K Memory of Red เป็นเรื่องสั้น 1-2 ตอนจบ เนื้อเรื่องตอนนี้ต่อจากตอนที่แล้ว
http://ppantip.com/topic/30202836 กระทู้นี้นะคะ
หน้าปก
แถมแฟ้มใสลายสามเกลอ ใครอยากได้เชิญซื้อ Aria ฉบับเดือน 5 เก็บโลด
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ยาตะ : กับซารุ..ในที่แบบนี้สองคนเนี่ยนะ
ทำยังไงดี..
ฟุชิมิที่ขาเจ็บอยู่ฝืนลุกขึ้น บอกกับยาตะว่า "ก็คงต้องหาทางออกทางอื่นเท่านั้นแหล่ะ"
พลางหยิบเศษไม้ที่พังลงมาเพราะแรงระเบิดมาทำเป็นคบเพลิง
ยาตะ : ทำอะไรน่ะ
ฟุชิมิ : จุดไฟซะ ถ้ายังใช้แสงจากนาฬิกานั่นอยู่ ไม่นานแบตคงหมด
ยาตะ : อย่ามาสั่งกันหน่อยเลยน่า!
ถึงจะบ่น แต่ยาตะก็คว้าคบเพลิงมาจุดไฟ แสงสว่างจากคบเพลิงเผยให้เห็นทางใต้ดินขนาดใหญ่ทอดยาวไปในความมืด
ยาตะ : นี่คือรังของ"ตัวตุ่น"นั่นสินะ
ฟุชิมิ : ตึกข้างบนนั่นคงเป็นแค่คลังเก็บยาเสพติดเท่านั้น
ถ้าเจ้านั่นใช้พื้นที่ข้างล่างนี่เป็นฐาน น่าจะมีทางออกไปสู่ข้างนอกได้แน่
ยาตะ : [โมโห] บอกแล้วไงว่าอย่ามาสั่งกันนะ!
ฟุชิมิถอนหายใจ เดินตามหลังยาตะไปเรื่อย ๆ
ยาตะ : อย่าเดินตามได้ปะ
ฟุชิมิ : งั้นก็อย่ามาเดินข้างหน้าฉันสิ
ยาตะ : ..........
ทั้งสองคนเบื่อจะต่อล้อต่อเถียง เลยขยับมาเดินเคียงคู่กัน
- ความรู้สึกนี้...แปลกดีนะ เวลาเราเดินด้วยกัน..ทำให้ย้อนนึกถึงเรื่องสมัยก่อน -
ยาตะย้อนนึกถึงเรื่องเก่า ๆ สมัย ม.ปลาย ตอนที่ยาตะเคยโดนกับกลุ่มอันธพาลร่างใหญ่ 3 คนเดินชนไหล่
ไร้คำขอโทษจากทั้ง 3 คนนั่น ยาตะเลยเดาะลิ้นด้วยความอารมณ์เสีย
ได้ผล..ทั้ง 3 คนรีบมาวางท่าข่มขู่ยาตะทันที
อันธพาล A : เฮ้ เมื่อกี้นายเดาะลิ้นใส่เรานี่ ใช่รึเปล่า?
อันธพาล B : เวลาเดินชนคนอื่นน่ะ ควรจะพูดขอโทษนะ
ยาตะ : พวกนายนั่นแหล่ะที่มาเดินชนฉัน
อันธพาล C : หา? ปากดีจริงนะ ทั้ง ๆ ที่เป็นแค่ไอ้เปี๊ยก...!
- โครม! -
ฟุชิมิเล่นงานอันธพาล C จากด้านหลังจนทรุดลงไปกองกับพื้น
อันธพาล A : เฮ้ย เป็นไรรึเปล่า?
อันธพาล C : เข่า..เข่าฉัน
ฟุชิมิรีบสะกิดยาตะให้รีบหนีตอนที่ 3 คนนั่นกำลังงงอยู่
อันธพาล B : เฮ้! จะหนีไปไหน!
ทั้งสองคนรีบวิ่งหนีจนมาถึงตรอกแคบ ๆ
ยาตะ : ทำอะไรน่ะ
ฟุชิมิ : อะไร?
ยาตะ : ถึงไม่ต้องหนีมา ยังไงฉันก็ชนะมันแน่!
