มท้าแล้วเข้าใกล้หากัน
“พี่ครับ ผมว่าค่อยๆคุยกันดีกว่านะครับ ยังไงเราก็ทีมเดียวกันนะครับ” โอมเริ่มเข้ามาเคลียร์ปัญหา
“ทีมเดียวกันเหรอ กูไม่เคยคิดว่าอยู่ทีมเดียวกับกูหรอกโว้ย ไอ้เกย์น่าโง่ ทำไมกูต้องมาอยู่ทีมเดียวกับก็ไม่รู้ เซ็งว่ะ” คนที่ท้าตีต่อว่าให้โอม ซึ่งตอนนี้โอมก็กลายเป็นที่ระบายอารมณ์ไปเรียบร้อยแล้ว
“พี่จะว่าอะไรให้ผมผมไม่สนใจหรอกครับ อย่างน้อยพวกพี่ก็เป็นเพื่อนกัน น่าจะคุยกันดีๆนะครับ” โอมบอกทั้งสองคนนั้น ซึ่งไม่อยากมีปัญหากันในทีม เลยไม่อยากที่จะต่อปากต่อคำ
“อย่าเจือก อย่าทำตัวเป็นฮีโร่หน่อยเลย กูเห็นแล้วโคตรรำคาญตาเลยว่ะ จะไปไหนก็ไปป่ะ” คนเสิร์ฟเริ่มว่าให้โอมอีกครั้ง
“คำก็เกย์ สองคำก็เกย์ คำนี้มันหนักส่วนไหนของพวกน้องๆเหรอครับ” บาสเดินเข้ามาถามพร้อมกับพรรคพวกอีกสองคน ทำให้สองคนนั้นถึงกับซีดขึ้นมา เพราะในโรงเรียนเป็นโรงเรียนชายล้วน และพรรคพวกของบาสก็มีกิติศัพท์กว้างขวาง มีอำนาจพอในโรงเรียนนี้เช่นกัน ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่เป็นผู้ชายจริงๆ แต่สามารถต่อสู้กับพวกผู้ชายได้ไม่ต่างกันเลย กลับแข็งแรงกว่าด้วยซ้ำ เพราะมีพละกำลังที่แข็งแรงกว่ามาก
“คือ คือ ผะผมไม่ได้ตั้งใจจะว่าน้องเค้านะครับ” คนเสิร์ฟพูด
“แล้วนายล่ะ พ่อรูปหล่อ” บาสถามคนที่ท้าตีต่อ
“ผะ ผมก็ไม่ได้ตั้งใจเหมือนกันครับ” คนนั้นตอบ
“เหรอครับ ช่างเป็นคำแก้ตัวที่ฟังขึ้นซะเหลือเกิน น้องก็รู้ดีนะครับ สิ่งที่พี่เกลียดมากที่สุดคืออะไร คือการที่มาเห็นคนที่อยู่ร่วมสถาบันเดียวกันมาต่อว่ากันเอง แบบไม่ให้เกียรติกันแบบนี้” บาสพูดและเน้นคำสุดท้าย
“พี่ครับ อย่ามีเรื่องมีราวกันเลยนะครับ” โอมขอร้องบาส แต่บาสไม่สนใจ
“เมื่อทำผิดแล้วต้องทำยังไง” บาสถามสองคนนั้นอย่างนิ่งๆ
“ขอโทษครับ” สองคนพูดพร้อมกัน แล้วยกมือไหว้บาส
“มาขอโทษพี่ทำไม เมื่อกี้ว่าให้ใครล่ะ” บาสพูด สองคนนั้นหันหน้าเข้าหากัน แล้วส่งสายตาเกี่ยงกันว่าใครจะพูดก่อน อึกอักอยู่นาน
“เฮ้ยเร็วๆสิวะ เป็นผู้ชายภาษาอะไรชักช้าอยู่ได้” บาสพูดขู่ ทั้งสองคนตกใจ
“ขะขอโทษครับ” ทั้งสองคนพูดพร้อมกันแล้วมาที่โอม
“ไม่แมนเลยว่ะ เอาใหม่” บาสพูด
“ขอโทษครับ” ทั้งสองคนมีเสียงที่หนักแน่นขึ้น
“ต้องอย่างนี้สิวะ เออแล้วเรื่องของนายสองคนล่ะ ว่าไงจะจบวันนี้มั้ย หรือว่าจะยังไม่จบ” บาสถาม ทั้งสองคนยังอึกอักอยู่
“ว่าไง จะจบวันนี้มั้ย ถ้าไม่จบให้พี่นัดเคลียร์นอกสถานที่ให้เอามั้ย เอาที่ไหนบอกมาเลยแต่อย่าเป็นในโรงเรียนละกัน” บาสถาม ทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างกลัวๆ
“จบวันนี้ครับ เราไม่ทะเลาะกันแล้วครับ” คนเสิร์ฟพูดอย่างประหม่า
“ว้า ทำไมจบเร็วจัง เดี๋ยวมันไม่เคลียร์จะมีปัญหาอีกนะ ป๊อดว่ะ เสียแรงที่เกิดเป็นผู้ชาย ขนาดเราๆเป็นเกย์ยังไม่กลัวเลยเนอะ” บาสพูดแล้วหันหน้ามาคุยกับพรรคพวกที่ทำท่าเห็นด้วยอย่างยิ่ง
“คือเรื่องของพวกผมมันไม่ใช่ปัญหาใหญ่โตอะไรครับ เราคุยตกลงกันได้ครับ เราคงไม่เสียเวลาไปทำเรื่องแบบนั้นหรอกครับ” คนที่ท้าตีพูด
“เออ คิดได้แบบนี้ก็ดีแล้ว เรียนที่เดียวกันรักกันให้มากๆล่ะ อย่าให้ได้ยินว่าทะเลาะกันอีกล่ะ” บาสพูด
“ครับ” สองคนนั้นตอบพร้อมกัน จากนั้นพวกบาสก็เดินออกไป
หลังจากนั้นทั้งสามคนจึงเลิกซ้อมกันแล้วเตรียมตัวกลับบ้าน โอมก็เดินออกมาจากโรงยิมแล้วเดินผ่านสนามเห็นพวกของบาสเล่นรักบี้กันอย่างสนุกสนานร่วมกับพวกผู้ชายในกลุ่มนั้นอย่างกลมกลืนกันดี โดยไม่มีปัญหาอะไร ทำไมตัวเองไม่เป็นแบบนี้บ้างน้อ จะออกจากทีมก็ไม่ได้ เพราะกลัวจะถูกตัดทุนการศึกษา เลยจำต้องยอมให้พวกนั้นดูถูกเหยียดหยาม หรือเป็นที่ระบายอารมณ์โดยไม่รู้ตัว สายตาของโอมยังมองที่กลุ่มของบาส ถ้าเราเข้มแข็งได้สักครึ่งหนึ่งของพวกเค้าก็ดีนะ
“เมื่อไหร่เราจะได้เป็นอย่างพวกพี่ๆเค้านะ” โอมพูดกับตัวเองอย่างน้อยใจ แล้วก็หยุดมานั่งริมสนามนั่งดูบาสเล่นอย่างสนุกสนานด้วยความอิจฉา


  ต่อด้านล่างนะครับ ตอนนี้ก็ยาวหน่อย อย่าเพิ่งเบื่อกันนะ
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่