ทุกเย็น 5โมง ผมกะพ่อจะปั่นจักรยาน เสือดอย ได้วันล่ะ 20 กม.หมายถึง ไป-กลับ 20 แค่นั้นน่ะ

พ่อใกล้ๆอายุ60ล่ะ เราเป็นประเภทปั่นเป็นเพื่อนกัน คือวันไหนผมติดงาน พ่อก้อจะไม่ปั่น เป็นอันงด เพราะคิดว่าปั่นคนเดียวเป็นอะไรไม่มีคคอย

ช่วย  พ่อแก่แล้ว หูไม่ดีเหมือนคนหนุ่มหรอก ประเภท ใครเรียกตอนปั่น คำแรกที่พ่อจะต้องตอบคือ หา...  คือจะไม่ได้ยินและพร้อมฟังใประโยค

แรก ไม่เหมือนคนหนุ่มสาวที่ จะได้ยินในประโยคแรก แล้วก้อตอบได้ทันที  แล้วอีกอย่างก้อคือ มีสมาธิในการปั่นอย่างเดียว  เหมือนหนูถีบจักร

คือไม่ได้เพลินมองสาวข้างทาง ดูบ้านข้างทางสวยไหม ใครสวนไม่เห็น  ปั่นคือปั่นอย่างเดียว  

แล้วปั่น ทุกครั้งจะบอกว่า วันนี้ไปไหน เข้าไหนออกไหน เป็นอันเข้าใจ ถ้าวันไหนทางเดิมคือสั้นๆ ทางเดิม

ทุกทีผมเป็นคนนำ เพราะเป็นคนหนุ่มแรงดีกว่า  แต่4-5วัน พ่อให้ใช้จานหน้าเป็นจานใหญ่ ผมเลยปั่นไม่ออก จำเป็นต้องเป็นคนตาม

(ปกติปั่นมาหลายปีใช้แต่จานกลาง แต่พ่อว่าถ้าไปเข้ากลุ่มจานกลางไม่ทันเค้า นั้นแหละเลยต้องมาฝืนๆ)

  วันนี้ ก่อนจะออก พ่อไม่ได้บอกว่าไปทางไหน แต่ได้ยินแย๊บๆผ่านๆว่าเดี๋ยวจะซื้อเป็ดมาฝาก ซึ่งทางซื้อเป็ดมัน เป็นทางใหม่ไม่เคยไปกัน

    พอออกมาได้ 2 กม. ตามกันมาชิดนี่แหละ แมลงเจ้ากรรม บินลอดแว่นเข้าตาผมอย่างจังเจ็บมากต้องหยุดทันที่ แล้วบอกพ่อด้วยน่ะ

จอดก่อนๆ .... ตาไม่เห็น พอจอดก้อเอาขวดน้ำล้างกว่าจะลืมตาได้ ไม่เห็นพ่อแล้ว .............