ฟุชิมิ : ทำแบบนั้นมันเสียเวลา
อย่าไปยุ่งกับพวกแบบนั้นจะดีที่สุดนะ
ยาตะ : แต่ว่า..
ฟุชิมิ : อีกอย่าง..
เกมที่เราคุยกันเมื่อกลางวันน่ะ ฉันซื้อมาได้แล้ว ไปเล่นที่บ้านนายกันเถอะ
ฟุชิมิหยิบเกมใหม่ที่ซื้อขึ้นมา เมื่อเห็นดังนั้นยาตะก็ยิ้มกว้าง ลืมเรื่องอารมณ์เสียเมื่อกี้ไปจนหมด
ยาตะ : ตกลง!
- เขาเคยเป็นเพื่อนสนิทที่อยู่เคียงข้างฉันตลอดเวลา...แต่นั่นก็เป็นเรื่องสมัยก่อนละนะ -
ทั้งสองคนเดินทะลุมาจนถึงทางรถไฟใต้ดินเก่าสายหนึ่ง
ยาตะ : ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย
ฟุชิมิ : โอ๊ย
ยาตะ : เฮ้?
ฟุชิมิทรุดลงไปนั่งกับพื้น ที่ขากางเกงเริ่มมีเลือดซึมออกมาจากปากแผล
ยาตะ : ทำไมนายไม่บอกฉัน ปล่อยไว้จนเป็นขนาดนี้!
ฟุชิมิ : นายนี่เสียงดังจริง ๆ อย่ามาจับ..
ยาตะ : หุบปาก! ไอ้ลิงบ้า!!
ยาตะฉีกเสื้อออกมาทำเป็นผ้าพันแผลที่ขาให้ฟุชิมิ (อย่างแมน)
ยาตะ : เฮ้ ฉันขอถามอะไรอย่างนึงได้ไหม
ทำไม....นายถึงทรยศพวกเรา?
ฉันไม่เคยเข้าใจเลยว่านายทำแบบนั้นทำไม แต่ยิ่งเป็นแบบนั้น นั่นก็ยิ่งทำให้ฉันโกรธและเหนื่อย
ฟุชิมิ : ......
ฟุชิมิไม่ตอบอะไร ลุกขึ้นเดินหนี จนยาตะต้องตะโกนไล่หลัง
ยาตะ : สำหรับนาย โฮมุระคืออะไรกันแน่!!
ฟุชิมิ : โฮมุระ คือ....
ตอนนั้นเองศัตรูก็ได้ปรากฎตัวขึ้น และเริ่มจู่โจมด้วยการสาดกระสุนใส่ทั้งสองคน
ฟุชิมิซัดมีดใส่เข้าไปในความมืด แต่ไม่โดนศัตรูเลยแม้แต่น้อย จนทั้งคู่ต้องหาที่กำบัง
ยาตะ : บ้าจริง!
ฟุชิมิ : มันมองเห็นและเคลื่อนไหวในความมืดแต่เรามองไม่เห็นมัน ถึงจะเป็นสเตรนที่มีพลังไม่เท่าไหร่ แต่พลังนั่นทำให้มันได้เปรียบ
จุดไฟซะ ยังไงมันก็มองเห็นพวกเราอยู่แล้ว
ยาตะ : อย่ามาทำเป็นสั่งนะ!
นายไปอยู่กับพวกสีฟ้าแล้วแท้ ๆ แต่ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่คนเดียวฟะ!
อย่าบอกนะว่านายยังหาเพื่อนไม่ได้ หา?!
ฟุชิมิ : เพื่อน? เด็กน้อยเอ๊ย ฉันไปทำงาน ไม่ได้ไปหาเพื่อน!
ยาตะ : อ๋อเหรอ?? งั้นก็แสดงว่า ขนาดนายไปทำงานแล้วเค้าก็ยังไม่ชอบหน้านายงั้นสินะ
เหมือนสมัยม.ปลายเปี๊ยบตอนเวลาทำงานกลุ่มแล้วนายโดนทิ้งให้อยู่คนเดียว
แล้วก็อย่ามาเรียกฉันเด็กน้อย ไอ้บ้าพนักงานของรัฐ!!
ฟุชิมิ : แล้วทีสมัยนายอยู่ ม.ปลายที่โดนบอยคอตเพราะชอบใช้ความรุนแรงล่ะ หา?
