คนที่จากบ้านมาหางานทำในเมืองกรุง หรือตามโรงงานใหญ่ๆ ปีนึงกลับบ้านทีนึงสงกรานต์ ปีใหม่ ได้แต่หวังว่าทำงานเก็บเงินสักพักจะกลับไปหาอะไรทำที่บ้านตัวเอง
แต่พอมองกลับไปบ้านตจว. ค่าครองชีพเริ่มขยับจนจะไม่ต่างอะไรจากเมืองใหญ่ๆแล้ว ค่าแรงก็ต่ำเรียกได้ว่ากลับไปจริงมีหวังได้เงินลดลงเป็นครึ่งๆ
เลยได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำที่ทำอยู่ต่อไป จากที่ทำอยู่ในโรงงาน หน้าที่การงานเริ่มโตขึ้น ยิ่งอยู่ยิ่งถลำลึก
บางทีนึกถึงหน้าพ่อหน้าแม่ ได้แต่คิดถึง จะจากเราไปเมื่อไรก็ไม่รู้ กลางคืนดึกๆทำงานมาเหนื่อยแสนเหนื่อยแต่อีกมุมก็เหงาจับใจ

ทำไมงานดีๆไม่มีอยู่กับเรา ในวันที่พ่อแม่อยู่ใกล้ๆเราบ้าง
ทำไมระบบเศรษฐกิจไม่นำพาให้เราสามารถมีงานดีๆ เงินเดือนดีๆ ในที่ที่เราอยากมีชีวิตอยู่
ใครอยู่ในภาวะนี้ น้อยใจกันบ้างไหม?