หลังจากอ่านหนังสือ เดอะท็อปพาวเวอร์จบ ก็รู้ว่า อัจฉริยะบุคคลจะคิดย้อนกลับจากตอนจบ มาตอนต้น

ไม่ว่าเรื่องคู่กรรม ที่ก่อนเขียนคุณทมยันตรี ต้องรู้ก่อนแล้วว่า ในที่สุด โกโบริจะต้องตาย

สังเกตในหนังพี่มากพระโขนง มีหลายตอนมาก ที่ใช้เทคนิคนี้ในการเขียนบท

เช่น ฉากเดจาวู  ฉากบนชิงช้าสวรรค์  ฉากมองลอดหว่างขาของมาก  ฉากยืดแขนรูปปั้นขนม  ฉากรูดแหวนจากศพนาค  แม้แต่ฉากมากโดนยิงในสนามรบ ก็นำมาเป็นเงื่อนไปในภายหลังได้ (นั่นหมายความว่า การถูกยิงในต้นเรื่อง เป็นความตั้งใจของคนเขียนบท ที่รู้อยู่แล้วว่า ตอนกลางเรื่องจะมีความเข้าใจผิดเกิดขึ้น)

หนังเรื่องนี้ บทสุดยอด ซึ่งหาได้ไม่ง่ายนัก ในภาพยนตร์ไทย หลายปีจะเจอสักหนึ่งเรื่อง  และยอมรับว่า คนเขียนบทหนังเรื่องนี้ อยู่ในระดับอัจฉริยะเช่นเดียวกัน  (อีกคน ที่เขียนบทแนวย้อนกลับได้เก่งคือ พิง ลำพระเพลิง)  

การที่พี่มากพระโขนง ประสบความสำเร็จได้ขนาดนี้ คิดว่าบทมีส่วนสำคัญถึง 50% เลยทีเดียว

ลองเทียบบท เรื่องพี่นาก กับ เรื่องรูปู รูปี ดูสิ ต่างกันมากทีเดียว  เรื่องพี่มาก เขียนจากหลังมาหน้า  เรื่องรูปู เขียนจากหน้าไปหลัง  และไม่ต้องคิดไปถึงหนังไทยตลกเรื่องอื่นๆ ที่ไม่มีบทเลย คิดจะพูด คิดจะแสดงอะไร ก็ใส่เข้าไป