อีกอย่างพนักงานของรัฐน่ะไม่ใช่คำด่านะ ยาจกคุง
ขณะที่กำลังฟาดปากกันอย่างเมามันนั่นเอง ศัตรูได้โยนระเบิดลงมากลางวงของทั้งคู่
ทำให้ฟุชิมิและยาตะกระโดดหลบแทบไม่ทัน
- ตูมมม! -
ยาตะ : ว้ากกกกกกกกกกกกกก
ฟุชิมิ : ชิ..มันยังโจมตีเข้ามาอยู่เรื่อย ๆ เลย เห็นทีเราต้องรีบจัดการมันก่อนมันจะหนีซะแล้ว
คอเสื้อที่เปิดกว้าง ทำให้ยาตะมองเห็นรอยสัญลักษณ์โฮมุระที่ถูกเผาจนเกรียมของฟุชิมิ
ฟุชิมิ : เรื่องที่พูดก่อนหน้านี้..นายถามว่าฉันคิดยังไงกับโฮมุระใช่ไหม?
นั่นมันก็แค่กลุ่มอันธพาลติดอาวุธ เหมือนเจ้า "ตัวตุ่น" ที่เรากำลังสู้อยู่นี่ไงล่ะ
ยาตะ : นายคิดแบบนั้นจริง ๆ เหรอ?
กระสุนของศัตรูที่สาดเข้ามาเรื่อย ๆ ขัดจังหวะการสนทนาให้หยุดลง
ยาตะ : หวา!
ไม่ใช่เวลาที่จะมาคุยกันซะแล้วสิ ฉันจะออกไปรับมือเอง
ฟุชิมิกำลังอึ้งกับปฏิกิริยาเมื่อกี้ของยาตะอยู่ ได้แต่อ้าปากค้าง
ยาตะ : ขานายยังเจ็บอยู่ทำให้ขยับตัวไม่ถนัดใช่มั๊ยล่ะ ฉันจะออกไปล่อมันเอง นายจะได้ลงดาบมันซะ
ฟุชิมิ : เดี๋ยว! นี่นายไม่ได้กำลังคิดจะปกป้องฉันใช่มั๊ย?!
ยาตะ : ผิดแล้ว..นี่มันเป็นหน้าที่ของฉัน
ยาตะ : ฉันคือทัพหน้าของโฮมุระ ยาตะการาสึไงล่ะ!
ลุยล่ะ! นายก็เก็บมันเร็ว ๆ ด้วยนะ ฉันคงยื้อไว้ไม่ได้นานหรอก
ฟุชิมิ : - นี่มันอะไรกัน? -
ฟุชิมิ : - เพราะความมืด? -
- เพราะเราตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง? -
- ทำไมนายถึงยังยิ้มให้ฉันอีก? -
- เหมือนสมัยก่อน ร่วมต่อสู้ด้วยกันด้วยความไว้เนื้อเชื่อใจ -
ฟุชิมิ : - ที่ฉันต้องการมันไม่ใช่แบบนี้ -
- ฉันไม่ต้องการความจริงอันจอมปลอมแบบนี้ -
ฟุชิมิ : ฟุชิมิ พร้อมรบฉุกเฉิน
ตัดกลับมายังภายนอก ทั้งคู่ร่วมมือกันล้มเจ้าตัวตุ่นได้สำเร็จ ยาตะอัดพลังใส่ฝาท่อระบายน้ำจนกระเด็นไปไกล
ยาตะ : หวาา สว่างจัง
บ้าจริง เช้าแล้วเหรอเนี่ย!
ฟุชิมิ : ...
ทั้งคู่ปีนออกมาจากท่อด้วยเนื้อตัวมอมแมม ยาตะเริ่มเปิดการสนทนาก่อน
ยาตะ : รู้ไหม? ซารุฮิโกะ
ฟุชิมิ : อะไร?
ยาตะ : ฉันคิดว่านายก็เป็นเพื่อนสนิทคนสำคัญคนหนึ่ง เพราะฉะนั้น...
ยาตะ : อืมม ฉันจะพูดยังไงดี..
ฟุชิมิ : ฉัน ก็ เ ป็ น เพื่อนสนิทคนสำคัญคนหนึ่ง..นายพูดแบบนั้นใช่ไหม?
ยาตะ : ซารุ?
