เราอายุ 35ปีทำงานมาก็นาน ผ่านมาแล้ว 4-5บริษัท การทำงานส่วนใหญ่ก็จะ ดิวงานกับต่างประเทศล้วนๆ โดยสนทนาทั้งต่อหน้า โทรศัพท์ และe-mail เป็นภาษาอังกฤษ 100%  ไม่ว่าจะเป็น เจ้านายโดยตรง ลูกค้า และ suppliers
แต่ก็แค่กับญี่ปุ่น เกาหลี จีน สิงคโปร์ (เจ้านายญี่ปุ่นเคยชมว่า ทักษะภาษาอังกฤษของเราดีมาก
โดยเฉพาะการสนทนาและการเลือกใช้คำศัพท์ ซึ่งดีกว่าเขาซะอีกผู้ซึ่งเคยผ่านเมืองนอกเมืองนามากว่า20ประเทศ)
แต่งานปัจจุบัน ทำงานที่นี่มาได้ 7-8เดือนแล้วค่ะ เป็นบริษัทสัญชาตินิวซีแลนด์  เราดิวงานโดยตรงกับbig boss
ที่เป็นลูกครึ่ง นิวซีแลนด์-ออสเตรเลียน ซึ่งที่เป็นฝรั่งทุกอย่าง ตอนสัมภาษณ์งานก็พิมพ์ผ่านskype ตอนดิวงานกันก็ผ่าน e-mail ทุกครั้งไม่เคยสนทนากันเลยเพราะเขาประจำที่นิวซีแลนด์ตลอดไม่เคยมาเมืองไทยเลย
แต่วันนี้ big boss โทรศัพท์สายตรงมาจากต่างประเทศ (เขานึกงัยหว่า) ฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง เรารู้สึกอายจังเลยค่ะ
โทรมาถามสาระทุกข์สุขดิบ ถามความคืบหน้าของบริษัท ถามการให้บริษัทของ firm law ว่าให้บริการดีมั้ย
ถามเรื่องความสัมพันธ์ของพนักงานภายในองค์กร เพราะที่นี่เราเป็นพี่ใหญ่ ถามเรื่องต่างๆนานา อันนี้เราเข้าใจนะ
แต่บางประโยคเราฟังไม่ออกจริงๆว่าเขาหมายถึงอะไร และเขาก็รู้ว่าเราไม่ฟังเขาไม่ออก เพราะเขาจะย้ำตลอดว่า
เราเข้าใจที่เข้าพูดมั้ย อะไรที่เราฟังออกก็ตอบได้ แต่อะไรที่ฟังไม่ออกนี่ซิ หัวเราะแฮ่ๆอย่างพร้อมกับบอกว่า
รบกวนนาย repeat อีกรอบได้มั้ยค่ะ ฮ่าๆๆเราอายจังเลยค่ะ อายไปด้วยขำไปด้วย
งงค่ะ ทำไมเวลาดิงงานกับญีปุ่น จีน เกาหลี หรือ สิงคโปร ทำไมเราฟังออก ไม่กลัว ไม่ตื่นเต้น
แต่ออสเตรเลียน-นิวซีแลนด์ฟังบ่ออก โอ้เครียด เดี๋ยวต้องเอาซีรี่ส์มาดูซะแล้ว เพราะต่อไปนี้เขาจะโทรมาหาทุกวัน
แถมตบท้ายด้วย บอกว่าทักษะอังกฤษของเราจัดว่าอยู่ในขั้นดี (สงสัยพี่แกจะปลอบใจเรา เพราะพี่แกบอกว่าสนทนากันทุกวันก็จะดีขึ้นเอง สรุปทั้งชมและด่า ฮ่าๆๆๆ)
เป็นกำลังใจให้ด้วยนะค่ะ