ข้าพเจ้าก็คงจะคัดสรรเฉพาะเรื่องราวประสบการณ์ที่เป็นสาระ เเก่เพื่อนสมาชิก มาแล้วกัน (เพื่อไม่ให้รกบอร์ดเกินไป เกิดอัตตาเข้าไปอีก) ข้าพเจ้ามักจะบอกจะสอนตัวเองอยู่เสมอว่า คนเราถ้าจะรักก็ต้องรักให้จริง รักให้เป็น ไม่ใช่รักเเบบรักตัวเอง กลัวว่าตัวเราเองจะไม่มีใคร กลัวเหงา กลัวเจ็บ เยอะ ... เเละ อะไรหละเป็นเครื่องตัดสิน
1.คนที่ให้คนรักได้ เเม้กระทั่งชีวิต = เเค่เริ่มต้น เเม้จะทำได้ ข้าพเจ้าก็ขอบอกว่า ยังไม่ใกล้เคียง คำว่ารักเป็นเลย
2.คนที่ให้คนรักได้ เเม้กระทั่งชีวิต + สามารถให้อภัย คนที่รักได้ ในเรื่องผ่านมานานเเล้ว = เอาละเริ่มจะรักเป็นแล้วหละ นิด นิด
3.คนที่ให้คนรักได้ เเม้กระทั่งชีวิต + สามารถให้อภัย + พร้อม ยินดีเสียสละให้ได้เเม้ในวันที่เขาจากเราไปมีชีวิตใหม่ที่ดี = รักเป็นมันต้องเเบบนี้ ความรักที่เเท้จริง บริสุทธื์ ไม่ยึดตัวเองเป็นศูนย์กลาง
เข้าเรื่องเลย ในวันที่รักไม่เป็นข้าพเจ้าแสนจะทุกข์ใจ เก็บตัวเองอยู่กับความทุกข์ จนวัน 1 ข้าพเจ้า ก็ได้กลับมาเจอคนรักเก่าอีกครั้ง (อกหักครั้งนั้นเจ็บสุดละ) เธอกำลังจะเเต่งงาน (เราต่างก็ไปมีชีวิตใหม่กันเเล้ว) นึกถึงตอนรักกันเคยช่วยเหลือกัน ถึงจะยังไงก็ต้องช่วยเหลือต่อสิ (ดีเหลือเกินนะกู) ไปช่วยเขาจัดสถานที่ในงานเเต่งดีกว่า คืนก่อนวันเเต่ง น้องเขาบอกว่า ให้พี่มางานหนูเเต่เช้านะมาช่วยรับเเขก เพราะตอนนั้นหนูคงไม่ว่าง ผมต้องตั้งใจตื่นเช้าเเล้วสินะ ว่าเเล้วกลับบ้านอาบน้ำนอนดีกว่า ตื่นมา ยังไม่ตี 2 เลยมั้ง จะตื่นมาทำไมเนี้ยะ จาหลับต่อก็ไม่ง่วง ตื่นเต้นอะไรไม่ได้เเต่งเติ่งกับเขาซะหน่อย หลับไม่ลงที่พึงสุดท้ายเข้ากรรมฐาน ไม่ได้เอาจริงจังอะไรเเค่พอนอนหลับ เพลิน ๆ แล้วถาม ในใจว่า คนคนนี้เราเคยรักมากนะ ตอนนี้ รักหายไปไหน ตอบเองเลยว่า เวลามันคงผ่านมานานเเล้ว ทันใดนั้นเอง มีกระเเสความคิดเเทรกเข้ามา ( ขออภัยอธิบายที่มาไม่ได้ว่ามาจากไหน ไม่รู้) " มันยังไม่ใช่" ข้าพเจ้าตามอารมณ์เสียงนั้นไป ลึกลง มืดลึก เเละ กว้าง หยุดเเละลงไปต่อไม่ได้ ข้าพเจ้าจึงย้อนไปดูเหตุการณ์ ตอนครั้งนั้น เห็นตัวเองยืนอยู่ข้างหน้าต่าง มองออกไป แล้วสิ่งที่เห็นต่อจากนั้นคือ ข้าพเจ้า กำลังสร้างความพอใจ สร้างความรัก เอามาคั่นกลางระหว่างฉันเเละเธอ เเล้วเอาจิตไปยึดติดกับอารมณ์ที่ตัวเองสร้าง เเม้ตัวเธอจะจากไป แต่ความพอใจ ความรัก ที่ข้าพเจ้าสร้างเองยังอยู่ " นี่ข้าพเจ้าไม่ได้รักเธอเลยแม้เพียงนิด เข้าใจผิดมาตลอด ข้าพเจ้ารักเพียง อารมณ์ที่ตัวเองสร้างมาหลอกตัวเองเท่านั้นหรือ " เจอตัวปัญหาแล้ว ตัวนี้เอง เเล้วมันก็หายไป เช้าก็ไปช่วยเขางานเเต่งต่อ หมดหน้าที่ เห็นเธอยุ่ง ๆ เราเดินจากมาเงียบ ๆ พร้อมกับ ขอบคุณทุกอย่าง ไม่มีเธอ คง ไม่มีทุกข์ ไม่มีทุกข์ข้าพเจ้าคงไม่ขนขวายหาทางดับทุกข์อันนั้น