ฟุชิมิ : หึ...น่ารำคาญชะมัด
ฟุชิมิ : น่ารำคาญ นายมันน่ารำคาญ มิซากิ
ฉันไม่มีวันเป็นเพื่อนสนิทกับนายอีก
นี่คือคำตอบของฉัน ความภาคภูมิใจนี่น่ะ มันไร้สาระ ฉันจะไม่มีวันเคารพ สุโอ มิโคโตะ
ฟุชิมิ : ฉันมันเป็นแค่ "คนทรยศ" อย่าลืมสิ มิ-ซา-กิ-!!
ยาตะ : แผล..
ฟุชิมิ : หือ?
ยาตะ : แผลที่ขานายหายเมื่อไหร่ ฉันจะกลับมาจัดการนายแน่
ฟุชิมิ : งั้นเหรอ? งั้นตอนนี้ก็รีบ ๆ กลับไปหากลุ่มเพื่อนสนิทของนายซะ
ยาตะ : บอกแล้วว่าอย่ามาสั่ง! ฉันกลับล่ะ!!
ยาตะคล้อยหลังออกไป เสียงมือถือของฟุชิมิก็ดังขึ้น
ฟุชิมิ : ครับ?
มุนาคาตะ : โอ้! ยังมีชีวิตอยู่สินะครับ
ฟุชิมิ : หัวหน้า นั่นไม่ใช่คำทักทายนะครับ
สเตรนเป้าหมายถูกกำจัดอยู่ในอุโมงค์ใต้ดิน ผมจะส่งที่อยู่ไปให้ ช่วยตามไปเก็บกวาดด้วย
มุนาคาตะ : ไม่มีปัญหา..แต่ว่า
พักนี้ทำอะไรตามใจตัวเองบ่อยไปหน่อยหรือเปล่า ฟุชิมิคุง?
ฟุชิมิ : นั่นเพราะว่าหัวหน้าชอบโยนงานมาให้ไงละครับ บอกไปแล้วว่าผมไม่ใช่นักรับจ้างสารพัดนะ
มุนาคาตะ : หึ ๆ หน้าที่นี้เหมาะกับฟุชิมิคุงออกนะ
อีกอย่าง..ไม่ชอบทำอะไรเป็นกลุ่มไม่ใช่เหรอครับ?
ฟุชิมิ : ก็ไม่เชิง
ผมไม่ชอบทำงานเป็นทีม..แต่ Scepter 4 ไม่ใช่องค์กรแบบนั้น
ฟุชิมิ : กลับไปเมื่อไหร่ จะส่งบิลค่าแท็กซี่ไปเรียกเก็บนะครับ
มุนาคาตะ : อืม..แล้วที่อุโมงค์ใต้ดิน เกิดอะไรขึ้นบ้างละครับ?
ฟุชิมิหยุดคิดซักครู่ ก่อนจะตอบไปว่า
ฟุชิมิ : ไม่มีอะไรครับ หัวหน้า
ตัดกลับมาที่ฝั่งยาตะ
ยาตะ : ฮัลโหล?
ทตสึกะ : อ้าาา โทรติดซะที ยาตะ ไปอยู่ไหนมาน่ะ! เป็นอะไรรึเปล่า?
ยาตะ : สบายดี จัดการตัวตุ่นได้แล้วล่ะ
ทตสึกะ : คามาโมโตะรายงานที่อยู่ของตัวตุ่นมา แต่พอเราไปถึงที่นั่นถูกระเบิดเป็นซากไปแล้ว
โฮมุระน่ะ ออกตามหานายทั้งคืนเลยนะ
ยาตะ : ง..งั้นเหรอ
ทตสึกะ : นี่...มีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า?
ยาตะดึงหมวกลงมาปิดหน้า ก่อนจะตอบด้วยเสียงเบา ๆ ว่า
ยาตะ : ไม่..ไม่มีอะไร
-จบตอน-
_(:3」∠)_
ซารุใจร้ายมากเลยค่ะ
ขอบคุณ Eng Translation
คราวนี้เราเจอ Translation 2 ที่ แต่ละอันจะแปลต่างกันนิดหน่อย เราเลยเอามาบวกกันแล้วหาร 2
เพราะฉะนั้นอาจจะมีคลาดเคลื่อนบ้างนะคะ
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.634415789908924.1073741838.443278892355949&type=1
http://frostkieran.tumblr.com/post/46511032072/translation-of-k-memory-of-red-chapter-11-in-script 
[K Project] Spoil : K - Memory of Red 11 ในห้องใต้ดิน(จบตอน)
http://ppantip.com/topic/30202836 กระทู้นี้นะคะ
หน้าปก
แถมแฟ้มใสลายสามเกลอ ใครอยากได้เชิญซื้อ Aria ฉบับเดือน 5 เก็บโลด
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ยาตะ : กับซารุ..ในที่แบบนี้สองคนเนี่ยนะ
ทำยังไงดี..
