1. แกรมมาร์ มันอยู่ในรูปประโยคที่พูดกันนั่นหละครับ
ดังนั้น ไม่ต้องไปสนใจเรื่องแกรมมาร์ ให้หารูปประโยคที่ตรงกับการใช้งานจริง  มาเป็นต้นแบบ
เปิดหนังสือทั่วไปแล้วท่องเอาเลยครับ จำเอาให้แม่นเดือนละสักสามสี่ประโยค
เพียงปีเดียวก็ได้เยอะพอใช้พูดได้ทั่วไปแล้วนะครับ
เช่น ฉันเดินไปตลาด  ฉันกินข้าวแล้ว  ฉันกำลังเขียนหนังสือ พรุ่งนี้ฉันจะไปเที่ยว  
อะไรงี้ มันไม่ได้ยากอะไรเลย..... เมื่อท่องได้เยอะแล้วก็ไปฝึกประโยคที่ซับซ้อนมากขึ้นเรื่อยๆ....

2. เรื่องการเขียนลืมมันไปก่อนเลยครับ ดูเด็กๆสิ มีเด็กคนไหนเขียนได้ก่อนพูดได้บ้างเล่า...
พูดให้ได้ก่อนแล้วเรื่องเขียนจะง่ายขึ้นมาก
เพราะเราก็เอาประโยคที่พูด สำเนียงที่พูดไปลองเทียบอักษรเขียนเลย
เรื่องภาษาพูดที่ต่างกับภาษาเขียนเป็นเรื่องของวัฒนธรรม ก็เอาใว้ว่ากันทีหลังนะครับ

3. เมื่อได้รูปประโยคที่จะใช้แล้ว ให้ท่องศัพท์และการผันกริยาเยอะๆ
เพื่อเอาศัพท์เหล่านั้นไปใช้ในประโยคต้นแบบที่เราท่องใว้
การท่องจำสำคัญมากครับ ต้องหาวิธีจำและโยงคำ เช่น รากคำ ฟรีฟิก ซัฟฟิก การเดาความหมายต่างๆมาใช้
เพราะไม่ใช่ภาษาแม่ของเรายังไงก็หนีไม่พ้นการจำ ก็ทำแบบถึกๆเลย...
ถือดิกเดินไปไหน เจออะไรที่อยากพูด ติดศัพท์ก็เปิดดิกเลยครับ คำไหนท่องได้แล้วก็กาไปเลยครับ
เวลาพูดคือพูดใช้ทั้งประโยคนะครับ... ถ้าจำศัพท์เดี่ยวๆมันจะจำได้ยากหน่อย จำแบบใช้งานจริงไปเลย

4. เมื่อได้ศัพท์เยอะๆ ก็ต้องฝึกไปในชีวิตประจำวันด้วยครับ เช่น
หัดร้องเพลงแร็พ เลียนเสียงตามซีดีไปเลยครับ
ถ้าชอบเพลงช้าๆ เพลงของวง Carpenter ก็ดีครับ
จะช่วยให้ได้สำเนียงค่อนข้างดีครับ ดูหนังและทีวีช่องภาษาอังกฤษ
อ่านหนังสือพิมพิ์ภาษาอังกฤษ
ถ้าส่วนไหนยากไปหน่อยก็รอใว้ก่อน ไปเน้นพูดก่อนก็ได้ครับ

**แล้วก็พูดจริงๆเลยก็ดีครับ พูดผ่าน Skype ก็ได้ เพื่อนฝรั่งหาเอาในเน็ทมีเพียบ
หาสาวๆก็ได้ จะได้มีกำลังใจหน่อย... 555

5. ต้องฝึกใช้งานให้เยอะๆจนสามารถคิดเป็นภาษาอังกฤษได้ไปเลยนะครับจึงจะเริ่มใช้การได้จริง
ถ้ายังคิดเป็นภาษาไทย แล้วเทียบภาษาอังกฤษ เทียบศัทพ์ เทียบเทนต์ เรียบเรียงคำ แล้วค่อยพูด
แบบนี้ใช้งานจริงไม่ได้นะครับ... เรียนตั้งแต่อนุบาลยันมหาลัยก็เปลืองตังค์เปลืองเวลาไปเปล่าๆเลยหละ

ซึ่งการที่เรามีรูปประโยคสำเร็จรูปอยู่ในสมองตามข้อ 1 ก็จะช่วยให้เราพูดไปก่อนได้เลย...
อาจจะชะงักนิดหน่อยเพราะการนึกศัพท์ แต่เรื่องกริยาเรื่องแกรมม่าร์อะไรงี้มันอยู่ในรูปประโยคไปแล้ว
ก็แทบจะไม่พลาดเลยนะครับ  อย่างที่บอกหละ...แกรมม่าร์ไม่ใช่เรื่องที่ต้องกังวลอะไรเลยครับ ลืมมันไปเหอะครับ

6. เมื่อพูดจาทั่วไปได้คล่องแล้ว มีเรื่องที่ต้องจำเพิ่มไปเรื่อยๆคือ เรื่องตำแหน่งศัพท์ และวัฒนธรรม
เพราะเราเรียนภาษาเขา พวกสำนวนอะไรต่างๆก็เกี่ยวพันกับวัฒนธรรมของเขา เราอาจเข้าใจได้ยากต้องศึกษาเพิ่มเอา

เรื่องตำแหน่งศัพท์ คือศัพท์ภาษาไทยบางส่วนเทียบศัพท์ได้ตรงกับภาษาอังกฤษก็จริง
แต่ความลึกความกว้าง บริบทในการใช้ศัพท์ต่างกัน  เรื่องตำแหน่งคำศัพท์จึงมีผลเยอะครับ
เช่นบางคำภาษาไทยราพูดกว้างๆรวมได้หมด แต่ถ้าเป็นอังกฤษเขาใช้ศัพท์ย่อยๆไปหลายอย่าง
และในทางกลับกันก็เยอะด้วยครับ

สรุป ท่องรูปประโยคให้มากที่สุด ท่องศัพท์ให้มากที่สุด
และฝึกพูดฝึกคิดเป็นภาษาอังกฤษโดยอาศัยเลียนแบบ เพลงและหนังเอาตรงๆเลยครับ
ฝึกร้องเพลงเร็พให้ได้หลายๆเพลง เอาประโยค(ดีๆ)ในเพลงมาใช้บ่อยๆ แล้วภาษาคุณจะดีขึ้นเองครับ

ถ้ายังไปห่วงว่าจะผิดแกรมมาร์ ยังห่วงเรื่องการเขียนทั้งที่พูดพื้นฐานก็ไม่ได้  ก็จะต้องพูดไม่ได้ไปเรื่อยๆหละครับ