ขอขอบคุณทุกท่านที่อ่านเเละเเนะนำติชม
เรื่องของความรัก
1.คนที่ให้คนรักได้ เเม้กระทั่งชีวิต = เเค่เริ่มต้น เเม้จะทำได้ ข้าพเจ้าก็ขอบอกว่า ยังไม่ใกล้เคียง คำว่ารักเป็นเลย
2.คนที่ให้คนรักได้ เเม้กระทั่งชีวิต + สามารถให้อภัย คนที่รักได้ ในเรื่องผ่านมานานเเล้ว = เอาละเริ่มจะรักเป็นแล้วหละ นิด นิด
3.คนที่ให้คนรักได้ เเม้กระทั่งชีวิต + สามารถให้อภัย + พร้อม ยินดีเสียสละให้ได้เเม้ในวันที่เขาจากเราไปมีชีวิตใหม่ที่ดี = รักเป็นมันต้องเเบบนี้ ความรักที่เเท้จริง บริสุทธื์ ไม่ยึดตัวเองเป็นศูนย์กลาง
เข้าเรื่องเลย ในวันที่รักไม่เป็นข้าพเจ้าแสนจะทุกข์ใจ เก็บตัวเองอยู่กับความทุกข์ จนวัน 1 ข้าพเจ้า ก็ได้กลับมาเจอคนรักเก่าอีกครั้ง (อกหักครั้งนั้นเจ็บสุดละ) เธอกำลังจะเเต่งงาน (เราต่างก็ไปมีชีวิตใหม่กันเเล้ว) นึกถึงตอนรักกันเคยช่วยเหลือกัน ถึงจะยังไงก็ต้องช่วยเหลือต่อสิ (ดีเหลือเกินนะกู) ไปช่วยเขาจัดสถานที่ในงานเเต่งดีกว่า คืนก่อนวันเเต่ง น้องเขาบอกว่า ให้พี่มางานหนูเเต่เช้านะมาช่วยรับเเขก เพราะตอนนั้นหนูคงไม่ว่าง ผมต้องตั้งใจตื่นเช้าเเล้วสินะ ว่าเเล้วกลับบ้านอาบน้ำนอนดีกว่า ตื่นมา ยังไม่ตี 2 เลยมั้ง จะตื่นมาทำไมเนี้ยะ จาหลับต่อก็ไม่ง่วง ตื่นเต้นอะไรไม่ได้เเต่งเติ่งกับเขาซะหน่อย หลับไม่ลงที่พึงสุดท้ายเข้ากรรมฐาน ไม่ได้เอาจริงจังอะไรเเค่พอนอนหลับ เพลิน ๆ แล้วถาม ในใจว่า คนคนนี้เราเคยรักมากนะ ตอนนี้ รักหายไปไหน ตอบเองเลยว่า เวลามันคงผ่านมานานเเล้ว ทันใดนั้นเอง มีกระเเสความคิดเเทรกเข้ามา ( ขออภัยอธิบายที่มาไม่ได้ว่ามาจากไหน ไม่รู้) " มันยังไม่ใช่" ข้าพเจ้าตามอารมณ์เสียงนั้นไป ลึกลง มืดลึก เเละ กว้าง หยุดเเละลงไปต่อไม่ได้ ข้าพเจ้าจึงย้อนไปดูเหตุการณ์ ตอนครั้งนั้น เห็นตัวเองยืนอยู่ข้างหน้าต่าง มองออกไป แล้วสิ่งที่เห็นต่อจากนั้นคือ ข้าพเจ้า กำลังสร้างความพอใจ สร้างความรัก เอามาคั่นกลางระหว่างฉันเเละเธอ เเล้วเอาจิตไปยึดติดกับอารมณ์ที่ตัวเองสร้าง เเม้ตัวเธอจะจากไป แต่ความพอใจ ความรัก ที่ข้าพเจ้าสร้างเองยังอยู่ " นี่ข้าพเจ้าไม่ได้รักเธอเลยแม้เพียงนิด เข้าใจผิดมาตลอด ข้าพเจ้ารักเพียง อารมณ์ที่ตัวเองสร้างมาหลอกตัวเองเท่านั้นหรือ " เจอตัวปัญหาแล้ว ตัวนี้เอง เเล้วมันก็หายไป เช้าก็ไปช่วยเขางานเเต่งต่อ หมดหน้าที่ เห็นเธอยุ่ง ๆ เราเดินจากมาเงียบ ๆ พร้อมกับ ขอบคุณทุกอย่าง ไม่มีเธอ คง ไม่มีทุกข์ ไม่มีทุกข์ข้าพเจ้าคงไม่ขนขวายหาทางดับทุกข์อันนั้น
ขอขอบคุณทุกท่านที่อ่านเเละเเนะนำติชม