ฟุชิมิที่ขาเจ็บอยู่ฝืนลุกขึ้น บอกกับยาตะว่า "ก็คงต้องหาทางออกทางอื่นเท่านั้นแหล่ะ"
พลางหยิบเศษไม้ที่พังลงมาเพราะแรงระเบิดมาทำเป็นคบเพลิง
ยาตะ : ทำอะไรน่ะ
ฟุชิมิ : จุดไฟซะ ถ้ายังใช้แสงจากนาฬิกานั่นอยู่ ไม่นานแบตคงหมด
ยาตะ : อย่ามาสั่งกันหน่อยเลยน่า!
ถึงจะบ่น แต่ยาตะก็คว้าคบเพลิงมาจุดไฟ แสงสว่างจากคบเพลิงเผยให้เห็นทางใต้ดินขนาดใหญ่ทอดยาวไปในความมืด
ยาตะ : นี่คือรังของ"ตัวตุ่น"นั่นสินะ
ฟุชิมิ : ตึกข้างบนนั่นคงเป็นแค่คลังเก็บยาเสพติดเท่านั้น
ถ้าเจ้านั่นใช้พื้นที่ข้างล่างนี่เป็นฐาน น่าจะมีทางออกไปสู่ข้างนอกได้แน่
ยาตะ : [โมโห] บอกแล้วไงว่าอย่ามาสั่งกันนะ!
ฟุชิมิถอนหายใจ เดินตามหลังยาตะไปเรื่อย ๆ
ยาตะ : อย่าเดินตามได้ปะ
ฟุชิมิ : งั้นก็อย่ามาเดินข้างหน้าฉันสิ
ยาตะ : ..........
ทั้งสองคนเบื่อจะต่อล้อต่อเถียง เลยขยับมาเดินเคียงคู่กัน
- ความรู้สึกนี้...แปลกดีนะ เวลาเราเดินด้วยกัน..ทำให้ย้อนนึกถึงเรื่องสมัยก่อน -
ยาตะย้อนนึกถึงเรื่องเก่า ๆ สมัย ม.ปลาย ตอนที่ยาตะเคยโดนกับกลุ่มอันธพาลร่างใหญ่ 3 คนเดินชนไหล่
ไร้คำขอโทษจากทั้ง 3 คนนั่น ยาตะเลยเดาะลิ้นด้วยความอารมณ์เสีย
ได้ผล..ทั้ง 3 คนรีบมาวางท่าข่มขู่ยาตะทันที
อันธพาล A : เฮ้ เมื่อกี้นายเดาะลิ้นใส่เรานี่ ใช่รึเปล่า?
อันธพาล B : เวลาเดินชนคนอื่นน่ะ ควรจะพูดขอโทษนะ
ยาตะ : พวกนายนั่นแหล่ะที่มาเดินชนฉัน
อันธพาล C : หา? ปากดีจริงนะ ทั้ง ๆ ที่เป็นแค่ไอ้เปี๊ยก...!
- โครม! -
ฟุชิมิเล่นงานอันธพาล C จากด้านหลังจนทรุดลงไปกองกับพื้น
อันธพาล A : เฮ้ย เป็นไรรึเปล่า?
อันธพาล C : เข่า..เข่าฉัน
ฟุชิมิรีบสะกิดยาตะให้รีบหนีตอนที่ 3 คนนั่นกำลังงงอยู่
อันธพาล B : เฮ้! จะหนีไปไหน!
ทั้งสองคนรีบวิ่งหนีจนมาถึงตรอกแคบ ๆ
ยาตะ : ทำอะไรน่ะ
ฟุชิมิ : อะไร?
ยาตะ : ถึงไม่ต้องหนีมา ยังไงฉันก็ชนะมันแน่!
ฟุชิมิ : ทำแบบนั้นมันเสียเวลา
อย่าไปยุ่งกับพวกแบบนั้นจะดีที่สุดนะ
ยาตะ : แต่ว่า..
ฟุชิมิ : อีกอย่าง..
เกมที่เราคุยกันเมื่อกลางวันน่ะ ฉันซื้อมาได้แล้ว ไปเล่นที่บ้านนายกันเถอะ
ฟุชิมิหยิบเกมใหม่ที่ซื้อขึ้นมา เมื่อเห็นดังนั้นยาตะก็ยิ้มกว้าง ลืมเรื่องอารมณ์เสียเมื่อกี้ไปจนหมด
ยาตะ : ตกลง!
- เขาเคยเป็นเพื่อนสนิทที่อยู่เคียงข้างฉันตลอดเวลา...แต่นั่นก็เป็นเรื่องสมัยก่อนละนะ -
ทั้งสองคนเดินทะลุมาจนถึงทางรถไฟใต้ดินเก่าสายหนึ่ง
ยาตะ : ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย
ฟุชิมิ : โอ๊ย
ยาตะ : เฮ้?
ฟุชิมิทรุดลงไปนั่งกับพื้น ที่ขากางเกงเริ่มมีเลือดซึมออกมาจากปากแผล
ยาตะ : ทำไมนายไม่บอกฉัน ปล่อยไว้จนเป็นขนาดนี้!
ฟุชิมิ : นายนี่เสียงดังจริง ๆ อย่ามาจับ..
ยาตะ : หุบปาก! ไอ้ลิงบ้า!!
ยาตะฉีกเสื้อออกมาทำเป็นผ้าพันแผลที่ขาให้ฟุชิมิ (อย่างแมน)
ยาตะ : เฮ้ ฉันขอถามอะไรอย่างนึงได้ไหม
ทำไม....นายถึงทรยศพวกเรา?
ฉันไม่เคยเข้าใจเลยว่านายทำแบบนั้นทำไม แต่ยิ่งเป็นแบบนั้น นั่นก็ยิ่งทำให้ฉันโกรธและเหนื่อย
ฟุชิมิ : ......
ฟุชิมิไม่ตอบอะไร ลุกขึ้นเดินหนี จนยาตะต้องตะโกนไล่หลัง
ยาตะ : สำหรับนาย โฮมุระคืออะไรกันแน่!!
ฟุชิมิ : โฮมุระ คือ....
ตอนนั้นเองศัตรูก็ได้ปรากฎตัวขึ้น และเริ่มจู่โจมด้วยการสาดกระสุนใส่ทั้งสองคน
ฟุชิมิซัดมีดใส่เข้าไปในความมืด แต่ไม่โดนศัตรูเลยแม้แต่น้อย จนทั้งคู่ต้องหาที่กำบัง
ยาตะ : บ้าจริง!
ฟุชิมิ : มันมองเห็นและเคลื่อนไหวในความมืดแต่เรามองไม่เห็นมัน ถึงจะเป็นสเตรนที่มีพลังไม่เท่าไหร่ แต่พลังนั่นทำให้มันได้เปรียบ
จุดไฟซะ ยังไงมันก็มองเห็นพวกเราอยู่แล้ว
ยาตะ : อย่ามาทำเป็นสั่งนะ!
นายไปอยู่กับพวกสีฟ้าแล้วแท้ ๆ แต่ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่คนเดียวฟะ!
อย่าบอกนะว่านายยังหาเพื่อนไม่ได้ หา?!
ฟุชิมิ : เพื่อน? เด็กน้อยเอ๊ย ฉันไปทำงาน ไม่ได้ไปหาเพื่อน!
ยาตะ : อ๋อเหรอ?? งั้นก็แสดงว่า ขนาดนายไปทำงานแล้วเค้าก็ยังไม่ชอบหน้านายงั้นสินะ
เหมือนสมัยม.ปลายเปี๊ยบตอนเวลาทำงานกลุ่มแล้วนายโดนทิ้งให้อยู่คนเดียว
แล้วก็อย่ามาเรียกฉันเด็กน้อย ไอ้บ้าพนักงานของรัฐ!!
ฟุชิมิ : แล้วทีสมัยนายอยู่ ม.ปลายที่โดนบอยคอตเพราะชอบใช้ความรุนแรงล่ะ หา?
อีกอย่างพนักงานของรัฐน่ะไม่ใช่คำด่านะ ยาจกคุง
ขณะที่กำลังฟาดปากกันอย่างเมามันนั่นเอง ศัตรูได้โยนระเบิดลงมากลางวงของทั้งคู่
ทำให้ฟุชิมิและยาตะกระโดดหลบแทบไม่ทัน
- ตูมมม! -
ยาตะ : ว้ากกกกกกกกกกกกกก
ฟุชิมิ : ชิ..มันยังโจมตีเข้ามาอยู่เรื่อย ๆ เลย เห็นทีเราต้องรีบจัดการมันก่อนมันจะหนีซะแล้ว
คอเสื้อที่เปิดกว้าง ทำให้ยาตะมองเห็นรอยสัญลักษณ์โฮมุระที่ถูกเผาจนเกรียมของฟุชิมิ
ฟุชิมิ : เรื่องที่พูดก่อนหน้านี้..นายถามว่าฉันคิดยังไงกับโฮมุระใช่ไหม?
นั่นมันก็แค่กลุ่มอันธพาลติดอาวุธ เหมือนเจ้า "ตัวตุ่น" ที่เรากำลังสู้อยู่นี่ไงล่ะ
ยาตะ : นายคิดแบบนั้นจริง ๆ เหรอ?
กระสุนของศัตรูที่สาดเข้ามาเรื่อย ๆ ขัดจังหวะการสนทนาให้หยุดลง
ยาตะ : หวา!
ไม่ใช่เวลาที่จะมาคุยกันซะแล้วสิ ฉันจะออกไปรับมือเอง
ฟุชิมิกำลังอึ้งกับปฏิกิริยาเมื่อกี้ของยาตะอยู่ ได้แต่อ้าปากค้าง
ยาตะ : ขานายยังเจ็บอยู่ทำให้ขยับตัวไม่ถนัดใช่มั๊ยล่ะ ฉันจะออกไปล่อมันเอง นายจะได้ลงดาบมันซะ
ฟุชิมิ : เดี๋ยว! นี่นายไม่ได้กำลังคิดจะปกป้องฉันใช่มั๊ย?!
ยาตะ : ผิดแล้ว..นี่มันเป็นหน้าที่ของฉัน
ยาตะ : ฉันคือทัพหน้าของโฮมุระ ยาตะการาสึไงล่ะ!
ลุยล่ะ! นายก็เก็บมันเร็ว ๆ ด้วยนะ ฉันคงยื้อไว้ไม่ได้นานหรอก
ฟุชิมิ : - นี่มันอะไรกัน? -
ฟุชิมิ : - เพราะความมืด? -
- เพราะเราตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง? -
- ทำไมนายถึงยังยิ้มให้ฉันอีก? -
- เหมือนสมัยก่อน ร่วมต่อสู้ด้วยกันด้วยความไว้เนื้อเชื่อใจ -
ฟุชิมิ : - ที่ฉันต้องการมันไม่ใช่แบบนี้ -
- ฉันไม่ต้องการความจริงอันจอมปลอมแบบนี้ -
ฟุชิมิ : ฟุชิมิ พร้อมรบฉุกเฉิน
ตัดกลับมายังภายนอก ทั้งคู่ร่วมมือกันล้มเจ้าตัวตุ่นได้สำเร็จ ยาตะอัดพลังใส่ฝาท่อระบายน้ำจนกระเด็นไปไกล
ยาตะ : หวาา สว่างจัง
บ้าจริง เช้าแล้วเหรอเนี่ย!
ฟุชิมิ : ...
ทั้งคู่ปีนออกมาจากท่อด้วยเนื้อตัวมอมแมม ยาตะเริ่มเปิดการสนทนาก่อน
ยาตะ : รู้ไหม? ซารุฮิโกะ
ฟุชิมิ : อะไร?
ยาตะ : ฉันคิดว่านายก็เป็นเพื่อนสนิทคนสำคัญคนหนึ่ง เพราะฉะนั้น...
ยาตะ : อืมม ฉันจะพูดยังไงดี..
ฟุชิมิ : ฉัน ก็ เ ป็ น เพื่อนสนิทคนสำคัญคนหนึ่ง..นายพูดแบบนั้นใช่ไหม?
ยาตะ : ซารุ?
ฟุชิมิ : หึ...น่ารำคาญชะมัด
ฟุชิมิ : น่ารำคาญ นายมันน่ารำคาญ มิซากิ
ฉันไม่มีวันเป็นเพื่อนสนิทกับนายอีก
นี่คือคำตอบของฉัน ความภาคภูมิใจนี่น่ะ มันไร้สาระ ฉันจะไม่มีวันเคารพ สุโอ มิโคโตะ
ฟุชิมิ : ฉันมันเป็นแค่ "คนทรยศ" อย่าลืมสิ มิ-ซา-กิ-!!
ยาตะ : แผล..
ฟุชิมิ : หือ?
ยาตะ : แผลที่ขานายหายเมื่อไหร่ ฉันจะกลับมาจัดการนายแน่
ฟุชิมิ : งั้นเหรอ? งั้นตอนนี้ก็รีบ ๆ กลับไปหากลุ่มเพื่อนสนิทของนายซะ
ยาตะ : บอกแล้วว่าอย่ามาสั่ง! ฉันกลับล่ะ!!
ยาตะคล้อยหลังออกไป เสียงมือถือของฟุชิมิก็ดังขึ้น
ฟุชิมิ : ครับ?
มุนาคาตะ : โอ้! ยังมีชีวิตอยู่สินะครับ
ฟุชิมิ : หัวหน้า นั่นไม่ใช่คำทักทายนะครับ
สเตรนเป้าหมายถูกกำจัดอยู่ในอุโมงค์ใต้ดิน ผมจะส่งที่อยู่ไปให้ ช่วยตามไปเก็บกวาดด้วย
มุนาคาตะ : ไม่มีปัญหา..แต่ว่า
พักนี้ทำอะไรตามใจตัวเองบ่อยไปหน่อยหรือเปล่า ฟุชิมิคุง?
ฟุชิมิ : นั่นเพราะว่าหัวหน้าชอบโยนงานมาให้ไงละครับ บอกไปแล้วว่าผมไม่ใช่นักรับจ้างสารพัดนะ
มุนาคาตะ : หึ ๆ หน้าที่นี้เหมาะกับฟุชิมิคุงออกนะ
อีกอย่าง..ไม่ชอบทำอะไรเป็นกลุ่มไม่ใช่เหรอครับ?
ฟุชิมิ : ก็ไม่เชิง
ผมไม่ชอบทำงานเป็นทีม..แต่ Scepter 4 ไม่ใช่องค์กรแบบนั้น
ฟุชิมิ : กลับไปเมื่อไหร่ จะส่งบิลค่าแท็กซี่ไปเรียกเก็บนะครับ
มุนาคาตะ : อืม..แล้วที่อุโมงค์ใต้ดิน เกิดอะไรขึ้นบ้างละครับ?
ฟุชิมิหยุดคิดซักครู่ ก่อนจะตอบไปว่า
ฟุชิมิ : ไม่มีอะไรครับ หัวหน้า
ตัดกลับมาที่ฝั่งยาตะ
ยาตะ : ฮัลโหล?
ทตสึกะ : อ้าาา โทรติดซะที ยาตะ ไปอยู่ไหนมาน่ะ! เป็นอะไรรึเปล่า?
ยาตะ : สบายดี จัดการตัวตุ่นได้แล้วล่ะ
ทตสึกะ : คามาโมโตะรายงานที่อยู่ของตัวตุ่นมา แต่พอเราไปถึงที่นั่นถูกระเบิดเป็นซากไปแล้ว
โฮมุระน่ะ ออกตามหานายทั้งคืนเลยนะ
ยาตะ : ง..งั้นเหรอ
ทตสึกะ : นี่...มีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า?
ยาตะดึงหมวกลงมาปิดหน้า ก่อนจะตอบด้วยเสียงเบา ๆ ว่า
ยาตะ : ไม่..ไม่มีอะไร
-จบตอน-
_(:3」∠)_
ซารุใจร้ายมากเลยค่ะ
ขอบคุณ Eng Translation
คราวนี้เราเจอ Translation 2 ที่ แต่ละอันจะแปลต่างกันนิดหน่อย เราเลยเอามาบวกกันแล้วหาร 2
เพราะฉะนั้นอาจจะมีคลาดเคลื่อนบ้างนะคะ
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.634415789908924.1073741838.443278892355949&type=1
http://frostkieran.tumblr.com/post/46511032072/translation-of-k-memory-of-red-chapter-11-in-script